Як здані, што шукаюць золата абсурдна,
протапрэсвітэры гавораць з намі строга,
вандроўнікі душы, з’яўляюцца здалёку
каб плакаць з намі над самазабойствам Бога!
ПАГАНСКАЕ
I спяваць перад сконам. I жагнаць цень жадана
вавілонскай крывёю з гладыятарскіх жылаў,
клінапіс падпісаўшы залатога дывана
тым пяром салаўіным, сінім болем чарніла.
А Жыццё? Здрада самкі. Напалоханым крокам
уцякае, спусціўшы вэлюм ілжэ-Юдзіфі,
ўбачыць здраду праз рану і схапіць яе зрокам
і васковым капрызам на рубінавым міфе.
Алафэрнам[25] без войска і віном Вавілона
я гняздо звіў на дрэве хрысціянскім нясмела,
ды лаза ратавання адвярнулася сонна,
і Юдзіф сцяла жорстка небалюбае цела.
Як на свеце паганскім. Смерць жыццё пакахала,
засяваючы жылы чырванню зла і жалю,
пылам стаць гэтак, быццам заваёўнік няўдалы,
пакідаючы вочы на крывавым кінжале.
ВЕЧНАЯ ГУЛЬНЯ Ў КОСЦІ
Мануэлю Гансалесу Прада
прысвячаю гэтае пачуццё інсургенцкае,
адно з тых, якое вялікі маэстра
прыняў з энтузіязмам.
Аплакваю сябе я штохвілінна,
шкадую, што прыняў твой хлеб, о Божа,
ды бедная, задумлівая гліна
мая не скарына, што бок сагрэў твой, —
Марый не маеш ты для раздарожжа.
Каб чалавекам быў ты ад прыроды,
умеў бы сёння Богам быць, але ж ты
такі, каму было лацвей заўсёды,
прымае чалавек, тваё стварэнне,
пакуты за цябе: дык Бог ён, зрэшты?
У валасах маіх агонь разліты,
бы ў вязня, што счакаў прысуд літосці,
мой Бог, свае ўсе свечкі запалі ты,
давай згуляем у старыя косці —
Мо — о гулец! — паставіўшы ахвоча
на долю свету, клічучы хваробы,
праступяць Смерці сінія падвоччы,
як з бруду вечнага тузы жалобы.
Глухою гэтай ноччу, мой Адзіны,
гуляць ужо не зможаш ты, мой Божа,
зямля, як костка, згрызена варожа,
яе вандровак марных ход няспынны,
і толькі ў пустаце спыніцца можа,
у пустаце вялікай дамавіны.
СТОМЛЕНЫЯ КОЛЬЦЫ
Карціць вярнуцца зноў, кахаць і небяспечна
сканаць, карціць сканаць у смелай
барацьбе супроць тых плыняў дзвюх, што стрэліся павечна.
Карціць пацалаваць, пацалаваць да страты
Жыцця у афрыцы агоніі пякельнай,
самазабойства і сляпой самарасшіаты.
Карціць... каб не карцець. Я, Госпадзі, міжволі
паказваў на цябе я кстом богазабойцы:
карціць без сэрца быць, не мець яго ніколі.
I вернецца вясна. I Бог паставіць мэту,
хоць горбіць час Яго, сябе ён паўтарае
праходзіць, седзячы ўжо на хрыбце сусвету.
Як скроні ў бубен б'юць жалобны, б'юць з імпэтам,
калі баліць мне сон выявай на кінжале,
карціць назаўсягды застацца ў вершы гэтым!
ЖЫЦЦЁ СВЯТЫХ
(параграфы)
Стары Асірыс![26] Дайшоў я да супроцьлеглай
сцяны майго бытавання.
I мне здаецца, я заўсягды дакранаўся
рукой да тае сцяны.
Я цень, адваротны бок. I цячэ ўсё
пад слядамі маімі вечнай калоны.
Нічога за валасы не валок. Дасталося
усё мне лёгка, як спадчына.
Сарданапал[27]. Так, электрычнай кнопкай
на машыне сноў вусны мае былі.
Гэтак дайшоў я да супроцьлеглай сцяны,
але заўсягды адчуваў яе пад рукою.
Стары Асірыс. Прабачаю табе. Нічога
не паспеў у мяне прасіць, нічога, нічога...
ДОЖДЖ
У Ліме... Лупіць дождж у Ліме,
у брудных водах болю жах!
I капае з цуркамі тымі
цяпер твая мілосць праз дах.
Успомні песняра трымценне,
і зразумею пакрысе
я чалавечае ўраўненне
тваёй мілосці, як не ўсе.
Містычнай флейтаю ўзарвала
пупышку здрадніцкай навалы,
вядзьмарства “так” твайго ў журбе.
вернуться
26
Асірыс — у старажытнаегіпецкай міфалогіі бог прыроды, які памірае і ўваскрасае, а таксама заступнік і суддзя нябожчыкаў.
вернуться
27
Сарданапал — легендарны персанаж, якога класічная традыцыя лічыць каралём Асірыі. Прататып распутнага і распешчанага прынца.