— Не верыце? Я зраблю агарод, айву, паўночны вінаград пасадзім, кветак развядзём, што ні ў адной школе раёна таго не будзе. У саўгасе ўбачаць, каго страцілі, яны яшчэ прыйдуць мяне прасіць назад, без мяне яны ўсё заваляць,— Святлана Міхайлаўна ўжо крыху ап'янела, гаварыла гучна i стукала кулаком.— Але я праслаўлю вас, я старая, мне многа не трэба, а школу вашу праслаўлю.
— Здаецца, ты гадоў сем такое абяцала i саўгасу,— пасміхнуўся Іван Сямёнавіч,— а на сённяшні дзень саўгас наш ля ста тысяч доўгу дзяржаве мае.
— Яны не ўмеюць ні рабіць, ні кіраваць,— апраўдвалася Святлана Міхайлаўна.— Я не магла з імі працаваць.
— Вы б не ўцякалі ад недахопаў, a выправілі б ix,— сказаў я.
— Ты яшчэ малады папракаць мяне,— агрызнулася Святлана Міхайлаўна.
— Малады, а не зялёны,— абараніў мяне Іван Сямёнавіч.— Самая наша надзея, будучы дырэктар нашай школы, таленавіты настаўнік.
— Раз такі вундэркінд, то чаму трапіў у васьмігодку, а не ў аспірантуру ці дзесяцігодку? — спытала яна.
— Работа ці пасада, дзе робіць чалавек, не заўсёды бывае меркай яго інтэлекту,— стрымана адказаў я.
— Я не літаратар, але дам зараз колькі пытанняў, на якія ты ніколі не адкажаш.
Я ўбачыў, што Міхась Рыгоравіч рад быў пасмяяцца з мяне: дырэктарам школы марыў быць ён.
— Хто такі Анры Бэйль? — спытала Святлана Міхайлаўна; усе прыціхлі, каб хто ведаў, то ўжо сказаў бы, але ўсе маўчалі.
— Гэта Стэндаль,— спакойна адказаў я.
— Сэмюэл Клеменс? — Святлана Міхайлаўна аж прылегла на стол.
— Марк Твен,— зноў адказаў я.
A Міхась Рыгоравіч, каб ніхто не бачыў, паціснуў мне пад сталом руку.
— Не так удала ты адказаў, як я ўдала падабрала пытанні...
— Усё ясна,— сказаў я.— Скажыце цяпер вы: што такое літаратура?
— Якая літаратура? — Святлана Міхайлаўна чакала, відаць, не такога запытання, а цяжэйшага.
— Мастацкая.
— Дзіцячыя пытанні. Вершы ды раманы. Я, мой мілы вундэркінд, i сама пішу, i крыху лепш за нашых сённяшніх пісьменнікаў,— кіўнула яна мне, але я зразумеў, што мяне знелюбіла.— Я яшчэ друкавацца буду, многім падатру нос, над маімі творамі плакаць будуць. Хто цяпер пісаць умее?
— Ты пакуль што нам агарод паднімі, біялогію добра вядзі, дацягні да пенсіі, тады ўжо ў пісьменнікі ідзі,— сказаў Іван Сямёнавіч.
— А вы не яхіднічайце, я ім падатру нос.
— Падцірайце, падцірайце,— сказаў Іван Сямёнавіч,— толькі не перастарайцеся,— усміхнуўся, падняўся, развітаўся i пайшоў са сваёю жонкаю дамоў.
— Стары дэмагог! — калі дырэктар добра адышоўся, сказала пра яго Святлана Міхайлаўна.— Ён акасцянеў ужо, даўно завучанымі словамі гаворыць. Я з ім яшчэ счаплюся. Гэта ён вас у кулаку ўсіх трымае, кіруе, як хоча, а я не дамся, буду рабіць, як захачу.
Такое пра дырэктара я пачуў упершышо. Дзе тут жарт, дзе тут праўда?
— О, наш дырэктар — чмель. У яго ядавіты талент іроніі, талент пацяшацца з чалавека,— сказаў Міхась Рыгоравіч.
Дзяўчаты, відаць, не хацелі болей слухаць такія размовы, сабраліся i пабеглі дамоў. Як ix ні прасілі пабыць яшчэ тут, яны не засталіся.
— Козы! — скрывілася Святлана Міхайлаўна,— ім не школа, а хлопцы ў галаве.
— Наш Павел Мікалаевіч нарасхоп тут,— усміхнуўся Міхась Рыгоравіч,— ён адзін халасцяк, a дзяўчат во колькі...
— Не cпi,— сказала Святлана Міхайлаўна.— Калі не п'еш, не курыш — то мужчына яшчэ, калі баб не любіш — то ўжо не мужчына.
Падняўся i Алесь Трахімавіч, сказаў, што баліць сэрца, болей не можа заставацца, пойдзе прымаць валяр'янку. Падняўся i я, Міхась Рыгоравіч мяне не пускаў, затрымліваў, але я яго не паслухаў.
— Ну, што вы, Алесь Трахімавіч, думаеце пра новую настаўніцу? — спытаў я, калі мы выйшлі ca сталовай.
— Toe думаю, што думаюць другія,— сказаў стары настаўнік.— Год колькі ў нас вучыў дзяцей бібліятэкар, які прыехаў да нас з горада, каб пенсія была большая... Школа ад раёна далёкая, дарогі дрэнныя, праверак мала бывае, i вось ix прысылаюць сюды.
— Таварышы, паведамляю «незвычайную навіну»: да нас едзе рэвізор! — сабраўшы ўсіх настаўнікаў на вялікім перапынку, сказаў трагічным голасам Іван Сямёнавіч.— Я не жартую i не мудрагельствую. Нас будзе правяраць камісія аблана, у тым ліку i грозны Дубкоў. Нікому не спаць, не есці, але зрабіць усюды парадак. Праверка гэта ў тры гады бывае, i ад таго, як мы да яе падрыхтуемся, будзе залежаць, што пра нас будуць гаварыць на некалькі год уперад.
Іван Сямёнавіч стаў пералічваць, што трэба зрабіць: каму — замяніць старыя вучнёўскія сшыткі на новыя, запоўніць добра журналы, пісаць вялікія планы...