— Выпусцім джына на волю,— загрымеў басам Дзяніс Пятровіч.— Хай ён нас, рабоў божых, асяніць сваім велікадушным сімвалам. Каб наша жыццё заўсёды пенілася і бурліла, як добрае шампапскае.
Сабе Дзяніс Пятровіч паставіў крэсла, Вольгу з Ігнатам пасадзіў супраць на канапе.
— Да ачмурэння зайздрошчу маладым і наіўным, якім звычайная вада здаецца малаком,— з усмешкай растлумачыў ён.
Наліўшы трохі ў зеленаватыя празрыстыя чаркі, Дзяніс Пятровіч паглядзеў на Вольгу.
— Гэта каб у вас не склалася дрэннае ўражанне пра маракоў. На нас і так усіх сабак чапляюць. Ледзь што, дык адразу і выпівохі, і, выбачайце, бабнікі, і сам Нептун не ведае, хто яшчэ. А паглядзіце на нас з Ігнатам: чыстыя анёлы… Праўда, здараецца, што трэба паказаць шырокую натуру.— Ён жартаўліва прыклаў да грудзей руку і спытаў: — Я табе не расказваў пра сваю замежную адысею?
— Хіба ўспомніш, што ты расказваў, а што не,— адгукнуўся Ігнат.
— Я ў двух словах,—супакоіў гаспадар.— Сыходжу ў энскім порце на бераг. Задуха стаіць нясцерпная. Турысты ходзяць у тэнісках, а я, як апошні дурань, у форменцы. Але, на шчасце, натрапіў на невялічкі шынок. Заходжу туды: дым аж вочы выядае. Ды і публіка нейкая дробненькая…
— Побач з табой і асілак карлікам здаецца,— засмяяўся Ігнат.
— Ага, я і кажу,— пагадзіўся Дзяніс Пятровіч.— Але ж слухай далей. Прысаджваюся я да стойкі. Бармен, скнара сухапутная, капнуў мне ў чарку. Смех адзін, як кату валяр’янкі… Налівай поўную, паказваю. Ды не ў чарку, а ў фужэр.— Дзяніс Пятровіч здзіўлена вырачыў вочы, паказваючы, як разгубіўся той бармэн.— Налівае ён, а ў самога рукі дрыжаць, нібы ў паралітыка. Зноў заказваю тое ж самае і выходжу на вуліцу. А за мной — натоўп. Як за славутасцю нейкай. А бармен той, дакладвалі хлопцы, заікам стаў…— Штурман абвёў позіркам Вольгу з Ігнатам.— Дык хай нас заўсёды праводзяць у мора з усмешкамі, а сустракаюць са слязамі радасці на вачах…
— Ну, калі мы станем за хвіліну асушаць два фужэры,— засмяяўся Ігнат,— дык слёзы ў порце, канечне, будуць. Толькі не ад радасці…
— Во, у ім ужо квохча сямейны чалавек,— падміргнуў Вользе Дзяніс Пятровіч.— 3 такім разумнікам пражывяце як у бога за пазухай. Але ж калі шчыра,— уздыхнуў ён,— дык нічога такога не было з расейскімі матросамі. Ды і не магло здарыцца, калі на тых Канарскіх астравах душа на часткі разрываецца. Не выкрасліць з памяці, не забыць маленькіх жабракоў. Іхнія высахлыя, як ад старасці, рукі. I тыя песеты, што ляжаць у кішэні, нібы пякуць цела. Якая ўжо тут весялосць, калі ты не бегемот… Але ж цяпер мы дома! Разумееш, Ігнаце, дома. I я вельмі рады бачыць цябе з тваёй прыгажуняй…
Паступова, як вясной снег, растала пачуццё няёмкасці. Дзяніс Пятровіч аказаўся вялікім выдумшчыкам, расказваў столькі смешнага, якое нібыта здаралася на іхнім судне, што Вольга, як ні старалася выглядаць сур’ёзнай, проста не магла не здзіўляцца з ягонай вясёлай фантазіі. Ёй было ўтульна сядзець побач з Ігнатам, чуць, нібы прастуджаны, голас штурмана, і ведаць, што яна не лішняя ў гэтым пакоі, што патрэбна Ігнату, які так, каб не бачыў Дзяніс Пятровіч, ціхенька і пяшчотна гладзіў яе далонь.
Ад гэтай пяшчоты соладка дранцвела цела і паволі, нібы на каруселі, круцілася ў галаве. Часам яна не разумела, пра што яны гаварылі, але і не вельмі прыслухоўвалася, бо ўсё, што ёй хацелася ведаць, расказвала цёплая Ігнатава рука.
Дзяніс Пятровіч уключыў магнітафон. Вольга спачатку спужалася — яна не любіла грымотнай музыкі,— але, калі пакой напоўніўся ледзь чутнай самотнай мелодыяй, шчасліва ўсміхнулася. Захацелася тады, на вуліцы, пачуць ціхую-ціхую музыку — і цяпер гэтая музыка загучала для іх з Ігнатам. Схіліўшы галаву на плячо, Вольга прыслухоўвалася да павольнай мелодыі, а думкі яе былі далёка-далёка. Яна з Ігнатам дзесьці на беразе мора, сонныя хвалькі ліжуць жоўты пясок. Ігнат абдымае яе за плечы, а над імі струменіцца бляклае святло маладзіка — і гэтая бясконцая музыка.
У калідоры зазвінеў тэлефон. Дзяніс Пятровіч адчыніў дзверы, зняў трубку — Вольга ўбачыла, як ён незадаволееа паварушыў густымі бровамі, і ў яе к нядобраму ёкнула сэрца.
— Хто гэта, штурман? — спытаў Ігнат.
— Клоун адзін турбуе. Адмовіўся ад авансу. Гаварыў, што грошы яму не патрэбны, а ашчадную кніжку не хоча заводзіць, бо, бачыш, ён пралетарый… Прыкідваюцца ж людзі. Ну, а сёння ўдзень прынеслі тэлеграму, што захварэў бацька, дык хоча атрымаць валюту. А я яшчэ і суднавы казначэй.— Ён на імгненне задумаўся.— Дарагія госцейкі, праз нейкую гадзіну я вярнуся. Прашу, як родных, пачакайце. Не пакідаць жа пралетарыя ў бядзе?