– Daj sobie spokój i nie mówmy więcej o tym – zaprotestowała Laurie.
– W porządku – zgodził się, podnosząc dłoń w geście przysięgi. – Obiecuję, żadnych więcej rad. W takim razie chciałbym się temu niezobowiązująco przyjrzeć. Dzisiaj mam papierkowy dzień, więc chyba nie będziesz miała nic przeciwko temu, żebym popatrzył?
– Jeśli chcesz, możesz zrobić coś więcej, możesz pomóc – odparła Laurie.
– Nie chciałbym wściubiać nosa w wasze sprawy – powiedział Jack, a ukryta w tym aluzja była oczywiście zamierzona.
Tym razem Lou roześmiał się, a Laurie zarumieniła, lecz milczenie było jedynym komentarzem.
– Wydaje mi się, że są jeszcze inne powody twojego zainteresowania tym przypadkiem. Jeżeli nie jestem zbyt natarczywy, mogłabyś zaspokoić moją ciekawość?
Laurie posłała Lou szybkie spojrzenie. Jack zauważył je, lecz nie potrafił zinterpretować.
– Hmmm – mruknął. – Mam wrażenie, że chodzi tu o coś, co nie jest moją sprawą.
– Nic z tych rzeczy – zaprzeczył Lou. – Chodzi o niezwykłe powiązanie. Ofiara, Carlo Franconi, zajął miejsce pewnego gangstera, niejakiego Pauliego Cerina. Miejsce Cenna było wolne od czasu, gdy wsadziliśmy go do paki, głównie dzięki uporowi i ciężkiej pracy Laurie.
– I twojej – dodała Laurie.
Winda stanęła i drzwi rozsunęły się.
– Tak, ale przede wszystkim twojej – powtórzył Lou.
Wszyscy troje wyszli na parter i skierowali się do biura kostnicy.
– Czy Cerino miał coś wspólnego z tą serią przedawkowań, o której wspominałaś? – zapytał Jack.
– Obawiam się, że tak. To było straszne. To wszystko wywarło na mnie wstrząsające wrażenie, a trzeba dodać, że niektórzy z bohaterów tamtej sprawy ciągle są w pobliżu, włączając w to Cerina, mimo że siedzi w więzieniu.
– I najpewniej nie opuści go tak szybko – dodał Lou.
– Chciałabym w to wierzyć – stwierdziła Laurie. – W każdym razie sądziłam, że wyjaśnienie sprawy Franconiego może jakoś zamknąć ten rozdział. Ciągle miewam koszmarne sny.
– Zamknęli ją w sosnowej trumnie i wywieźli stąd – wyjaśnił Lou. – Odjechali jednym z furgonów do przewożenia zwłok.
– Mój Boże! – zawołał Jack. – Nigdy mi o tym nie opowiadałaś.
– Starałam się o tym nie myśleć – odpowiedziała i natychmiast dodała, nie tracąc spokoju: – Poczekajcie tu, chłopcy.
Weszła do biura kostnicy po kopię listy zwłok przyjętych w nocy, z numerami lodówek, w których je umieszczono.
– Nie mogę sobie wyobrazić zamknięcia w trumnie – powiedział Jack i wstrząsnął nim dreszcz. Najbardziej bał się wysokości, ale czuł, że zamknięta przestrzeń trumny to równie dotkliwa fobia.
– Ani ja – zgodził się Lou. – Ale ona nadzwyczajnie szybko wróciła do normy. W godzinę po uwolnieniu miała na tyle trzeźwy umysł, że potrafiła wymyślić sposób na uratowanie nas obojga. To było szczególnie bolesne, gdyż to ja ją miałem uratować i po to się tam zjawiłem.
– Jezu! – stęknął Jack, kręcąc głową. – Do tej chwili sądziłem, że najgorsze ze wszystkiego były moje przeżycia spod zlewozmywaka, do którego przykuła mnie para morderców, a potem kłóciła się o to, które z nich ma mnie wykończyć.
Laurie wyszła z biura, machając kartką.
– Przedział sto jedenasty. Miałam rację. Nie prześwietlili go w nocy.
Laurie szła niczym mistrzyni chodu, Jack i Lou musieli się nieźle natężać, żeby za nią nadążyć. Zmierzała wprost do właściwej lodówki. Przy drzwiczkach teczkę osobową denata wsunęła pod lewe ramię, prawą ręką zwolniła zamek. Jednym ciągłym, wprawnym ruchem otworzyła drzwiczki i wysunęła półkę z denatem.
Zmarszczyła brwi.
– Dziwne! – zauważyła. Półka była pusta, nie licząc kilku plam krwi i zaschniętych śladów innych wydzielin.
Wsunęła z powrotem półkę i zamknęła drzwi. Ponownie sprawdziła numer. Nie było pomyłki. Sto jedenaście. Po ponownym sprawdzeniu na liście, czy nie popełniła jakiegoś błędu, otworzyła drzwiczki, osłoniła oczy od blasku wiszących pod sufitem lamp i wpatrzyła się w mroczną, pustą przestrzeń. Nie było wątpliwości, w lodówce nie było zwłok Franconiego.
– Co, do diabła! – zaklęła Laurie. Zatrzasnęła drzwiczki.
Żeby się upewnić, że nie doszło do jakiejś głupiej pomyłki w zapisie, sprawdziła po kolei wszystkie sąsiednie lodówki, jedną po drugiej. Tam, gdzie były zwłoki, sprawdzała z listą nazwiska i numery. Ale wkrótce stało się jasne – Carla Franconiego wśród nich nie było.
– Nie do wiary – stwierdziła ze złością i frustracją w głosie. – To cholerne ciało zniknęło!
Odkąd okazało się, że lodówka jest pusta, na ustach Jacka błąkał się lekki uśmiech. Teraz, widząc rosnące rozdrażnienie Laurie, nie mógł się powstrzymać i wybuchnął serdecznym śmiechem. Niestety to tylko jeszcze bardziej rozdrażniło koleżankę.
– Przepraszam – powiedział. – Intuicja podpowiedziała mi, że ten przypadek przyprawi cię o biurokratyczny ból głowy. Myliłem się. Ten przypadek przyprawi o ból głowy całą biurokrację.
ROZDZIAŁ 2
4 marca 1997 roku
godzina 13.30
Cogo, Gwinea Równikowa
Kevin Marshall odłożył długopis i popatrzył przez okno znad biurka. W przeciwieństwie do burzy, jaka targała jego wnętrzem, pogoda na zewnątrz była raczej przyjemna. Po raz pierwszy od wielu miesięcy Kevin dostrzegał prześwitujące między chmurami plamy błękitnego nieba. Pora sucha wreszcie się zaczynała. Oczywiście nie znaczyło to, że będzie sucho, znaczyło tylko, że nie będzie padać tyle ile w porze deszczowej. Minusem było to, że promienie słoneczne podnosiły temperaturę do poziomu panującego normalnie w piekarniku. W tej chwili było około czterdziestu sześciu stopni w cieniu.
Kevin nie potrafił skupić się przy pracy, nie spał też dobrze w nocy. Niepokój, który odczuwał podczas kolejnych operacji, nie ustąpił. Prawdę powiedziawszy, to nawet było jeszcze gorzej, szczególnie po zaskakującym telefonie od naczelnego z GenSys, Taylora Cabota. Wcześniej Kevin rozmawiał z nim tylko raz. Większość ludzi w kompanii wrażenie z takiej rozmowy przyrównywała do rozmowy z Bogiem.
Jakby tego wszystkiego było mało, z Isla Francesca w niebo wzbijała się kolejna smuga dymu. Zauważył ją wczesnym rankiem, zaraz po wejściu do gabinetu. O ile zdołał się zorientować, unosiła się z tego samego miejsca co ta z poprzedniego dnia: strome zbocze wapiennego grzbietu. To, że w tej chwili nie widział dymu, nie przywracało mu spokoju.
Rezygnując z dalszych prób podjęcia pracy, Kevin zdjął biały fartuch i przewiesił go przez krzesło. Właściwie nie był głodny, ale wiedział, że jego gosposia, Esmeralda, przygotowała lunch, więc czuł, że powinien się pokazać.
Zszedł półtora piętra w stanie dziwnego oszołomienia. Minęło go kilku współpracowników, każdy z nich powiedział coś na przywitanie, ale on szedł, jakby nikogo nie widział i nie słyszał. Złe myśli zaprzątały mu umysł. Po ostatniej dobie doszedł do wniosku, że musi podjąć działania. Niestety, problem nie rozwiązał się sam, choć kiedy Kevin w zeszłym tygodniu zobaczył ogień po raz pierwszy, miał nadzieję, że tak się stanie.
Niestety, nie miał pojęcia, co mógłby zrobić. Zdawał sobie sprawę, że nie jest bohaterem, po wielu latach zaczął wręcz myśleć o sobie jak o tchórzu. Nienawidził konfrontacji i unikał jej. Jako chłopiec wzbraniał się nawet przed wszelką rywalizacją, pozwalał sobie jedynie na grę w szachy. Wyrósł na kompletnego samotnika.
Kevin zatrzymał się przed szklanymi drzwiami dzielącymi go od świata zewnętrznego. Po drugiej stronie placu widział te same grupki żołnierzy gwinejskich ukrytych w cieniu arkad ratusza. Oddawali się z pasją zwyczajowemu lenistwu, pozwalając, żeby czas płynął bez celu. Jedni siedzieli na starych trzcinowych krzesłach i grali w karty, inni stali oparci o ściany i kłócili się ze sobą piskliwymi głosami. Prawie wszyscy palili. Papierosy były częścią ich żołdu. Ubrani byli w zaplamione mundury w leśny kamuflaż z wysokimi, wojskowymi butami i czerwonymi beretami. Wszyscy mieli przy sobie broń automatyczną; jedni przewiesili karabiny przez ramię, inni postawili je przy ścianie w zasięgu ręki.
Żołnierze przerażali Kevina od kiedy zjawił się w Cogo pięć lat temu. Cameron McIvers, szef ochrony, który oprowadzał go po okolicy, zapewnił, że GenSys wynajęło sporą część armii do ochrony kompanii. Później Cameron przyznał, że tak zwane zatrudnienie armii było niczym innym tylko dodatkowym opłaceniem się rządowi oraz osobno Ministerstwu Obrony i Ministerstwu Administracji Krajowej.
Z perspektywy Kevina żołnierze wyglądali raczej na grupę znudzonych nastolatków, a nie na ochronę czegokolwiek. Ich skóra miała kolor przypalonego hebanu. Ich obojętne spojrzenia i uniesione w charakterystycznym łuku brwi nadawały twarzom wyraz lekceważenia zmieszanego z nudą. Kevinowi ciągle towarzyszyło uczucie, że świerzbią ich ręce, aby z byle powodu użyć broni.