- Пчолка, душачка, - хадзi, паглядзi, хто гэта ў лiсiнай норцы сядзiць.
Паляцела пчолка зь iмi, прыляцела i пытаецца:
- А хто там?
- Я баран, бок абадран, чатыры нагi, два рагi, - як дам рагамi, дык ты паляцiш уверх нагамi!
А пчолка ня спужалася, - у норку, ды давай кусаць барана за абарваны бок.
Баран спалохаўся, выскачыў з норкi, ды давай уцякаць.
ВОЛ
Быў сабе вол, баран, гусак i пеўнiк. Надыходзiла зiма, дык вол кажа:
- Ведаеце што? - зiма надыходзiць, холад будзе, - пастаўма хатку.
Дык тыя на яго як напалi:
- Выдумаў лiха знае што! Дык стаў сам, калi такi майстра. У нас ёсьць пер'е, у барана - воўна, то й не памерзьнем.
- Ну, як сабе хочаце, а я сваё зраблю.
Як тыя пайшлi, вол паставiў хатку, нанасiў сена, саломы й ляжыць сабе, як пан.
Вось надыйшла зiма з марозам. Прыбягаюць да яго пеўнiк, баран i гусак.
- Пусьцi нас, дзядзька, у хатку, бойся Бога, такi мароз, мы памерзьнем!
А гусак падняў ножку й кажа:
- Бач, дзядзька, якiя ў мяне ножкi чырвоныя! - зараз паадпадаюць.
- А вы, - кажа вол, - гультаi! Ня пушчу! Як хаткi, дык няма каму паставiць, а як пагрэцца, то ёсьць каму!
Але тыя як пачалi лемантаваць, прасiцца: "А мой дзядзечка, а мой ты такi, а мой сякi, а мой гэтакi!" - вол пашкадаваў i пусьцiў. Дык пеўнiк зараз палез на печ грэцца, гусак ходзячы па хаце ўсё тупоча, каб ногi разагрэць, баран лобам у сьцяну лупiць - грэецца, а вол есьцi iм варыць.
Ано-ж прыходзiць воўк, адчыняе ад хаткi дзьверы, а баран гэтта як вытне яму раз лобам, як не паправiць; гусак давай шчыпаць, вол рагамi, а певень на печы спалохаўся i ўсё крычыць: "Ка-ка-рэ-ку". Воўк як не панясецца наўцекi да сваiх i кажа:
- А мае-ж вы браткi, мае саколiкi, гэта-ж у лесе кавалi хатку паставiлi паўнютка кавалёў! Як увайшоў, дык адзiн як даў мне молатам, другi вiламi зялезнымi, а трэцi давай шчыпцамi цiснуць, а яшчэ адзiн нейдзе зь печы ўсё крычыць: "Ды падавайце-ж мне яго сюды! Ды падавайце-ж мне яго сюды!" Мала я не абамлеў. Маю я шчасьце, што гэтак ня было, бо, каб ня дай Божа, дык той, зь печы зьлезшы, чыста зь мяне скуру зьдзёр-бы.
КУРАЧКА-РАБКА
Жыў дзед, жыла бабка. Была ў iх курачка-рабка. Нанесла курачка яечак поўны падпечак. Сабрала бабка яечкi ў чарапiцу ды паставiла на палiцу. Мышка бегла, хвосьцiкам махнула, чарапiца ўпала, яечкi пабiлiся.
Плача дзед, плача бабка, курачка кудахча, вароты скрыпяць, трэскi ляцяць, сарокi трашчаць, гусi крычаць, сабакi брэшуць.
Iдзе воўк:
- Дзедка, бабка, чаго вы плачаце?
- Як-жа нам ня плакаць? Была ў нас курачка-рабка. Нанесла курачка яечак поўны падпечак. Сабрала бабка яечкi ў чарапiцу ды паставiла на палiцу. Мышка бегла, хвосьцiкам махнула, чарапiца ўпала, яечкi пабiлiся.
I воўк завыў.
Iдзе мядзьведзь:
- Воўк, чаго выеш?
- Як-жа мне ня выць? Жыў дзед, жыла бабка. Была ў iх курачка-рабка. Нанесла курачка яечак поўны падпечак. Сабрала бабка яечкi ў чарапiцу ды паставiла на палiцу. Мышка бегла, хвосьцiкам махнула, чарапiца ўпала, яечкi пабiлiся. Плача дзед, плача бабка, курачка кудахча, вароты скрыпяць, трэскi ляцяць, сарокi трашчаць, гусi крычаць, сабакi брэшуць... А я брахаць ня ўмею, дык i завыў.
Выслухаў мядзьведзь казку i адарваў сабе хвост.
Так з таго часу i жыве з куртатым хвастом.
ЛIСIЦА I ДРОЗД
Жылi дзед i баба. Дзед у лес хадзiў дровы сячы, а баба дома была, пiрагi пякла.
Аднаго разу злавiў дзед у лесе дзiкага парсючка i прынёс яго дахаты. Харошы быў парсючок - стракаценькi ды паласаценькi.
Пачала баба парсючка кармiць - i цестам, i мукою, i сьвежаю травою.
Але, вядома, дзiк - яму жалудоў давай. Цягне яго ў лес па жалуды.
Нiчога ня зробiш, пачала яго баба ў лес пускаць, жалуды зьбiраць. Цэлы дзень ён у лесе гуляе, а нанач дахаты бяжыць. Такi добры парсючок быў!
Аднойчы бяжыць ён у лес, а насустрач яму галодны воўк.
- Парсюк-парсючок, дзiк-дзiчок, - кажа воўк, - я цябе зьем.
Парсючок хiтры быў, падумаў i адказвае:
- Ня еж мяне шэры воўк, лепш iдзi iз мною на жалудовую палянку: там чарада гусей ходзiць.
А воўк да гусей вельмi ахвочы. Паверыў ён дзiчку-парсючку i пайшоў за iм на жалудовую палянку.
На дарозе была вялiкая воўчая яма. Парсючок яе ведаў ды абыйшоў, а воўк бух у яму! I сядзiць там.
Назаўтра парсюк зноў пайшоў на жалудовую палянку.
Iдзе ды iдзе, сустракае яго лiсiца.
- Куды iдзеш, парсючок?
- Па жалуды.
- Вазьмi i мяне з сабою.
- Хадзем.
Iдуць яны, iдуць, падыйшлi да ямы. Парсючок абыйшоў яму, а лiсiца - бух! ваўку на галаву.
На трэйцi дзень сустракае парсюка заяц.
- Куды iдзеш, парсючок?
- Па жалуды.
- Вазьмi i мяне з сабою.
- Хадзем.
Дайшлi да ямы - i заяц туды паляцеў. Стала iх цяпер у яме трое: воўк, лiсiца i заяц.
Сядзяць яны ў яме, захацелi есьцi. Лiсiца кажа:
- Давайце крычаць: хто слабей крыкне, таго зьядзём.
Крыкнуў воўк - моцна.
Крыкнула лiсiца - таксама ня надта слаба.
Крыкнуў заяц - зусiм слаба: толькi пiскнуў.
Ну, яго i зьелi. Воўк усе косьцi паеў, а лiсiца кiшкi сабе ўзяла i ў пясок закапала.
Назаўтра ўзноў прагаладалiся. Лiсiца дастала кiшкi ды есьць патроху.
- Што гэта ты, кумка, ясi? - пытаецца воўк.
- Кiшкi.
- Дзе ты iх узяла?
- Лапаю сабе жывот распарола i дастала.
Воўк паверыў, распароў сабе кiпцюрамi жывот ды сканаў.
Лiсiца i яго зьела.
Прыляцеў да ямы дрозд. Лiсiца просiцца ў яго:
- Дрозьдзiк-драздок, вызвалi мяне зь ямы!
- Як-жа я цябе вызвалю?
- Накiдай у яму гальля, i я вылезу.
Дрозд накiдаў гальля, лiсiца вылезла зь ямы i кажа:
- Дрозьдзiк-драздок, вызвалiў ты мяне?
- Вызвалiў.
- Накармi-ж цяпер мяне.
- Як-жа я цябе накармлю?
- Вунь баба на поле iдзе, мiску блiноў кясе. Ты заляцi ёй наперад ды сядзь на дарозе.
- I ўсё?
- Усё.
Паляцеў дрозд i сеў пасярод дарогi. Баба ўбачыла дразда, паставiла мiску з блiнамi i кiнулася яго лавiць. А лiсiца схапiла блiны ды за кусты.
Наелася лiсiца блiноў, прыйшла к дразду:
- Дрозьдзiк-драздок, вызвалiў ты мяне?
- Вызвалiў.
- Накармiў?
- Накармiў.
- Цяпер напаi.
- Як-жа я цябе напаю?
- А вунь, бачыш, чалавек бочку зь пiвам вязе. Ты ўзьляцi на бочку ды дзяўбi затычку.
- I ўсё?
- Усё.
Паляцеў дрозд, сеў на бочку ды давай дзяўбсьцi затычку.