26
– Страшэнна павучальная гісторыя, – падаў голас Артур, пасля красамоўнага аповеду Пердылюбібляйца. – Але я не сцяміў, якое дачыненне яна мае да Зямлі, мышэй і ўсяго астатняга?
– Гэта толькі палова гісторыі, зямлянін, – сказаў Пердылюбібляйц. – Калі ты хочаш даведацца, што адбылося праз сем з паловаю мільёнаў гадоў, у Дзень Таго Самага Адказу, дык ласкава запрашаю ў мой працоўны кабінет, дзе ты можаш перажыць падзею на маім 100D-плэеры. Або зноў жа, калі ты захочаш, замест прагляду плэера мы можам зрабіць шпацыр па паверхні Зямлі-2. На жаль, яна пакуль што не завершаная – мы яшчэ не закончылі закопваць у зямную кару штучныя шкілеты дыназаўраў, а потым яшчэ пакладзем пласты траццёвага і апошняга перыядаў Цэназойскай эры.
– Не, дзякуй, – сказаў Артур. – Не думаю, што яна будзе кропля ў кроплю як першая Зямля.
– Дазволь з табою не пагадзіцца, – адказаў Пердылюбібляйц. – Зямля-2 будзе кропля ў кроплю і пясчынка ў пясчынку як Зямля-1. – Ён развярнуў лятак і накіраваў яго да неймавернага муру.
27
У працоўным кабінеце Пердылюбібляца панаваў вэрхал – усё роўна як пасля выбуху бомбы ў публічнай бібліятэцы. Калі яны зайшлі ў сярэдзіну, Пердылюбібляйц спахмурнеў.
– Жудасная аварыя – у адным з камп’ютараў, які забяспечвае жыццёвую дзейнасць, згарэў дыёд. Калі мы паспрабавалі ўключыць нашыя прылады для прыбірання, дык выявілі, што яны ўжо трыццаць тысяч гадоў як зламаліся... Хто ж целы прыбірацьме, хацелася б дазнацца?.. Слухай, а чаму б табе не сесці вунь на гэтае крэсла і не дазволіць мне цябе ўвамкнуць?
Ён жэстам указаў на крэсла, што выглядала быццам зробленае з грудзіны стэгазаўра.
– Яно зробленае з грудзіны стэгазаўра, – патлумачыў Пердылюбібляйц. Гаворачы гэта, ён рабіў млявыя намаганні вычапіць кавалкі нейкага дроту з-пад хісткіх стосаў паперы і якіясьці малявальныя прылады.
– Вось, вазьміся за іх! – загадаў Пердылюбібляйц Артуру, працягнуўшы два канцы аголенага дроту.
У той самы момант, калі Артур схапіў драты, проста праз ягонае цела прашылася нейкая птушка.
Артур адчуў, як пухка ўзлятае ў паветра і робіцца абсалютна нябачным самому сабе. Пад ім разлягаўся зграбны пляц, аточаны дрэвамі. Наколькі акінуць вокам, з усіх бакоў высіліся белыя бетонныя будынкі, разложыстыя і вытанчаныя. Хіба некаторыя з іх былі ўжо не новыя – шмат якія карпусы пабітыя расколінамі і заплямленыя злівамі. Аднак сёння зіхцела сонца, гуллівы ветрык злёгку гайдаў галіны дрэваў, ад будынкаў сыходзіў нейкі пошум, пэўна, вынікала ад таго, што да пляцу і ўсіх вакольных вулак, як вада, плыў гаманлівы, узрушаны натоўп. Дзесьці граў музычны гурт. Ад павеваў ветрыка трапяталіся пярэстыя сцягі, а паветра брыняла атмасферай карнавалу.
Лунаючы амаль бясплотнай зданню па-над усім гэтым, Артур адчуў самоту. Аднак датуль як ён паспеў занурыцца на гэты конт у рэфлексію, па-над пляцам пракаціўся голас, які папрасіў грамадскай увагі.
Праз гукальнік да людзей звяртаўся мужчына. Ён стаяў на раскошна ўбраным памосце перад пабудовай, што яўна дамінавала на плошчы.
– Народзе, які чакае ў цені Глыбакадумнага! – звярнуўся да натоўпу мужчына. – Вельмі шаноўныя нашчадкі Фрумвондэля і Амфібія, Найвялікшыя і Самыя вартыя галовы, якіх толькі ведаў Сусвет! Час Чакання скончыўся!
Натоўп узняў шквальны гул ухвалы. Сцягі, вымпелы, радасны свіст залуналі ў паветры. Прылеглыя да пляца завулкі нагадвалі шматножку, якая перакулілася на спіну і шалёна дрыгае ў паветры сваімі канцавінамі.
– Сем з паловаю мільёнаў гадоў нашая раса чакала гэты Вялікі і Шматабяцальны Дзень Прасвятлення! – закрычаў прамоўца-агітатар. – Дзень Таго Самага Адказу!
Грымотнае «ўра!» сарвалася з вуснаў захопленай публікі.
– Больш ніколі, – працягваў драць глотку прамоўца, – мы не будзем прачынацца, стурбаваныя думкамі: «Хто я?», «У чым сэнс жыцця?», «Ці ж нешта зменіцца ў планетарных маштабах, калі я не падымуся гэтым ранкам з ложка і не пайду на працу?» Сёння раз і назаўжды мы ўрэшце атрымаем просты і ясны адказ на ўсе гэтыя назольныя пытаннечкі пра Сэнс Жыцця, Сусвет і Усё Такое!
Пасля таго як натоўп зноўку выбухнуў эмоцыямі, Артур адчуў, што слізгае ў паветры і спускаецца да аднаго вялікага, раскошнага акна на першым паверсе пабудовы. Пабудова знаходзілася за памостам, з якога прамоўца звяртаўся да публікі.
Заплываючы проста ў акно, Артур на хвілю запанікаваў. Аднак паніка мінула, калі праз якую секунду ён адчуў, што прашыўся праз зробленую з цвёрдага шкла шыбу, яўна з ёю не сутыкнуўшыся.