‘Helemaal niet. Zeg me, wat voert je vandaag hierheen? Nog wel zonder chaperonne?’ Het was een milde terechtwijzing.
‘Ik wilde je spreken. Onder vier ogen.’
‘Met betrekking tot wat?’
‘Met betrekking tot Jens Friis.’
Zijn mond glimlachte nog steeds maar zijn ogen waren veranderd, opeens licht en scherp als ijs. Ze streek met haar vrije hand over zijn mouw.
‘Ik wil dat je dat duel met hem opgeeft,’ zei ze zacht. ‘Het is van geen enkel belang en’ – ze haalde moeizaam adem – ‘ik zou het niet kunnen verdragen als je gewond raakte.’
Ze zag de triomf op zijn gezicht, onmiskenbaar – maar er was ook iets anders, iets wat ze niet kon doorgronden. Een flakkering van iets donkerders in het lichte blauw, en hij greep haar hand nog steviger vast.
‘Valentina, waarom speel je spelletjes?’
Haar hart bonsde. ‘Wat voor spelletjes?’
‘Doen alsof je niet om me geeft en proberen mijn jaloezie te wekken door met een andere man te flirten. Kijk nou maar niet zo geschokt. Neem jou nou, ik kan je ontreddering onder je mooie veertjes zien, en ik ken de reden ervan.’
Ze knipperde niet met haar ogen.
‘Je maakt je zorgen om mij, hè?’
Ze knikte.
‘Dat is echt niet nodig. Ik dood iedere man met wie ik duelleer.’
Er ontsnapte haar een gesmoorde kreet.
‘Je hoeft echt niet zo verbaasd te doen, liefje. Ik ben een eersteklas schutter en ik ben van plan die ingenieur, die toevallig iemand is die dat probeert te stelen wat mij toebehoort, een lesje te leren.’
‘Stepan, ik heb je gisteravond op het bal verteld dat ik zal weigeren met je te trouwen als je op dat duel blijft staan.’
Hij lachte, en trok haar dichter naar zich toe aan de hand die hij nog steeds vasthield. ‘Alweer zo’n spelletje van jou.’ De lach stokte abrupt. ‘Maar nu geen spelletjes meer. Het duel zal plaatsvinden. Ik heb Friis uitgedaagd en daarmee basta. En basta voor hem.’
‘Stepan, nee!’
Hij keek haar verbaasd aan. ‘Wat krijgen we nu?’
‘Als jij dat duel opgeeft, zal ik met je trouwen.’
De woorden waren gesproken. Op slag was zijn mond op de hare en drong zijn tong zich aan haar op, smakend naar bier. Zijn adem was heet op haar gezicht en zijn handen knepen in haar borsten, maar ze hield zich flink. Toen ze hem echt niet langer kon verdragen, trok ze haar hoofd terug en keek op in zijn gezicht. Dit was verhit, en zijn pupillen waren gulzige zwarte gaten.
‘Afgesproken?’ vroeg ze.
‘Afgesproken.’ Hij trok haar naar zich terug en kuste haar opnieuw. ‘Wacht hier.’
Hij verdween uit de kamer. Ze sloeg een hand voor haar mond om elk geluid binnen te houden, en binnen enkele minuten was hij terug met een platte fluwelen doos. Met een zwierig gebaar liet hij zich voor haar op een knie vallen en presenteerde haar de doos.
‘Een verlovingscadeau.’ Hij glimlachte niet.
Ze pakte de doos aan, deed hem open, en de moed zonk haar in de schoenen. Ze staarde naar een collier op een bed van witte zijde, een enkele diamant in een zetting van gedreven goud aan een zware gouden ketting. De diamant was zo groot als een walnoot. Ernaast lag een set bijpassende diamanten oorbellen. Haar borst brandde alsof ze een zuur had ingeslikt. Dus dit was de prijs voor haar, als hoer.
‘Dit is prachtig.’
Hij sprong overeind en drapeerde plechtig het collier rond haar hals, waarbij hij de bovenste knoop van haar jas losmaakte. Pas toen het sieraad was vastgemaakt glimlachte hij, op dezelfde manier als waarop een man naar zijn hond glimlacht wanneer die veilig en wel een halsband om heeft en aan de riem zit.
‘Hij is van mijn grootmoeder geweest toen ze jouw leeftijd had,’ zei hij. Hij legde een vinger op de diamant en daarna op haar blanke huid. ‘Heel fraai,’ mompelde hij.
Ze was gekocht en betaald.
‘Dank je, Stepan.’
‘Is dat alles?’ Hij maakte aanstalten om haar weer te kussen.
‘Dus je gaat niet duelleren?’
‘Maak je geen zorgen, lieve engel, ik zal nog geen schrammetje oplopen.’ Zijn lippen lagen bijna weer op de hare.
‘Maar we hadden afgesproken dat je niet zou vechten.’
‘Ik heb afgesproken met jou te trouwen, dat is alles.’ Hij trok zich terug en haalde zijn schouders op. ‘Natuurlijk moet ik duelleren. Dat is een kwestie van eer.’
‘Nee!’ Ze rukte zich van hem los en keek hem woest aan. ‘Ik ga niet met je trouwen als je dit absurde duel doorzet.’
‘Valentina, doe niet zo dwaas. We zijn verloofd.’
‘Nee.’
Haar handen worstelden met de sluiting in haar nek om zijn ketting af te doen, maar hij stapte naar voren en greep haar beide polsen. Hij liet zijn gezicht dalen tot vlak bij het hare.
‘We zijn verloofd,’ herhaalde hij koud. ‘Daar kun je niets aan veranderen.’
Ze staakte haar geworstel en legde haar hoofd op zijn schouder. ‘Alsjeblieft, Stepan,’ zei ze zacht. ‘Geen duel.’
Hij liet een hand los en duwde haar kin omhoog zodat ze hem moest aankijken. Hij deed haar pijn. ‘Het is die verdomde ingenieur, hè? Je wilt dat die rotzak gespaard blijft.’
‘Ga dit duel alsjeblieft niet aan. Dood hem niet, Stepan. Ik heb gezegd dat ik met je zal trouwen, is dat niet genoeg?’
Hij kuste haar ruw op de mond. ‘Ik beloof je, Valentina, dat ik met het grootste genoegen een kogel dwars door zijn hart zal jagen.’
Valentina vervloekte en verwenste zichzelf dat ze zo lang punt negen op haar lijst had genegeerd: Een pistool kopen. In plaats daarvan was ze genoodzaakt haar vaders lege studeerkamer binnen te sluipen om het jachtgeweer dat daar aan de muur hing te stelen. Uit een la haalde ze een handje munitie en ze rende met alles naar de stal.
‘Alsjeblieft.’ Valentina smeet het geweer op het bed van Liev Popkov. ‘Vertel me hoe ik dit moet gebruiken.’
Hij hing onderuitgezakt in de stoel, met een dichte wolk tabaksrook om zich heen. Hij wreef met de rug van een hand over de stoppels op zijn kaak.
‘Heb je ooit zoiets gebruikt?’
‘Liev, als ik er ooit een had gebruikt, zou ik je niet vragen het me uit te leggen, wel?’
‘Een geweer van die grootte zou een gat dwars door je lieve schoudertje slaan. Je hebt een kleinere nodig.’
‘Dit is het enige dat ik te pakken kon krijgen. Toe, Liev, leer het me snel. Hoe ik hem moet laden en hoe ik er een doel mee kan raken.’
Maar de kozak kwam niet van zijn plaats. Hij rekte zich uit, plukte het geweer van het bed alsof het zo licht als een veertje was, en legde het over zijn knieën. ‘Het is Engels,’ zei hij. Met eerbiedige streken gleed hij met zijn hand over het wapen, van de onderzijde van de gladde kolf, langs het blauwe metaal, tot aan de glanzende loop. Hij knikte terwijl hij dit deed, alsof het geweer tegen hem praatte.
Hij nam nog een luidruchtige slok uit de halflege fles op de vloer. ‘Ik heb een beter idee.’
Valentina zwiepte met de leidsels en de kleine, dikke merrie schoot vooruit, met geheven oren. Het was de eerste keer dat ze een rijtuig mende. Het paard was rustig maar reageerde direct toen ze het in een snelle draf over Bolsjaja Morskaja bracht. Dank je, Liev. Je hebt een goede keuze voor me gemaakt. Het rijtuig was oud en kraakte aan alle kanten, een kleine twoseater met een gebogen kap en een open voorzijde. Ze had geen idee waar hij het rijtuigje had opgeduikeld, maar het was precies goed: het was licht en snel en gemakkelijk te manoeuvreren. Ze had verbaasd opgekeken toen ze op de smalle bok waren geklommen en Popkov haar de leidsels had gegeven.
‘Men jij maar,’ had hij gegromd.
Ze had naar zijn gehavende gezicht gekeken, de leidsels overgenomen en met haar tong naar de kleine merrie geklakt. Popkov zat ineengedoken op zijn heup, en had zijn lichaam zo gedraaid dat zijn billen zo min mogelijk de zitting raakten.
‘Liev, je hebt pijn. Je moet hiermee ophouden. Ik kan dit best alleen. Ga terug naar je bed tot je weer beter bent.’
Zijn zwarte ogen hadden haar spottend aangekeken. ‘Bederf de pret nou niet voor me,’ had hij gegromd, en ze was er niet verder tegenin gegaan.