БУСЛАВА ТРЫВОГА
Шасьцеў аер з трысьцём-чаротам,
Зьвінелі нудна камары.
Плач куліковы над балотам
I клёкат бусла на зары.
А час імглой той сьвет завесіў,
Расьцёрта ўсё, бы ў макатры.
Сякуць-пілуюць на Палесьсі,
Пустэчай цешацца вятры.
Цяпер ідзе мэліярацыя,
Няма дрыгвы і куліка.
А буслу сьніцца эміграцыя,
Дзе сьпевы жаб з-пад лазьняка.
I ён гняздо сваё пакіне,
I будзе горка сумаваць,
Але пачне ў чужой краіне
Зноў бусьлянятак гадаваць.
Там жыўнасьць у вільготным лесе
Пакуль што людзі не зьвялі.
Расьце спакойнае палесьсе
На тэй нязьведанай зямлі.
ШКУМАЦІК ПАМЯЦІ
Зашмулены шкумацік памяці:
Вакзал. Чыгуначны даўжэзны мост.
Вы за руку мяне трымаеце,
I мы над рэйкамі ідзем наўпрост.
Дайшлі па мосьце да сярэдзіны.
I сам ня ведаю, чаму я тут
I пачуцьцём якім заведзены.
Стаім. А ўнізе цягнікоў маршрут.
Вы штосьці горача гаворыце.
За грукатам ня чую вашых слоў.
А дзесьці гулкі рух у горадзе
I радасны наплыў вясновых сноў.
Усьцешаная тэй хвілінаю,
Мая душа сьпявала і цьвіла...
Гляджу ў мінуўшчыну глыбінную.
Хто вы? Даўно схавала вас імгла.
А можа ў згадках вы паўстанеце,
Ці разарвецца маіх думак ніць.
Зашмулены шкумацік памяці...
Я не магу чагосьці аднавіць.
МОЙ ТЫДЗЕНЬ
Панядзелак, аўторак, серада і чацьвер,
Потым пятніца прыйдзе, субота, нядзеля.
Тыдзень — музыка ў словах. I любоў, і давер,
I прыгожа прадзецца натхненьня кудзеля.
Крута круціцца спрытнае верацяно
Нітка тонкая мрояў віецца, ня рвецца.
Сьпеў салодкі, далёкі я чую даўно,
Бачу радасьць на кожнай былінцы, на кветцы.
Добры тыдзень — ня злыдзень. Ён сьпявае са мной.
Панядзелак, аўторак... — лічу да нядзелі.
Пералік узьнімае мой рытмічны настрой,
Словы самі карону на верш мой надзелі.
Панядзелак, аўторак, серада і чацьвер,
А за пятніцай — вікэнд: субота, нядзеля.
Адпачынак. У вырай. Я — свабодны цяпер.
Я пішу дзеля шчасьця людзкога і дзеля
Тых, якія паэзію любяць маю.
Сёньня пішацца лёгка. Мой тыдзень сьпявае.
На сівую зіму ня гляджу, а пяю,
Бо трымаецца сіла ў грудзёх веснавая.
САРВАНАЯ КВЕТКА
Дзеля мяне цьвіла зямля ўся,
З маленства мне сьпяваў абшар.
Я часта песьняй захапляўся
Ля хат сялянскіх і кашар.
Ды трапіў я ў цяжкую фазу
Майго турботнага жыцьця,
Як бэз вясны ў пустую вазу
Галінкай сьцятай бяз лісьця.
На раздарожжы золка, гразка...
А я — на цёплым пачуцьці.
У келіх торкнутая краска
Жыве, і здольная цьвісьці.
Відаць, напоеная сьвежай
Крыштальнай вільгацяй яна.
Праменьне падае мярэжай
Скрозь шыбы вузкага вакна.
Яшчэ пялёсткі не завялі,
Яшчэ ня стомлена рука.
I я плыву на бурнай хвалі
Аж да апошняга радка.
ВЕСНАВЫ ПАРАСТАК
Няма дажджу. I сад стаіць пануры.
А зерне, пахаванае ў зямлі,
Перамагае змрочныя хаўтуры, —
Жывыя сокі ўгору паплылі.
Я над зямлёй, дагледжанай і любай,
Стаю гаспадаром. Ваду ўсплясну,
I парастак сваёй зялёнай дзюбай
Грудок праб'е, вітаючы вясну.
Праб'е грудок у радаснай трывозе,
Зірне на сьвет, зірне і на мяне,
Як першае лісьцё на вербалозе,
Маю душу ўсхвалюе, закране.
Сьцябло расьце. Зямліца ня сухая,
Удзячная любоўнай дабраце.
Пупышка на галінцы разбухае
I краскаю вясёлаю цьвіце.
Якая сіла парастка жывога!
Сябруюць пчолкі з ім і матылі...
Усякае дыханьне хваліць Бога
Пакорным існаваньнем на зямлі.
МАЛАДОЕ ЗАХАПЛЕНЬНЕ
Сена ў сані, і каня ў аглоблі.
Лейцы ў рукі. Побач — лёс сьляпы.
У завеі белай па дарозе
Мігацелі дрэвы і слупы...
Мне тады здавалася заўсёды,
Што ў марозным полымі гару.
Сані лёгка, быццам-бы на крылах,
Узьляталі з гурбы на гару.
Я глядзеў — задзёрысты, вясёлы, —
Як усё кулялася вакол,
Як насустрач хвоі падбягалі
I уцякалі ў сьнежны перамол.
Уцякалі хаты хутаранцаў
I зьнікала ў далечы сяло.
Так было... А потым маладое
Захапленьне з часам адплыло.
I зіма — хлюпотная, чужая,
I даўно ў дарозе конь мой паў.
Дзе вы, сані? Адчуваю ўсё-ж я —
Радасьцяў юнацкіх не праспаў.
СПАМІЖ ЗАБЫТЫХ СЛОЎ
Бяз ветру млын стаіць маўкліва
I жорны ня гудуць.
Падзьме — і крылы зноў імкліва
На месцы ўкруг ідуць.
Тут цяжка мне атаясаміць
Сіберныя вятры,
Якія рвуць людзкую памяць
Знадворку і знутры.
Але прайшлі нягод віхуры,
Прайшлі вятры гадоў.
I па мінуўшчыне — хаўтуры,
I змрок забытых слоў.
Далёка дзесьці тыя словы
На памяці ляжаць.
Я ведаў тэрмін адмысловы
На нашу сенажаць.
Назваў-бы кожную расьліну —
I верас, і быльнёг,
Багун, асот, бружмель, брызгліну,
I пырнік на палёх.
Ды ўжо гады, відаць, ня тыя —
Ня круціцца жарон.
Сацьмелі словы залатыя.
I гэтакі-ж урон:
Чужы зварот, чужыя словы
Бярэм на вастрыё.
I выпадае з нашай мовы
Прыроднае, сваё.
Рамон названы маргарытай,
А вэрмутам палын.
Стаю над памяцяй разрытай,
Як той бяз ветру млын.
Я цяжка думаю, гадаю...
Спагадных слоў няма.
Была ў нас памяць маладая,
Як добрая кума.
Пякліся згадкі як аладкі,
Ня знаў я забыцьця.
Цяпер у сэрцы непаладкі,
Гаркавы смак жыцьця.