Яна пыталася ў маці, калі ж нарэшце бацька вернецца з мора, і тая адказвала таропка, нібы ў яе неставала часу: «Заняты ён вельмі, дачушка. Акіян ведаеш які вялікі…»
А час ляцеў імкліва. Не па гадах самастойная, Вольга і ў сваім двары не хацела адставаць ад хлапчукоў. Гуляла з імі ў «казакоў-разбойнікаў», лазіла па крутых схілах сопак, і толькі суседскі Пашка, малы і тоўсты, пасміхаўся, кпіў з яе вечна падранага твару і збітых каленак. Аднойчы, калі хлапчукі выбралі яе за атамана, Пашка не вытрымаў: штурхнуў яе ў грудзі так, што яна павалілася на зямлю. Ад нечаканасці яна спачатку акамянела, а потым, зразумеўшы, што не адолее Пашку, горка разрумзалася.
— Пачакай, таўстун. Вернецца бацька, дык табе ўжо прыпомніць…
— Так ён і вернецца да вас. Ды кінуў ён цябе. Ужо даўно кінуў…
Вольга закрыла далонямі твар і пабегла ў пад’езд. Маці, убачыўшы яе заплаканыя вочы, ускрыкнула, абхапіла за плечы:
— Што з табой, дачушка?
Грукнуўшы дзвярыма, Вольга зачынілася ў спальні. Яна чула, як маці торгае ручку. Крыкнула як не сваім голасам:
— Не чапай мянеі Хачу спаць…
Яна павалілася на ложак і адчула, як ліхаманкава дрыжаць плечы. Потым ёй захацелася ўбачыць бацьку. Яна дастала з шуфлядкі фотаздымак. «Бацька Ахрэм,— з адчаем прашаптала Вольга,— праўда ён хлусіць, гэты Пашка?..»
Бацька сарамліва ўсміхаўся. Яна пяшчотна пагладзіла фотаздымак, і ёй здалося, што бацькаў адбітак сагравае руку. Ласкавая цеплыня аж разлілася па ўсім целе.
Потым яна ўзяла другі фотаздымак. Той, дзе бацька сядзеў з маці на ганку. На ім бацька выглядаў задуменным, нават журботным, а маці вясёлай і бесклапотнай. Гледзячы на матчын высветлены ўсмешкай твар, Вольга раптам пачала малаціць кулачкамі па падушцы, думаючы пра маці: «Ілгуння, ілгуння…» У яе душы вырастала раздражненне да маці, якая ашуквала яе, добра ведаючы, што бацька ніколі не вернецца.
Былое пачуццё даверлівасці знікла, а матчыны клопаты пра яе здаваліся ненатуральнымі і няшчырымі. Вольга замкнулася, глядзела на маці падазрона і недаверліва.
3 часам яна многае зразумела. Убачыла, што не заўсёды ў людзей выходзіць так, як яны хочуць — нават у іхнім доме вунь колькі адзінокіх жанчын,— але не магла дараваць маці хлусні. Не даравала, як і Пашку, які адкрыў ёй вочы і ўраз забіў яе дзіцячае замілаванне бацькам… 3 якой хваравітай злоснай радасцю яна заўважала, як на выпускным вечары Пашка адзінока туляўся з кутка ў куток, употай пазіраў на яе. А пасля вечара чакаў, каб праводзіць дадому. Яна прайшла міма, зрабіўшы выгляд, што не бачыць яго, і адчула сябе амаль шчаслівай, нібы гэтым адпомсціла яму.
Пашка і потым амаль кожны дзень чакаў яе ля пад’езда. Увосень ён паступіў у інстытут. Цяпер Пашка не падыходзіў, але Вольга заўсёды адчувала на сабе яго вінаваты збянтэжаны позірк. I хоць дзесьці ў душы ёй падабалася гэтае ненадакучлівае заляцанне, яна рабіла выгляд, што не бачыць Пашку, моўчкі, не павітаўшыся, праходзіла міма.
Так працягвалася амаль цэлы год. Да таго самага вечара, калі яна пад’ехала да дома на таксі і Ігнат, выскачыўшы на тратуар, падаў ёй руку. Яна бачыла, як Пашка падхапіўся з лаўкі і, прыгорбіўшыся, падыбаў па вуліцы.
«Дзіўна ўсё атрымалася,— адчуваючы, як цёплая хваля абвалоквае грудзі, падумала Вольга.— Якое шчасце, што я не пайшла тады пеша…»
У той халодны пахмурны дзень, які, здавалася, мінуў толькі ўчора, рэпетыцыя сарвалася — захварэў кіраўнік аркестра,— і Вольга, трохі расчараваная, што дарэмна цягнулася ў клуб, выйшла на вуліцу.
Ісці было нязручна, бо дарога крута спускалася ўніз, ды яшчэ разгуляўся вецер. Перад самым праспектам Вольга паслізнулася і, стараючыся захаваць раўнавагу, ухапілася за першае, што трапіла пад рукі,— рэкламны шчыт. У сумачцы, якую яна трымала ў руцэ, раптам адскочыў замок: на асфальт насыпаліся пудра, губная памада, маленькае люстэрка — усё з дзявочага туалету. Вольга падабрала іх, таропка запхнула ў сумачку.
На прыпынак прыйшоў аўтобус. Вольга кінулася да яго, ускочыла на заднюю пляцоўку.
— Грамадзяначка,— нехта настойліва пакратаў яе за плячо.— Заснулі, ці што?
Перад Вольгай стаяла мажная жанчына ў сінім плашчы з павязкай на рукаве. Яна глядзела ёй проста ў вочы і, невядома чаму ўсміхаючыся, ківала галавой. Вольга таропка адкрыла сумачку.
— Адну хвіліначку…
— Ну што ты корпаешся? — пачула Вольга грубаватае пытанне і ўзняла галаву.
Каля кантралёркі стаяў высокі хлопец у паласатым світэры і падаваў той два талоны. Жанчына глядзела на яго падазрона, як бы разумеючы, што той не мае ніякага дачынення да Вольгі.