Літара «Р» кажа пра каэфіцыент хуткасці, які мае азначэнне «разумная хуткасць падарожжа, што залежыць ад трох асноўных параметраў: чынення шкоды здароўю, пагрозы душэўнаму спакою і спазненне не больш чым на пяць хвілін». Такім парадкам, у залежнасці ад абставінаў тут магчымыя амаль бясконцыя варыяцыі, паколькі першыя два фактары залежаць не толькі ад абсалютнай хуткасці, але таксама ад таго, як павядзе сябе трэці параметр. Калі не абыходзіцца з гэтым ураўненнем з належнай памяркоўнасцю і рахманасцю, дык справа можа скончыцца стрэсам, пашырэннем язвы, ці, барані Бог, заўчаснай смерцю.
Хоць 17Р – хуткасць не фіксаваная, але ясная рэч, што гэта дужа хутка.
Сягнуўшы хуткасці 17Р (і нават трохі перавысіўшы яе), лятак даставіў падарожнікаў да «Залатога Сэрцайка», якое вытыркалася з мёрзлай глебы, усё роўна як скамянелая костка. Потым, не вагаючыся і не важдаючыся, лятак прыпусціў у бок, з якога яны прыляцелі, мабыць, па сваіх пільных справах.
Працятыя дрыготкай, чацвёра падарожнікаў стаялі і пазіралі на свой зоркалёт.
За іх спінамі стаяў яшчэ адзін.
Гэта быў патрульны зоркалёт з планеты Благулон-Капо, падобны да перакормленай акулы, зеленаваты і ўшпілены чорнымі надпісамі розных памераў, формаў і ступеняў варожасці.
Кожнага, хто наважваўся тыя надпісы прачытаць, літары інфармавалі аб паходжанні зоркалёта, да якога паліцэйскага пастарунка ён прыпісаны і куды трэба падлучаць дроты сілкавання.
Аднак нават для карабля, чый экіпаж нядаўна задыхнуўся ў задымленым пакоі колькі кіламетраў пад зямлёю, сам зоркалёт быў ненатуральна цьмяны і занадта маўклівы. Гэта можа прагучаць трохі дзіўна і неверагодна, аднак заўжды можна адчуць, калі зоркалёт абсалютна мёртвы.
Фольксваген адчуў гэта і падумаў, што гэта хавайся ў бульбу якая загадка – зоркалёт і два паліцыянты проста ўзялі і склеілі дошчачкі. Ну, што тут сказаць – такога ў Галактыцы проста не можа быць!
Трое астатнія падарожнікі таксама адчулі нешта падобнае, але яшчэ больш яны адчулі люты холад і таму паспяшаліся ў «Залатое Сэрцайка», пакутуючы на востры прыступ абыякавасці.
Фольксваген жа застаўся і пайшоў агледзець благулонскі карабель сам. Наблізіўшыся, ён малай драбніцай не спатыкнуўся на нерухомае металічнае цела, якое ляжала тварам у стылую гразюку.
– Марвіне! – загукаў Фольксваген. – Ты што тут робіш?
– Калі ласка, не звяртайце на мяне ніякай увагі, – пачулася сцішанае бубенне.
– Але, пане Жалезка, ты сам як? – не адчапляўся Фольксваген.
– Як заўсёды – у глыбокай дэпрэсіі, – адказаў Марвін.
– Як маешся?
– Вельмі маюся, аж паміраю, – адказаў Марвін.
– А чаму ляжыш тварам у гразюку? – запытаўся Фольксваген, сядаючы на карачкі побач з робатам.
– Ну, гэта ці не самы эфектыўны спосаб дасягнуць стану прыгнечанасці, – адказаў Марвін. – І, калі ласка, не трэба ўдаваць, што хочаш пагутарыць, я цудоўна ведаю, што ты мяне ненавідзіш.
– Няпраўда.
– Праўда-праўда, мяне ўсе ненавідзяць. Так ужо ўладкаваны гэты Сусвет. Як толькі я пачынаю весці гутарку з кім-небудзь, як мяне адразу пачынаюць ненавідзець. Да мяне маюць непрыхільнасць нават робаты. Калі ты пастараешся на мяне не зважаць, дык неўзабаве перастанеш адчуваць маю прысутнасць.
Ён паддамкраціў самога сябе і падняўся, гледзячы кудысці ўбок.
– Гэты зоркалёт таксама ненавідзіць мяне, -тужліва прамовіў ён, паказваючы на зоркалёт.
– Гэты зоркалёт?! – раптам узрушыўся Фольксваген. – А ты, часам, не ў курсе, што з ім сталася?
– Ён узненавідзеў мяне, бо я паразмаўляў з ім.
– Ты з ім паразмаўляў?! У сэнсе? – не зразумеў Фольксваген.
– Усё проста: я нудзіўся і дэпрэсаваў, – пачаў Марвін.- І тады я падышоў і падключыў свой кабель сілкавання да ягонага раз’ёму. Мы, так бы мовіць, счапіліся з ім языкамі, пагаманілі трохі, і за гэты час я паспеў патлумачыць ямусваё погляды і сусветабачанне.
– І што здарылася потым? – напіраў Фольксваген.
– Ён скончыў жыццё самагубствам, – адказаў Марвін і пацягнуўся да «Залатога Сэрцайка».
35
У тую ноч, калі «Залатое Сэрцайка» займалася тым, што пакідала між сабою і Туманнасцю Конская Галава некалькі светлавых гадоў, Зафод Біблброкс рассеўся на капітанскім мастку пад невялічкай пальмаю, намагаючыся давесці сваю галаву да ладу пры дапамозе ладнай колькасці Пангалактычнага Мазгатрушчу. Пасеўшы ў куце, Фольксваген і Трыліян абмяркоўвалі жыццё, а таксама праблемы, з ім звязаныя.
Артур пайшоў у ложак пагартаць Фольксвагенаў асобнік «Падарожнай кніжкі для аматараў Галактычнага аўтаспыну». Яму падумалася, што паколькі ён меўся тут жыць, дык яму варта лепш дазнацца пра ваколіцы.