Was haar huid eerder dood geweest?
Dat móést haast wel. Bleek, levenloos en slap. Omdat het op die rendiervacht tot leven kwam op een manier die Valentina niet voor mogelijk had gehouden. Ze herkende deze uitzonderlijke buitenlaag van haar lichaam niet meer als de hare. Elke porie, elke dunne laag, elk glad en onbekend gedeelte ervan bezat een afzonderlijk bestaan dat slechts de aanraking van Jens’ lippen behoefde om tot leven te komen. De holte van haar hals, de binnenkant van haar elleboog, de dunne bekleding van elke afzonderlijke rib. Nu trilden ze van leven. Toen hij de onderkant van elke borst kuste, met een warme en vochtige tong die in cirkels naar haar tepel omhoog bewoog, was het alsof haar huid veranderde. Iets anders werd dan huid.
Ze trok het overhemd van zijn schouders en legde haar vlakke hand op zijn borst, op zijn rug, betastte de richels van zijn spieren. Verkende de structuur van hem, van de pezen, de harde lijnen van zijn botten, zodat haar handen de intieme vorm van hem leerden kennen. Ze kon de hitte in zijn binnenste voelen. Of kwam het doordat ze die zelf uitstraalde, door het bloed dat van haar hart naar haar vingertoppen raasde?
Toen ze met haar tong het pad van rode krullen proefde dat van zijn broeksriem omhoogliep naar zijn hals, slaakte hij een geluid dat ze nooit eerder had gehoord. Het klonk van ergens diep in zijn longen en werd op de een of andere manier een deel van haarzelf.
Snel glipte hij uit zijn kleren, en met in zijn oren een geluid als van de hamer van Thor, droeg hij haar naar zijn bed.
Valentina wilde niet weggaan, maar Jens dwong haar te vertrekken. Ze wist niet hoe ze haar lichaam wist over te halen overeind te komen, de lakens die naar hem geurden in de steek te laten, haar hoofd uit de warme welving van zijn kussen te tillen. Haar huid voelde nog steeds zijn aanraking en haar lichaam beefde nog steeds van genot toen hij haar in zijn rijtuig tilde om haar terug te brengen naar het huis van haar vader. Toen de huisknecht de deur opendeed, was ze ervan overtuigd dat hij de verandering in haar kon zien, de muskusgeur bij haar kon ruiken toen ze haastig door de hal liep.
‘Valentina!’
Ze bleef staan, met één voet op de onderste trede van de trap, zich danig bewust van haar slordige uiterlijk. Ze had gedacht haar kamer ongezien te kunnen bereiken.
‘Ja, papa?’
Hij stond in de deuropening van de salon, met een verhit gezicht. Hij was in volledig avondkostuum en in zijn hand hield hij een glas champagne waarmee hij in haar richting gebaarde, zodat hij op zijn witte vest morste.
‘Valentina, het is al laat.’
‘Ja, papa.’
‘Waar ben je geweest?’
‘In het ziekenhuis, in het Sint-Isabella.’
‘Tot zo laat nog?’
‘Er was een spoedgeval. Een ongeluk in een fabriek.’ Ze was niet goed in het liegen.
Hij bekeek haar uniform vol weerzin. ‘Zo te zien heb je alles met je schort opgeveegd.’
‘Nee, papa.’
Ze wilde hem niet provoceren, niet nu. De glimlach die niet van haar lippen wilde wijken was niet voor hem, maar dat hoefde hij niet te weten, dus liep hij met een minzame blik naar haar toe. Hij slingerde een beetje.
‘Ik heb iets voor je.’ Hij rommelde in zijn zak en haalde ten slotte een klein, opgevouwen briefje tevoorschijn. ‘Van kapitein Tsjernov.’
Ze had zich het liefst omgedraaid om de trap op te hollen, zich op het bed te laten vallen en te weigeren hoe dan ook aan kapitein Tsjernov te denken. Ze was te vol van iemand anders. Haar handen hingen slap naast haar.
‘Pak aan, meisje.’
‘Ik wil hem niet, papa.’
‘Pak die verdomde brief aan.’
Hij hing tussen hen in, bleek en hardnekkig. Haar vingers bewogen niet.
‘Ik zal hem morgen lezen, papa. Ik ben vanavond te moe.’
‘Ik wil dat je hem nu leest. Waar ik bij ben.’
Ze keek hem niet aan, uit angst dat hij het verlangen naar Jens in haar ogen zou lezen. Ze staarde naar zijn zwarte lakschoenen, naar de puntige lichtjes van de kroonluchter die op het glimmende oppervlak ervan naar haar werden weerkaatst. Ze stak haar hand uit en hij duwde het opgevouwen papier erin. Ze liet het daar liggen.
‘Lees dat, alsjeblieft.’
Langzaam maakte ze de brief open en voor haar ogen verrezen woorden in een krachtig zwart handschrift, maar ze bleven wazig. Ze weigerde zich erop te concentreren.
‘En?’
Ze schudde haar hoofd.
Hij pakte de brief en las hardop voor: ‘Mijn liefste Valentina…’
‘Ik ben niet zijn “liefste”.’ Haar stem klonk zacht en afwezig. Haar vader merkte het niet op.
Mijn liefste Valentina, ik ben vandaag zo vrij geweest bij je langs te gaan, maar je was niet thuis. Ik hoop dat alles goed met je gaat en dat je geen ongemak ondervindt van de militaire aanwezigheid die in de stad patrouilleert, barricades ontmantelt en ongeregelde samenscholingen uiteendrijft. Maak je geen zorgen, lieve Valentina, ik beschouw het als mijn persoonlijke taak om jou te beschermen in deze woelige en schokkende tijden.
In het Winterpaleis zal een Groots Keizerlijk Bal worden gehouden en ik zou me zeer vereerd voelen indien jij me volgende week woensdagavond zou willen vergezellen.
Dank voor het verrukkelijke genoegen van je gezelschap bij Donon’s.
Je toegewijde
Stepan Tsjernov
Haar vader knikte, en van voldoening kreeg hij rode plekken op zijn wangen. Zijn borst zwol – ze kon zien dat hij tevreden over haar was. ‘Je hebt dit goed gedaan, Valentina.’
‘Papa, ik weet dat iedere vader wil dat zijn dochter een goed huwelijk sluit.’
Hij hief zijn glas naar haar. ‘Inderdaad.’
‘En ik begrijp dat u het beste met me voorhebt.’
‘Brave meid.’
Hij stapte naar voren en sloeg een arm om haar schouders, en het beeld van haar lijst kwam haar opeens weer in gedachten. Ze besefte hoe gemakkelijk het zou zijn om te maken dat haar vader haar eindelijk vergaf.
‘Maar papa, dwing me alstublieft niet tot…’
Hij lachte en kriebelde met de punt van de brief over haar wang. ‘Stil, kindje, stil.’ Hij kwam dichterbij en kuste haar wang.
‘Papa.’ Ze stapte opzij en trok haar cape strak om zich heen, om zich van hem te isoleren. ‘Wilt u alstublieft tegen kapitein Tsjernov zeggen dat het me geweldig spijt maar…’
‘Filip, kom je nog eens terug?’
Het was de stem van een vrouw, licht en wat omfloersd. De stem klonk vanuit de zitkamer en werd gevolgd door zacht, verleidelijk gelach en het gerinkel van een fles tegen een glas. Het was niet haar moeder. Maar haar vader toonde geen enkele gêne en zijn donkere ogen schitterden vrolijk toen hij naar zijn oudste dochter keek. Hij klopte haar op de rug van haar pols – een hartelijk, vaderlijk gebaar.
‘Kijk niet zo gechoqueerd, Valentina. Zo gaat het er nu eenmaal in een huwelijk aan toe. Wanneer je eenmaal met Stepan Tsjernov getrouwd bent zul je snel aan het idee gewend raken, net zoals het bij je moeder is gegaan. Nee, probeer nou niet…’
Maar ze was al weg. Met twee treden tegelijk de trap op, hem met zijn brief en die vrouw achterlatend.
Haar vuile kleren lagen op de vloer, net zoals ze ze duizend keer eerder had laten vallen zodat het dienstmeisje ze kon oprapen. Maar toen ze deze keer naar het besmeurde uniform keek dat als een dood mens op het tapijt lag, en dacht aan het schone uniform dat fris en gestreken in haar kast hing, fronste ze haar wenkbrauwen. Ze bukte zich, raapte de vieze kleren op en vouwde ze netjes tot een stapel op een stoel, zodat Olga ze zo zou vinden als ze binnenkwam. De kleine dingen. Die maakten het verschil. Ze begon ze nu op te merken.
Pas toen ze opgerold in bed lag, met haar armen om haar knieën geslagen, stond ze haar gedachten de luxe toe van het wegglippen. Haar ogen vielen dicht en ze lag onmiddellijk op een ander kussen, een ander bed, in een ander leven. Haar lichaam verlangde naar Jens, een scherp, brandend verlangen dat haar een gesmoorde kreun deed slaken. De hitte van haar begeerte joeg door haar aderen en maakte dat haar dijen niet stil konden blijven. Die voelden nog steeds de afdruk van hem. Het vuur van hem was nog steeds in haar binnenste, heet en hongerig.