‘Waar?’ vroeg hij weer.
‘Hoor eens,’ – de ogen van de man waren niet duidelijk te zien achter zijn rossige wimpers, en zijn hand die het glas vasthield, beefde – ‘ze zouden me vermoorden als ik mijn mond voorbijpraatte.’
Hebzucht deed vreemde dingen met mensen. Jens legde twee briefjes van vijftig roebel op de tafel.
Katja’s ademhaling ging langzaam over in een regelmatig ritme. Sliep ze, of deed ze alsof? Valentina besloot dat ze het erop moest wagen en ze glipte van het bed zonder haar te storen. In het donker vond ze op de tast de weg naar de deur en ze krabbelde er zacht met haar vingernagels op. Ze bleef staan, luisterde, en krabbelde nog eens. Ze hoorde niets, geen voetstappen, maar voor ze het nog eens kon doen klonk er gefluister van de andere kant.
‘Wat is er?’
Ze legde haar lippen op de kier in de deur. ‘Ik moet met je praten.’
Geen geluid. Misschien een zucht. Ze wachtte, met blote voeten op de vloerplanken gekruld, terwijl haar hart tegen haar ribben bonsde. Er klonk het vertrouwde geluid van het slot. Ze keek of ze beweging zag in de zachte grijze berg die Katja was, maar ze zag niets, en er viel een streep amberkleurig licht door de smalle opening naar binnen, zodat Valentina knipperde met haar ogen.
‘Mag ik eruit?’
‘Waarom?’
‘Alsjeblieft?’
Arkins stem klonk anders, alsof hij had gedronken. Ze stak haar polsen naar buiten door de smalle opening tussen deur en kozijn en ze voelde dat er een leren band om werd strakgetrokken. Ze stapte naar buiten, met haar polsen samengebonden voor zich, en hij deed de deur weer op slot.
‘Wat nu?’
Het moest al in de vroege uren van de morgen zijn, maar hij had kennelijk onder de olielamp aan de tafel een stel kaarten zitten bestuderen, met daarbij een fles wodka en een glas. Het glas was halfvol. Ze liep erheen, en ondanks de leren band slaagde ze erin het leeg te drinken. Hij vouwde de kaarten op voor dat ze ze kon bekijken en hij nam haar onderzoekend op. Ze droeg haar zijden avondjurk, die gedurende de dag was opgedroogd; ze had hem zo goed mogelijk schoongeborsteld. Haar haar zwierde in verwarde golven over haar blote schouders.
‘Je ziet er…’ Hij zocht naar een woord. ‘Verfijnd uit.’
Het was niet echt een compliment, maar het kon ermee door. Hij had een blauwe plek op zijn wang en zijn ogen waren zwaar, alsof hij elk moment in slaap kon vallen.
Nog niet, Viktor Arkin – ga nog niet in slaap vallen. Ze ging aan de tafel zitten en schonk het glas nog eens vol maar pakte het niet op. Elke beweging was moeizaam, met haar geboeide handen.
‘En?’ vroeg hij ruw.
‘Ga alsjeblieft zitten. Ik wil praten.’ Ze glimlachte naar hem om te tonen dat ze geen kwaad in de zin had. Gebruik je wapens, had Davidov gezegd.
Hij pakte de andere stoel en ze schoof het glas dichter naar hem toe. De kamer was klein en slecht onderhouden, en ze vroeg zich af van wie het huisje was. Niet van hem, daar was het veel te rommelig voor. Er was een laag, berookt plafond en er waren houten wanden met kasten en een icoon in een hoek. Het rook er naar rottend hout, maar er drupte vannacht geen water in de emmers.
‘Heeft mijn vader nee gezegd?’ vroeg ze.
Hij knikte.
‘Heeft hij je hoe dan ook iets voor ons aangeboden? Heb je hem persoonlijk gesproken?’
Hij keek haar aan alsof ze gek was. ‘Natuurlijk niet. We hebben geschreven boodschappen over en weer gestuurd. Ik ben heel voorzichtig geweest.’ Hij snoof smalend. ‘Niemand heeft me hierheen kunnen volgen, als je dat soms mocht denken.’
‘Nee,’ zei ze, ‘dat dacht ik niet. Ik twijfel er niet aan hoe bedreven je bent in ongezien wegkomen. Maar wat nu? Ga je ons vrijlaten?’
‘Nee.’
Eén woord. En toch zoveel woede erin.
‘Dus wat gaat er dan met ons gebeuren?’
Hij reikte naar het glas en dronk het in één teug leeg. Zijn ogen waren bloeddoorlopen. ‘Wil je het echt weten?’ vroeg hij vermoeid.
‘Natuurlijk.’ Ze likte langs haar droge lippen.
‘Je vader moet worden gedwongen zijn portemonnee te trekken, dus…’ Hij zweeg. Schonk het glas nog eens vol. In zijn hals trilde een spier. ‘Dus zal een van jullie morgen worden gedood om te laten zien dat het ons menens is. Daarna zal hij betalen voor de veiligheid van de ander. Het maakt niet uit wie van jullie het is.’
Nu brak er iets in haar binnenste. ‘Ik heb je toch gezegd dat mijn vader geen geld heeft? Hij heeft grote schulden bij de banken, dus het heeft geen zin om te verwachten dat hij…’
‘Hou je mond. Geen leugens.’
De stilte daalde als een muur tussen hen neer. Hij zette het glas wodka voor haar neer en zij dronk het leeg, maar lange tijd zei geen van beiden iets en de wind deed de luiken rammelen om hen ervan bewust te laten blijven dat er nog een wereld buiten die luiken was.
‘Arkin,’ zei Valentina. ‘Ik lieg niet. Het hoeft niet zo te zijn. Heb je dan geen geweten?’
Hij deed geen moeite om te antwoorden, maar stak een sigaret op. Zelfs die bezigheid verrichtte hij met precisie, ondanks de alcohol in zijn bloed. Toen hij zijn hand op de tafel legde haalde Valentina de sigaret eruit, trok eraan en blies een dunne streep rook uit, die zich uitstrekte in de ruimte tussen hen.
‘Ik beloof je,’ zei ze zacht, ‘dat je van mijn vader geen geld voor je bolsjewistische zaak zult krijgen, omdat hij bankroet is. Je zult ons allebei moeten doden, Katja en mij.’
Hij pakte de sigaret weer terug. ‘Ik heb eerder gedood.’
Dat schokte haar. ‘Het zou zinloos zijn. Wat zou je ermee bereiken, behalve meer aandacht van de politie?’
Hij zette zijn ellebogen zwaar op de tafel. ‘Wat stel jij dan voor?’
Ze gaf zichzelf de kans niet om te aarzelen. ‘Dit.’ Ze reikte naar voren met haar geboeide handen en nam zijn gezicht ertussen, waarbij ze merkte hoe zijn kaak verstrakte toen ze hem aanraakte. Ze trok hem naar zich toe en kuste zijn mond. Die smaakte naar wodka en vermoeidheid, en zijn lippen waren hard en strak.
Hij greep haar polsen en rukte haar handen weg. ‘Wat doe je nou, verdomme?’
‘Je zult geen losgeld ontvangen, niet voor mijn zusje en niet voor mij. Dus laat Katja gaan.’ Ze zweeg even en wierp hem een uitdagende blik toe. ‘Ik bied je een heel ander soort betaling… als jij ermee instemt haar morgen vrij te laten.’
Zijn ogen werden groot en ze kon niet zeggen of dat van verbazing of weerzin was. ‘Wil jij jezelf verkopen? Als de eerste de beste stoephoer?’
‘Ja.’ Ze bloosde.
Hij staarde haar zo lang aan dat ze bijna de moed verloor. Het was nog niet te laat, ze kon haar woorden nog intrekken, Katja en zij konden… konden wat?
Arkin stond opeens op, wankelend op zijn benen. ‘Ik stem ermee in. Jullie kunnen allebei vertrekken.’
Ze voelde een felle steek in haar hart.
‘Beloof je dat?’
‘Ik beloof het.’
Ze had gedacht dat ze aan Jens zou denken. Maar ze dacht niet aan hem, en dat maakte dat ze wel kon huilen.
Ze had gedacht dat ze zich zou voorstellen dat het zijn lippen waren die over haar dijen streken, dat zijn hongerige vingers haar koude huid streelden en in de dichte bos donkere krullen tussen haar benen groeven. Ze wilde kunnen geloven dat het het gewicht van Jens’ naakte lichaam was dat zwaar op haar lag, haar gevangenhield op het smerige matras. Maar dat lukte haar niet. Zelfs voor geen seconde. Ze kon Jens niet in dit bed van bedrog brengen. Ze bande hem uit haar hoofd zodat zijn ogen niet konden zien wat haar benen deden, hoe ze waren verstrengeld met die van deze gehate vreemde, of konden zien hoe haar verraderlijke lippen de blote huid van zijn schouder kusten.
Arkin zei niets. Hij kon haar jurk niet helemaal uittrekken vanwege haar geboeide polsen, maar hij maakte zoveel mogelijk bloot, trok zijn eigen kleren uit en ging eerst naast haar liggen. Hij raakte haar aan, hij streelde haar. Hij nam haar borsten in zijn handen maar keek haar niet één keer aan. Toen hij eenmaal op en in haar was, met haar armen om zijn nek geslagen, deed hij zijn ogen stevig dicht en slaakte bij elke stoot een aantal woorden. Die niet voor haar bestemd waren. Het was alsof hij de liefde bedreef met iemand anders.