Як сёньня‚ Мама‚ помніш Ты той дзень:
З калыскі ў вочы я Табе глядзеў‚
Сваімі ручкамі я весела гуляў
І слова МАМА першы раз сказаў.
Ты так пяшчотна ў мой зірнула бок:
— Сынок мой родны! Любы галубок!
І потым міла люліла мяне‚
І песьняй роднай галасок зьвінеў.
Падрос я трохі‚ бегаў басанож
Ды нек нагу прабіў на йржавы нож‚
Я да цябе‚ кульгаючы‚ ішоў.
Як Ты зьбялела‚ угледзяўшы кроў!
— Ня плач‚ Матуля! — Супакойваў я.
— Мне не баліць больш‚ нават‚ аніяк.
Я быў маленькім хлопчыкам тагды
Й такім застаўся Табе назаўжды.
Ты помніш‚ Мама‚ й той Дваццаты Год‚
Калі ўзьнялася Случчына ў паход‚
Загінуў бацька ад рук палачоў‚
Сын трапіў у лапы чорных крумкачоў.
Як потым каля ДОПРаўскіх варот
Ня раз займала Ты там свой чарод.
Ды як Ты‚ Мама‚ плакала наўзрыд‚
Што сын гібее ў карцары сырым.
Ты плачаш‚ Мама‚ ведаю па мне‚
І мне ня лёгка ў далёкай чужыне.
Ці ўбачымся мы яшчэ калі?
Памерці цяжка на чужой зямлі.
А помніш‚ Мама‚ жудасны той дзень‚
Калі чакіст пытаўся: — Сын Твой дзе?
І не спалохаў Цябе Трыбунал‚
Павандравала ў ссылку за Урал.
Пакутны шлях было Тваё жыцьцё.
Сьвятою ўвойдзеш Ты ў нябыцьцё.
Тваё імя‚ як сымбаль на ўвесь сьвет‚
Нясе ў сябе любові запавет.
Куды ні глянь: у хату ці ў палац —
Ўва ўсіх краёх імя Тваё чуваць.
— Матуля! — З крыўдай горнецца дзіця‚
А вочкі ў сьлёзках да Цябе зіхцяць.
— Матуля! — Ўспомніць кожны у бядзе‚
І расплывецца роспач ад надзей.
Сьвятое імя не забыць ніяк
— Матуля! — Шэпча ранены ваяк.
— Матуля! — шэча ён апошні раз‚
І твар сьвятлее у сьмяротны час.
Матуля! Родна! Сэрца майго цьвет!
Твой дзень сьвяткуе цяпер увесь сьвет.
Я часта бачу у трывожным сьне‚
Што Ты‚ Матуля‚ плачаш аба мне‚
Што ў Тваім сэрцы тлеецца агонь —
Пабачыць сына любага свайго.
Ня плач‚ Матуля! Прыйдзе яшчэ час!
Пагоні сьцяг зноў аб'яднае нас;
Ў баёх крывавых расплывецца змрок;
К Табе‚ Матуля‚ вернемся здалёк.
Парыж — Францыя, чэрвень 1955
Ніны Дышлючанцы
Любі свой народ‚ любі Край Беларускі!
Будзь вернай дачкою палёў і лясоў!
Надыйдзе часіна‚ калі‚ ўзяўшы зброю‚
Спаткаемся зноў на шляху змагароў.
Рыд — Аўстрыя, 1949
Толіку Дрындрожыку
Дзіцём адарваны ад роднага Краю‚
Ўзіраўся ты часта ў чужы сівы бор;
Ня ведаў цудоўных дзядоўскіх звычаяў‚
Ня чуў вольных песень зялёнага гаю‚
Ня бачыў чароўнасьці родных азёр.
Аднак у крыві захавалася цяга
Да слаўнай мінуўшчыны прашчураў дзён:
І рэчка‚ і лес‚ і народныя сагі.
Ў зацятых баёх слаўных продкаў адвага
У мроях-лятунках навейвала сон.
Кіргхайм — Аўстрыя, 1946
Валі
На дзень 22-х угодкаў
У чорныя хмары Краіна спавіта;
Віхар узьняўся‚ маланка зіхціць‚
Гром загрымеў‚ пракаціўся сярдзіта‚
Грозным агнём палахціць.
Дочка Краіны! Цябе ўзгадавалі
Жытні палетак‚ гаі‚ сенажаць;
Жаўранкі песьні аб долі сьпявалі‚
Волю вучылі кахаць.
Зграя бандытаў ўвесь Край агарнула;
Вецер рваў лісьце‚ стагналі дубы;
Сьмела ты ў вочы нядолі зірнула‚
Вышла на шлях барацьбы.
Ў ногі ўсысаліся дзіды бяз конца‚
Вопратку рвалі‚ калолі ў твар;
Разам з другімі Ты роднай Старонцы
Несла дары на аўтар.
Глянь! Ўжо над намі лунае Свабода‚
Славай вякоў шапаціць родны гай;
Дочка Краіны! Для славы Народу
Гімн Перамогі сьпявай!
Краска Твая паміж нас не загіне;
Радасьцю сьвеціць заўжды маладосьць.
Хай-жа сягоньня у гэтай хвіліне
Кожны вяселіцца госьць!