Пра чалавечую чэрствасць Максім, відаць, загаварыў нездзарма, і Забалотнага ахапіла жаданне расказаць, чаму вяртаецца ў Мурманск, пра сваё жыццё, але той раптам ляпнуў сябе далоняй па лобе.
— Во! Тры халеры дзве чумы: ледзь не забыў. Табе радыёграма з Вялікай зямлі. Няўжо не ікалася?
Хвалей дастаў з шафы радыёграму. Але ж не аддаў, падняў яе над галавой.
— Танцуй, Піліпыч!..
Адчуваючы, як дрыжаць рукі Забалотны разгарнуў складзены напалам бланк, у адно імгненне прабег па ім вачыма: «Тэлеграму атрымала чакаю Алена».
Мабыць, Ахрэм меў дурнаваты выгляд, бо Максім упікнуў:
— Зыркаеш ты, Піліпыч, як вясковая баба ў метро…
— I ты, калі з маё пражывеш, будзеш не толькі па баках зыркаць, але і часам аглядвацца назад, дабрадушна адгукнуўся Ахрэм.— Ну і жыццё, ёлкі-палкі! То шторм, то зацішша…
Раздзел дванаццаты
Алена Канстанцінаўна пакутавала: нешта ў іх з дачкой зноў разладзілася. Вольга не грубіяніла, як было яшчэ нядаўна, але Алена Канстанцінаўна адчувала, што дачка нешта тоіць ад яе, што нешта яе турбуе. Вольга амаль перастала хадзіць на рэпетыцыі. Вечарам зачынялася ў спальні і не выходзіла аж да самай раніцы, калі ўжо трэба было ісці на работу. Алена Канстанцінаўна неяк запыталася ў яе, што здарылася, але Вольга прамаўчала. Толькі калі ўжо ўваходзіла ў свой пакой, азірнулася на парозе: «Кніжку цікавую ў сяброўкі ўзяла. Вось і чытаю».
Не паверыўшы ў гэтую адгаворку, Алена Канстанцінаўна ўжо мелася запытаць, чаму не прыходзіць Ігнат, але ўбачыла нязвыклую стомленасць у Вользіных вачах і прамаўчала.
Турбаваў і хваравіты неспакой дачкі. Раней, калі яны былі ў кватэры ўдзвюх, Вольга, калі хто званіў, ніколі першая не адчыняла дзверы. Чакала, пакуль за яе гэта зробіць Алена Канстанцінаўна, а цяпер, як толькі чула званок, стрымгалоў ляцела ў калідор. Вось тады Алена Канстанцінаўна і зразумела: нешта ў іх з Ігнатам здарылася.
Востра раніла і тое — хоць Алена Канстанцінаўна адганяла гэтыя думкі,— што Вольга магла ўжо нарабіць глупства, за якое потым трэба будзе расплочвацца. Яна ўспомніла Ігнатаў твар, ягоныя вялікія вочы з пушыстымі доўгімі вейкамі, па-хлапчукоўску задуменную сарамлівую ўсмешку, але цяпер Ігнат здаваўся няшчырымі і небяспечным.
Падышоўшы да акна, Алена Канстанцінаўна паглядзела на вуліцу. Там панавала густая смалістая цемра. Недарэчна ўспомніла: калі вярталася з атэлье дадому, над шэрым, як у дождж, горадам вісела маўклівае фіялетавае неба, а вось мінула якіх паўгадзіны — і быццам нехта нябачны і злосны пафарбаваў дамы ў чорны колер. У горад патроху, але настойліва і жорстка вярталася палярная ноч.
Яна баялася гэтай ліпучай цемры, якая нібы ахутвала ўсю яе істоту. Алене Канстанцінаўне тады здавалася, што яе накрылі званом і нейкі маленькі гномік, пра якіх яна чытала ў казках, б’е па ім «бом-бом…», абуджаючы ўспаміны.
Адчуванне адзіноты прыпшло да Алены Канстанцінаўны не ўчора і не сёння, а многа гадоў таму назад. Можа, пасля таго вечара, калі нейкі мічман прынёс ад Валянціна білет у клуб маракоў. Тады яна спачатку спалохалася, бо ёй здавалася няшчырым у адносінах да Ахрэма, які дзесьці марнаваўся ў моры, ісці адной на вечар. Але яна ўспомніла, як цудоўна спявае Валянцін, ягоную галантную ўважлівасць і прымусіла сябе паверыць, што Валянцін проста добры мужаў сябар, і таму не будзе нічога заганнага, калі яна прыме прапанову.
У клубе было ажыўлена і весела, і Алена Канстанцінаўна трохі разгубілася.
Нечакана нехта закрыў ёй далонямі вочы. Алена Канстанцінаўна пачула за спіной прыглушаны смех. Яна здагадалася, што гэта Валянцін, але чамусьці не пакрыўдзілася на яго. Стаяла, бы нежывая, нерухомая.
— А я, грэшным чынам, ужо думаў, што вы не прыйдзеце.— Валянцін зазірнуў ёй у вочы, і Алена Канстанцінаўна сумелася пад гэтым уважлівым, крыху патрабавальным позіркам.
Яна ўжо мелася нешта сказаць у сваё апраўданне, але Валянцін узяў яе пад руку і павёў па лесвіцы наверх. Яны прайшлі па калідоры і трапілі ў невялікую залу, застаўленую столікамі. За імі шугала, як полымя, весялосць.
Валянцін пасадзіў яе за столік, і па тым, што на ім ужо стаяла вячэра, Алена Канстанцінаўна здагадалася, што столік ён заказаў раней. Спачатку гэта яе насцярожыла, а потым стала хораша, што Валянцін аказаўся такім клапатлівым: Ахрэм, нечага падумала яна, ніколі не дадумаўся б да такога. Яна адчула лёгкае, амаль непрыкметнае расчараванне, што муж у яе такі няўважлівы.