Чуваць галасы. Васіль Васільевіч умомант хавае чарку і пляшку. Уваходзяць Наташа і Алена Яўгенаўна.
Наташа. Прывітанне, Алесь! Я даўно прыехала б, ды Рыгор, казёл, прычапіўся.
Васіль Васільевіч (гнеўна). Што ён з цябе хоча?
Наташа. Ай, доўга расказваць. Я так стамілася, ледзь ногі валаку, нават гаварыць і есці лянота…
Алена Яўгенаўна. Ідзі, ідзі, памыйся, пераадзенься, паляжы, адпачні трошкі, - а я паклічу, калі абед падагрэю!
Ган (Наташы). Шкада, што стамілася. А я хацеў табе прапанаваць прагуляцца, яшчэ даволі светла на вуліцы.
Наташа (ажыўляецца). А, дык гэта можна! Вядома, прагуляемся. Толькі пачакай крышку, я пераадзенуся, гарбаткі вып'ю — і гатова.
Алена Яўгенаўна. Ты ж ледзь ногі валачэш!
Наташа. Мне ж не семдзесят гадоў. І за мае ногі не турбуйся. Вось адпачну хвілінак дзесяць — і хоць зноў на заняткі… (Выходзіць.)
Васіль Васільевіч (Стараючыся не стаяць блізка каля жонкі). А я тэлевізар пайду пагляджу. (Выходзіць.)
Ган. Алена Яўгенаўна, не крыўдзіцеся, дзеля Бога!
Алена Яўгенаўна. За што?
Ган. Што Наташу стомленую цягну гуляць. Мне пагаварыць з ёю трэба. Калі вы супраць, канечне…
Алена Яўгенаўна (перабівае). Гуляйце на здароўе! Сапраўды, ёй жа не семдзесят гадоў.
Ган (ціха). Алена Яўгенаўна, чаму вы мне заўсёды «выкаеце»? Аж няёмка… У маім пакойчыку ёсць пляшка харошага віна, давайце я прынясу і мы з вамі вып'ем на «ты». У сэнсе я вас, як і зваў, так і буду на «вы», а вы мяне — на «ты». Добра?
Алена Яўгенаўна (сарамліва). Як скажаце… скажаш. А што… за віно?
Ган. Звычайнае, чырвонае. (Выходзіць, хутка вяртаецца з пляшкаю.)
Выпіваюць па чарцы віна.
Алена Яўгенаўна. Якое віно цудоўнае… Даўно не піла такога… Цяпер на «ты»? Алесь, ты гаварыў з Васем, калі мяне не было?
Ган. Крыху. Пра ўсё і ні пра што.
Алена Яўгенаўна. Здагадваюся! Ён нагаворыць! Хаця, ведаеш, ён добры вельмі… Каб не піў ды каб грошы меў — яму цаны не было б. Але… як табе сказаць? Гаварыць ён не ўмее! (Падсаджваецца бліжэй да Гана.) Ты лепш мяне паслухай. Я бачу, ведаю — табе падабаецца Наташа. А галоўнае, і ты ёй падабаешся! І яна — дзяўчынка, нечапаная, верце… вер маці!
Ган. Для мяне гэта справа дзесятая.
Алена Яўгенаўна (шчаслівая, азіраецца). Налі мне яшчэ… Дзякую… Калі ў вас усё складзецца… Ах, якое шчасце было б! Не з-за тваіх грошай, не думай… Наташка — усё для нас, увесь наш скарб, мы даём за ёю вось гэтую кватэру цалкам… А самі хоць у багадзельню пойдзем… (Прыслухоўваецца, хавае ў буфет чаркі і віно.)
З'яўляецца Наташа, пераадзетая.
Наташа. Гатовая! Зараз толькі перакушу па-хуткаму… А ты (Гану) ідзі апранайся.
Ган (Алене Яўгенаўне). Мы яшчэ дагаворым з вамі. (Выходзіць.)
Прыцемкі, тая ж, што і ў першай карціне, вуліца, тая ж лаўка, ліхтар гарыць.
Наташа (вядзе Гана за руку). Вось гэтая лавачка… Я ж казала, тут нікога не будзе. Пасядзім? Ці яшчэ пройдземся?
Ган. Давай пасядзім.
Сядаюць.
Наташа. Як па-англійску «лаўка»?
Ган. Бэнч.
Наташа. А дрэва?
Ган. Трі.
Наташа. А… ліхтар?
Ган. Стрыт-лэмп.
Наташа. Адкуль ты ўсё ведаеш? (Гулліва, жартоўна.) Такі разумны, што проста дурніцаю сябе з табою адчуваеш!
Ган (сур'ёзна). Я многа чаго ведаю, Наташа. У тым ліку і пра цябе.
Невялікая паўза.
Наташа (таксама робіцца сур'ёзнаю). Напрыклад?
Ган. Напрыклад, як ты бабулю любіла. Як хваля цябе ледзь не забрала ў мора…
Наташа (смяецца з палёгкаю). А, бацька набалбатаў! Ну, гэта далёка не самае горшае, што ты пра мяне ведаеш…
Ган. Ёсць і горшае? Няўжо ў цябе можа быць нейкая тайна?
Наташа. Як і ў кожнага чалавека. Як і ў цябе. Я вось зусім не ўяўляю — чым ты жывеш? Пра што думаеш? Хто ты, урэшце? Ці ёсць у цябе дзяўчына? Хіба ты просты? Адкрыты? Чаму ты плаціш нам за гэты пакойчык, за гэтую камору такія грошы? Дарэчы, калі ты выйшаў, маці пахвалілася: ты заплаціў не сто пяцьдзесят, а трыста даляраў у месяц! Чаму?!
Ган. Я скажу, Наташа. Зараз пасядзім трохі, і ў канцы я ўсё табе скажу. А ведаеш, пры святле гэтай «стрыт-лэмп» ты падобная на тую Наташку з партрэта, што ў вас на кухні… Такою, як на партрэце, цябе мог убачыць толькі або вялікі мастак, або чалавек, які цябе кахае. Для якога ты многа значыш. Ён змог убачыць у табе тое, чаго іншыя ніколі не ўбачаць.
Наташа. А… ты?
Ган. Ведаеш, калі шчыра, я пакахаў спачатку партрэт, а потым — цябе жывую… Дзіўна, праўда?
Наташа. Не ведаю. Я пра такое ніколі не думаю.
Ган. А я часта думаю… Якая ўсё ж сіла сапраўднага мастацтва! Вось ты маладая, і я, потым мы знікнем, памрэм, — а на твой партрэт будуць глядзець зусім іншыя маладыя хлопцы, глядзець і кахаць цябе, нібы жывую! Выходзіць, ты, дзякуючы мастацтву, робішся бессмяротная! Хіба не дзіва!