Выбрать главу

“Dan verschijnt de dartele weduwe.”

Fred Prins lachte.

“Wie is dat?”

De ogen van De Cock lichtten op.

“Een bijzonder aantrekkelijke vrouw, Charlotte van Hoogendoorn, beslist een schoonheid. Ze had al eens een veel oudere, maar rijke man getrouwd. De oude man was gestorven en de weduwe ging dartel op zoek naar opnieuw een veel oudere, maar beslist rijke man. Dat werd de rijke, ongehuwde Charles de Rusconie.”

Appie Keizer grijnsde.

“De start van het drama?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“De prelude. Charles de Rusconie werd stapelverliefd op de knappe weduwe. Hij vertelde haar dat hij bij testament had laten bepalen dat zijn vermogen bij zijn dood bij de nieuwe leider van zijn bedrijf terecht zou komen. Maar, zo zei hij, als Charlotte van Hoogendoorn bereid was om met hem te trouwen, dan zou hij zijn testament ten gunste van haar laten veranderen. De dartele weduwe hapte onmiddellijk en Charles de Rusconie gaf zijn juridisch adviseur de opdracht de tekst van zijn testament te veranderen.”

Appie Keizer interrumpeerde het betoog van De Cock..

“Dat was de start?”

De Cock knikte.

“Wat Casper van de Broek vermoedelijk niet wist, was dat zijn secretaresse Margje van Medemblik al jaren heimelijk een lat-relatie onderhield met André van Giesbeek. Toen die van haar hoorde wat er stond te gebeuren, besloot hij razendsnel te handelen. Hij had al geruime tijd, mede door toedoen van zijn Margje, de sleutel van de huizen van beide mannen en kon zonder enige belemmering bij hen binnenkomen. Op één wilde avond vermoordde hij Charles de Rusconie én Casper van de Broek.”

De Cock nam opnieuw een kleine pauze. Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

“Waarom vermoordde hij dan Margje van Medemblik?”

De Cock liet zijn hoofd iets zakken. Toen hij weer opkeek, gleed een glimlach om zijn lippen.

“De dartele weduwe. Charles de Rusconie was dood. Of hij inderdaad ten gunste van haar een testament had gemaakt, wist zij niet. Ze begreep deksels goed waar het geld naartoe zou gaan als dat testament ten gunste van haar er niet was.”

Vledder knikte.

“André van Giesbeek.”

“Dus?”

“Probeerde zij hem in te palmen.”

De Cock zuchtte.

“Hoe Margje achter die affaire kwam, weet ik niet. Ik vermoed dat iemand van de BV Vrijgevochten haar heeft getipt. Ze gaf André van Giesbeek te verstaan dat zij in het bezit was van de laatste wilsbeschikking van Charles de Rusconie en dat zij die openbaar zou maken wanneer André van Giesbeek zijn relatie met de dartele weduwe niet verbrak.”

Vledder schudde triest zijn hoofd.

“Het was haar doodvonnis,” sprak hij somber. De Cock trok droeve rimpels in zijn gezicht.

“Hij ging naar haar toe, veinsde dat alles tussen hem en haar weer goed was en kort voor het geplande liefdesspel vermoordde hij haar.”

“De schoft.”

“Inderdaad…een schoft.”

Vledder gebaarde in zijn richting.

“Hoe kreeg je hem zover dat hij naar het pand aan de Kromme Waal kwam?”

De Cock glimlachte.

“Ik liet Samuel Plasmans contact met hem opnemen. Op mijn verzoek vertelde Plasmans hem, een leugen natuurlijk, dat hij tussen de bescheiden van zijn vermoorde vriend Casper een getekende wilsbeschikking van Charles de Rusconie had gevonden en dat hij bereid was die wilsbeschikking aan hem te verkopen voor zo rond de driehonderdduizend euro.”

Vledder keek zijn leermeester aan.

“Soms ben jij ook een schoft.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Een vermoeide oude rechercheur.”

De grijze speurder stond op. Hij strekte even zijn rug, ging weer zitten en schonk nog eens in. Het gesprek werd algemener. Mevrouw De Cock kwam uit de keuken met schalen vol lekkernijen en liep presenterend rond.

Het was al vrij laat toen de laatste gasten vertrokken. De Cock liet zich onderuitzakken in zijn fauteuil en nam nog een laatste glas. Zijn vrouw schoof een poef bij en ging pal voor hem zitten.

“Vind jij die dartele weduwe in deze zaak niet net zo schuldig als André van Giesbeek?”

De Cock glimlachte.

“In het Wetboek van Strafrecht staan geen artikelen die liefdesspelletjes verbieden.”

“En dat moet zo blijven?”

De Cock knikte.

“Absoluut. Dat tintelende relatiespel tussen mannen en vrouwen is toch de basis van ons bestaan. Dat verbieden zou onmenselijk zijn.”

De grijze speurder keek zijn vrouw schuins aan.

“Had jij het willen missen?”

“Wat?”

“Dat tintelende relatiespel in onze jonge jaren?”

Mevrouw De Cock glimlachte ondeugend.

“Nee. Beslist niet.”

Ze schoof iets dichter naar haar man toe.

“Weet je wat mij heeft verbaasd?”

“Nou?”

“Dat vanavond niemand heeft gevraagd wat André van Giesbeek bij zich had gestoken toen hij naar de Kromme Waal ging voor de ontmoeting met Samuel Plasmans.”

“Wat denk je…een bedrag aan geld?”

Mevrouw De Cock schudde haar hoofd.

“Geen geld.”

“Wat dan?”

“Een tentharing.”

De Cock glimlachte.

“Je bent schrander.”