– Nie życzę sobie Triss na moim ślubie!
– Dlaczego? Przecież to twoja przyjaciółka.
– Nie rób ze mnie idiotki, wiedźminie! Wszyscy wiedzą, że z nią spałeś!
– Nieprawda!
Fiołkowe oczy Yennefer zwęziły się niebezpiecznie.
– Prawda!
– Nieprawda!
– Prawda!
– No dobrze – odwrócił się ze złością. – Prawda. I co z tego?
Czarodziejka milczała przez chwilę, bawiąc się gwiazdą z obsydianu, przypiętą do czarnej aksamitki.
– Nic – powiedziała wreszcie. – Ale chciałam, żebyś się przyznał. Nigdy nie próbuj kłamać przede mną, Geralt. Nigdy.
VII
Mur pachniał mokrym kamieniem i kwaśnym zielskiem, słońce prześwietlało brunatną wodę w fosie, wydobywało ciepłą zieleń z porastającej dno moczarki i jaskrawą żółć z grążeli pływających po
powierzchni.
Zamek powoli budził się do życia. W zachodnim skrzydle ktoś strzelił okiennicą i roześmiał się. Ktoś inny słabym głosem dopraszał się soku z kiszonej kapusty. Jeden z goszczących w Rozrogu kolegów Jaskra, niewidoczny, śpiewał przy goleniu:
Za stodołą, gdzieś na płocie,
Kogut gromko pieje.
Zaraz przyjdę, mila, do cię
Tylko się odleję.
Skrzypnęły drzwi, na podwórzec wyszedł Jaskier, przeciągając się i trąc twarz.
– Jak się masz, żonkosiu – rzekł zmęczonym głosem. – Jeżeli masz zamiar zwiać, to teraz jest ostatnia okazja.
– Ranny z ciebie ptaszek, Jaskier.
– W ogóle się nie kładłem – zamamrotał poeta, siadając obok wiedźmina na kamiennej ławeczce i opierając się plecami o porośnięty tradescantią mur.
– Bogowie, to była ciężka noc. Ale cóż, nie codziennie żenią się przyjaciele, trzeba było to jakoś uczcić.
– Uczta weselna jest dzisiaj – przypomniał
Geralt. – Wytrzymasz?
– Nie obrażaj mnie.
Słońce grzało mocno, ptaki hałasowały wśród krzewów. Od strony jeziora słychać było pluski i piski. Morenn, Cirilla, Mona, Eithne i
Kashka, rude driady, córki Freixeneta, kąpały się, jak zwykle, nago, w towarzystwie Triss Merigold i Freyi, przyjaciółki Myszowora. Na górze, na zrujnowanych blankach zamku posłowie królewscy, rycerze Yves, Sulivoy,
Matholm i Devereux wyrywali sobie lunetę.
– Dobrzeście się chociaż bawili, Jaskier?
– Nie pytaj.
– Jakiś większy skandal?
– Kilka.
Pierwszy skandal, zrelacjonował poeta, miał podłoże rasowe. Tellico Lunngrevink Letorte oznajmił oto nagle wśród zabawy, że ma dość występowania jako niziołek. Wskazawszy palcem obecne na sali driady, elfy, hobbitów, syrenę, krasnoluda i gnoma, który twierdził, że nazywa się Schuttenbach, doppler uznał za dyskryminację fakt, iż wszyscy mogą być sobą, a wyłącznie on, Tellico, musi stroić się w cudze piórka. Po czym przybrał – na chwilę – naturalną postać. Na ten widok Gardenia Biberveldt zemdlała, książę Agloval niebezpiecznie zadławił się sandaczem, a Annika, córka wójta Caldemeyna, dostała ataku histerii. Sytuację zażegnał smok Villentretenmerth, wciąż pod postacią rycerza Borcha Trzy Kawki, wyjaśniając doplerowi spokojnie, że zmiennokształtność jest przywilejem, który zobowiązuje, a zobowiązuje między innymi do przybierania postaci ogólnie uważanych za przyzwoite i akceptowane w towarzystwie, i że to nic innego jak zwykła grzeczność w stosunku do gospodarza. Doppler zarzucił Villentretenmerthowi rasizm, szowinizm i brak elementarnego pojęcia o przedmiocie dyskusji. Urażony Villentretenmerth przybrał więc na chwilę postać smoka, niszcząc trochę mebli i doprowadzając do ogólnej paniki. Gdy się uspokoiło, rozgorzał ostry spór, w którym ludzie i nieludzie nawzajem wytykali sobie przykłady braku tolerancji i rasowe uprzedzenia. Dość nieoczekiwanym akcentem w dyskusji był głos piegowatej Merle, dziwki, która nie wyglądała na dziwkę. Merle oznajmiła, że cała ta sprzeczka jest głupia i bezprzedmiotowa, i nie dotyczy prawdziwych zawodowców, którzy nie wiedzą, co to uprzedzenia, co ona jest gotowa natychmiast udowodnić, za stosowną opłatą, choćby i ze smokiem Villentretenmerthem w naturalnej postaci. W ciszy, jaka zapadła, usłyszano medium płci żeńskiej, deklarujące, że może zrobić to samo za darmo. Villentretenmerth szybko zmienił temat i zaczęto dyskutować na tematy bezpieczniejsze, jak ekonomia, polityka, łowy, rybołówstwo i hazard.