Наташа. Толку мне з таго, што нехта некалі будзе кахаць аблупленыя фарбы на палатне з назваю «Наташа»! Калі мяне ўжо не будзе! Слухай, Алесь, ведаеш, чаму я спазнілася? Гэты «вялікі мастак», Рыгор твой, даставаў мяне сваімі байкамі пра музы і натхненне!.. Прыдурак… (Гану, пяшчотна.) І ты пра гэта пачынаеш? Другую серыю я не вытрымаю… Алесь, я не хачу быць нічыёй натхняльніцай, нічыёй музаю. Я жывая дзяўчына, Алесь… Я — дзеўка, мне цяпер хочацца кахаць, і кахацца, а не цешыцца марамі, што праз сто гадоў я буду жыць у выглядзе аблупленых фарбаў! Спадзяюся, ты не Рыгор і кахаеш мяне інакш?
Ган. Як?
Наташа (смяецца). Больш практычна! Зараз проста абдымі мяне і пацалуй.
Ган (не варушыцца, глядзіць перад сабою). А я, аказваецца, больш разумею Рыгора, чым ты.
Наташа. Во пашэнціла на кавалераў!
Ган (нібы не чуе). У мяне, відаць, застаўся нейкі комплекс «школьнай» непаўнавартасці… З шостага класа пачынаючы, жанчына без вопраткі ўжо не была для мяне тайнаю… Бруду і гразі хапала… Затое я ніколі не праводзіў дзяўчыну дамоў, не падносіў ёй партфель, не цалаваў у шчочку ў пад'ездзе, не дарыў кветак, мне не перадавалі запісачак з прапановаю схадзіць у кіно, пра мяне не пісалі на школьнай парце ці на плоце «Алесь плюс…» Таму мне проста прыемна сядзець з табою побач, браць тваю далонь у сваю… Я быццам у тых сваіх школьных гадах апынуўся і дабіраю недабранае… І гэта так здорава!
Невялікая паўза.
Наташа. Што ты называеш «гразёю і брудам»? А калі, напрыклад, у шостым класе пакахаліся хлопчык з дзяўчынкаю і вырашылі «трахнуцца»? Што ў гэтым бруднага? Гэта абсалютна нармальна!
Ган. Гразёю і брудам я называю тое, калі дзяўчынка-шасцікласніца, п'яная і абкураная, ляжыць голая на зямлі, а мы, восем прыдуркаў, восем яе аднакласнікаў, абступілі яе, нагнуліся і вывучаем яе палавыя органы…
Наташа. Досыць, я зразумела. Давай лепш пра каханне. Чыстае! Пра дзяўчынак у школьнай форме і з партфельчыкамі… (Азіраецца, заўважае ката, маніць.) Кіс-кіс-кіс! Як кот па-англійску?
Ган. Кэт.
Наташа (здзіўлена). Не ідзе! Мяне ж каты і сабакі любяць!
Ган. А як звалі таго ката, што жыў у вас? Якога ты на кватэру некалі прынесла?
Наташа. І пра гэта расказалі? Сапраўды, ты ведаеш пра мяне больш, чым трэба было б для звычайнага кватаранта.
Ган (ціха). Нават пра твой шосты клас…
Наташа ўскідваецца, хоча штосьці сказаць, але не гаворыць, раптам сцінаецца, апускае галаву і пачынае ўздрыгваць у ціхім плачы. Ган абдымае яе, гладзіць па плячы; яна пакорліва схіляецца да яго.
Наташа (праз слёзы). Не атрымалася чыстай дзяўчынкі з партфелем…
Ган (пяшчотна, ціха). Дурнічка… Ды мне напляваць на тваё мінулае, на ўсе твае шостыя класы і дзесятыя…
Наташа адхінаецца, вылузваецца з абдымкаў, глядзіць на яго.
Наташа. Гэта праўда? Паўтары!
Ган. Ты, жывая, цёплая — перада мною. А на ўсё іншае мне пляваць!
Наташа зноў хоча прыхінуцца да яго, ён адводзіць яе рукою.
Пачакай, даслухай… Я абяцаў расказаць, чаму я ў вас жыву і плачу вялікія грошы за такі пакойчык… Дык вось: трыста даляраў — гэта ўсё, што ў мяне ёсць. Месяц амаль прайшоў, і мне, каб з'ехаць ад вас, не будзе за што купіць нават талончык на аўтобус!
Наташа. Ты… збіраешся з'язджаць?
Ган (не адказваючы). Я жыў гэты месяц у вас толькі з-за цябе! І дурыў вам галаву сваім нібыта багаццем, і шведскага дзядзьку выдумаў — толькі з-за цябе! Каб думалі, што я багаты, каб за гэта любілі мяне, а ты — каб, магчыма, і закахалася… Вось табе праўда!
Паўза.
Наташа (ціха). Я даўно здагадвалася… (Дакранаецца да Гана, абдымае, пяшчотна гаворыць.) Дурань ты… Каханы мой… Чаму вы ўсе думаеце, што грошы для жанчыны — галоўнае?! Усё цудоўна! Ты шчыры, добры… Ты цудоўны хлопец! Толькі кінь камплексаваць! Цяпер табе не трэба ні ад кога хавацца! Зараз мы прыйдзем дамоў, і ты прызнаешся ва ўсім бацькам.
Ган. Абавязкова прызнаюся, Наташа. Адно пачакай пару дзён, да канца месяца, да дня нараджэння Алены Яўгенаўны… Не хачу псаваць людзям свята… Добра?
Наташа. Добра! Я таксама буду маўчаць… Абдымі мяне, калі ласка, мацней… Прыцісні да сябе, мне холадна… Як па-англійску «сёння холадна і адзінока»?
Ган (разгублена). Іт із… коўлд… энд лоўнлі тудэй.
Наташа. Вось бачыш, які ты разумны… А я толькі і ведаю, што «гуд-бай» ды «кэт»… Ну, яшчэ «о'кей»… І ў нас усё будзе о'кей… Праўда? А, забыла — я ж яшчэ ведаю — «ай лав ю».