Справа ў сцяне быў камін, у якім ззялі асветленыя ружовым святлом кавалкі антрадыту. Навокал панаваў поўзмрок, і стваралася поўная йлюзія, што ў каміне гарэла, бушавала спякотнае полымя.
Сенатар падвёў Уэста да супрацьлеглай сцяны, узмахінуў рукою, і ня'бачныя фотаэлементы зараз-жа выканалі загад. Сцяна рассунулася, і яіерад гаспадаром і госцем заззяў флуарэсцыруючымі агнямі аграмадны экран тэлевізара.
— Уключаю Месяц, — не без гонару прамовіў сенатар, настройваючы гапарат;
Нейкі момант экран быў пустынны. ГІа ім прабягалі прадоўжіныя 'хвалі-сполахі. Потым мільганулі нейкія цені, і ў матавым акне заварушыўся, як аграмадны футбольны мяч, Месяц.
— Вось ён, наш прыгажун! — сказаў Уолтэр, самазадаволена патладжваючы тлусты паголены падбародак. — Павінен вас узрадаваць, усё ідзе па плану. Акцыі нашага канцэрна ўзняліся яшчэ на некалькі лунктаў. Вы чулі, сэр? — не паварочваючыся да Уэста, спытаў сенатар.
— Я зайздрошчу вам. Незвычайны рост попыту на акцыі «Ракета знд індустры» выклікаў перапалох у большасці прадпрыемцаў краіны. Іх канцэрны і кампаніі перажываюць спад. I ўсё гэта дзякуючы вам, сэр.
— А мне напляваць на ўсіх! — кінуў сенатар.
Ён настроіў тэлевізар на другую хвалю. Перад позіркам выраслі горныя ланцугі, чорныя шчыліны. I вось рука Уолтэра ўздрыгнула, застыла. У эфіры загучаў яго ласкавы голас:
— Хэло, містэр Арноль! Вельмі рад вас бачыць. Зірніце на мяне, мой хлопчык.
Поль Арноль пачціва пакланіўся, прыклаўшы руку да грудзей. На зіго вуснах застыла радасная ўсмешка.
— Вы добра пастараліся, Арноль! Ты, сказаць па праўдзе, удачлівы, як чорт! Рыхтуешся да пасадкі?
— О, так, сэр! Спадзяюся, вы не забылі: там мяне чакае чэк на пяць мільенаў i мая Элсі.
— Зусім правільна. Калі пасадка?
— Якраз ужо час, — даляцеў вокліч з экрана. — Макс, падрыхтавацца!
Уолтэр i Уэст замерлі ў чаканні. Сенатар, здавалася, хваляваўся. Ён глыбока дыхаў, маршчьгніў лоб. Потым памахаў касмаінаўтам рукой, пажадаў:
— Добрага поспеху вам, сыны Штатаў!
Уэст уважліва сачыў за экранам. Ёндумаў аб моры Дажджоў, аб першых рудніках, якія ён абавязкова там пабудуе, каб распрацаваць уранавыя залежы. Вось калі акцыі і яго фірмы «Уэст, Пэйн энд компані» набудуць вялікі курс.
— Элсі! — паклікаў сенатар. — Элсі! Элсі! Хадзі сюды, будзем разам назіраць за караблём Арноля. Чуеш?
Элсі не прымусіла доўга чакаць. Яна ўвайшла. Валасы яе былі модна завіты, чорнае дэкальтаванае плацце з доўгімі срэбранымі кістачкамі ўнізе блішчэла, пералівалася, быццам сатканае з самацветаў.
— Я хвалююся, па, — сказала яна. — Мне чамусьці робіцца страшна. Хаця-б нічога не здарылася…
— Памаліся богу, табе стане лягчэй, — параіў сенатар.
На экране былі бачны ледзь прыкметныя выбухі матораў. Ракета запаволіла падзенне і пайшла ў кругавы палёт вакол Месяца.
— Вельмі-ж мала працавалі маторы, — сказаў Фрэнк Уэст сенатару.
— Колькі секунд?
— Прызнацца, не заўважыў,— адказаў ён нядбайна. — 3 Элсі загаварыўся. Заўсёды яна з гэтымі сваімі пытаннямі… А што, хіба не вытрыманы графік?
— Пакуль на гэта не падобна. Дзякуй богу, ракета ляціць…
Сенатар Уолтэр узяў Элсі за руку, прыцягнуў да сябе.
— Пазвані у ракетапорт, — сказаў ён клапатліва. — Запытай, чаму ракета не ідзе на пасадку? ^
Элсі першая адчула сэрцам: здарылася нешта етрашнае, непапраўнае. Амаль не ўсведамляючы, што робіць, яна набрала нумар.
— Сенатар! Містэр Уолтэр! — закрычаў Фрэнк Уэст, павярнуўшыся да свайго сябра. — Я нічога не разумею. Растлумачце! Ракета робіць круг вакол Месяца. Яна страціла кіраванне…
Элсі выпусціла з рук трубку: яна ўсё зразумела.
— Поль! О, Поль, няўжо ты загінуў для мяне? — усклікнула Элсі ў адчаі і замітусілася па пакою.
Сенатар сціснуў дрыжачыя рукі дачкі, пасадзіў яе ў крэсла.
— Супакойся, не ўсё яшчэ загінула. Твой хлопчык вернецца, ён будзе жыць!
А сам паспешна звязаўся з ракетапортам. Адтуль паведамілі, што ракета Арноля пачала тармажэнне ў вызначаны час, выйшла на кругавую арбіту Месяца і раптоўна страціла кіраванне. 3 ёю перарвана радыёсувязь. Што адбылося — невядома.
— Ці стане ракета штучным спадарожнікам Месяца? — запытаўся сенатар.
— Не, сэр, — выразна пачулася з трубкі.— Не стане.
— Што-ж рабіць? Як ім дапамагчы?
— Дапамагчы немагчыма. Карабель Арноля роўна праз дзесяць гадзін упадзе на скалы Месяца…
Сенатар ціха апусціў пасівелую галаву, моўчкі выйшаў з гасцінай.
— Па, не пакідай мяне адну! Будзь са мной! — закрычала Элсі ў роспачы.