De Cock keek de jongeman scherp aan. In het knappe gezicht zocht hij naar gelijkenissen.
“U bent…?”
“Sander…Sander van de Koningshof.”
De Cock glimlachte.
“Zoon van Irene van Moerkapelle.”
“Inderdaad.”
“U wilde niet dat uw moeder omgang met die Henry van Nimwegen had.”
Sander schudde zijn hoofd.
“Dat was niet goed. Henry van Nimwegen deugde niet. Moeder wil dat zelf niet inzien, maar volgens mij was zij met hem diep ongelukkig geworden.”
De Cock keek hem schuins aan.
“Daarom bedacht u een plannetje om hem naar een andere wereld te helpen.”
Sander knikte.
“Ik,” beaamde hij rustig, “bedacht een plannetje.”
“En voerde het uit?”
Sander schudde zijn hoofd.
“Dat hoefde niet. Iemand was mij voor.”
“Hoe weet u dat?”
“Ik stond op de Herengracht toen hij uit zijn huis werd gedragen en met de ambulance werd afgevoerd.”
De Cock kneep zijn ogen half dicht.
“U stond op de Herengracht?”
“Ja.”
“Wat deed u daar?”
“Ik was van plan om gewoon bij Henry van Nimwegen aan te bellen en als hij opendeed zou ik een mes tussen zijn ribben steken…een paar maal, tot hij stierf.”
“Zo simpel?”
“Ja.”
“Zou u dat hebben gedurfd?”
“Absoluut.”
De Cock boog zich iets naar hem toe.
“Hebt u gebeld?”
Sander knikte.
“Een paar maal.”
“En?”
“Er werd niet opengedaan.”
“Hebt u iemand uit het pand zien komen?”
Sander schudde zijn hoofd.
“Toen op mijn bellen niet werd gereageerd, vermoedde ik dat de heer Van Nimwegen nog niet thuis was gekomen. Ik besloot om het na een poosje opnieuw te proberen. Ik heb een kleine wandeling gemaakt. Toen ik na misschien een uurtje opnieuw bij 106 het pand kwam, stond daar die ambulancewagen van de Geneeskundige Dienst.”
“En zag u iemand wegdragen.”
Sander knikte.
“Het kon volgens mij niemand anders dan Henry van Nimwegen zijn. Sinds dat moment heb ik mij schuilgehouden.”
“Voor wie?”
“Voor de recherche. Ik was ervan overtuigd dat ik binnen enkele uren zou worden gearresteerd.”
De Cock keek hem niet-begrijpend aan.
“Op basis waarvan?”
Sander zuchtte.
“Ik had Henry van Nimwegen een brief geschreven, waarin ik dreigde hem te vermoorden als hij zijn relatie met mijn moeder niet verbrak.”
“Hebt u die brief op de post gedaan?”
Sander keek op. Iets geprikkeld.
“U mag rustig ‘je’ tegen mij zeggen of ‘jij’. Dat ‘u’ klinkt net alsof u mij in de maling neemt.”
“Heb je die brief op de post gedaan?”
Sander schudde zijn hoofd.
“Ik heb hem aan de heer De Mirambeau gegeven met het verzoek de brief aan Henry van Nimwegen te overhandigen.”
De Cock pakte een dossier uit een lade van zijn bureau en bladerde even.
“Als u de verhouding,” las hij hardop, “met mijn moeder, Irene van Moerkapelle, niet laat doodbloeden, dan bloedt u een dezer dagen dood. Door mijn hand.”
Sander keek hem verbijsterd aan.
“U hebt die brief gevonden?”
De Cock ging op deze vraag niet in.
“Hoe was uw relatie tot de heer Simon de Mirambeau?”
Sander glimlachte.
“Ik vond hem een aardige man. Vriendelijk, hulpvaardig. Ik vertelde hem dat mijn moeder omgang had met Henry van Nimwegen en dat ik graag wat informatie over hem had. Bijvoorbeeld: hoe hij bij zijn collega’s bekendstond. De heer De Mirambeau luisterde geduldig en vertelde mij toen onomwonden dat zijn collega Henry van Nimwegen niet deugde en dat het beter was dat mijn moeder haar verhouding met hem verbrak.”
De jongeman zweeg even.
“U hebt die brief echt niet gevonden?”
“Nee.”
Sander wees naar het dossier.
“Hoe komt u dan aan die tekst?”
“Van Simon de Mirambeau.”
De gnjsgroene ogen van Sander flikkerden.
“Dan heeft hij die brief opengemaakt.”
“Inderdaad.”
“En niet aan Henry van Nimwegen gegeven?”
“Nee.”
Sander kneep zijn lippen samen. Daarna siste hij:
“Gluiperd.”
“Hij is dood.”
Sander knikte.
“Ik weet het. Ik was vanmorgen bij hem aan de deur. Een kleine man deed open. Ik vroeg naar de heer De Mirambeau. De kleine man zei dat zijn Simon was vermoord en vroeg of ik wat met hem had gehad.”
“Jij antwoordde?”
Sander schudde zijn hoofd.
“Ik heb niets gezegd. Ik ben hard weggelopen.”
De jongeman zweeg opnieuw. Zijn gnjsgroene ogen vulden zich met tranen.
“Met mijn vader…de man die mij verwekte…heb ik het nooit goed kunnen vinden. Hij was onuitstaanbaar. Moeder en hij hadden altijd ruzie. En daar zat ik tussen. Voor het geluk van mijn moeder had ik een moord over. Echt, ik had het gedaan…voor haar. Nu, na de dood van Henry van Nimwegen, wil ze mij niet meer zien…wil ze geen woord meer met mij wisselen.”
Sander zuchtte diep.
“Simon de Mirambeau, een vriendelijke, hulpvaardige man, in wie ik voor het eerst in mijn leven een vriend zag, maakt mijn brief open en geeft een voor mij belastende tekst…zonder enige ruggespraak…aan de recherche.”
Hij keek naar De Cock op. Een traan drupte over zijn linkerwang.
“Zijn er nog mensen die je kunt vertrouwen?”
De vraag ontroerde de oude rechercheur. De Cock knikte traag.
“Ze zijn er…maar zeer, zeer zeldzaam.”
De Cock keek Sander na toen hij gebogen en met hangende schouders de grote recherchekamer verliet. Hij gebaarde naar Vledder.
“Stuur Irene van Moerkapelle een ontbieding. Ik moet eens ernstig met haar praten. Ik wil niet dat die jongen naar de bliksem gaat.”
De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.
“Voordat de wachtcommandant belde, zei jij…ik kan mij niet herinneren dat wij ooit zo ‘n bizarre moordzaak hebben behandeld. Voorlopig houd ik hel op die… toen stokte je.”
Vledder knikte.
“Op Rudolf Akersloot, wilde ik zeggen. Hij is in feite de enige die nog in ons plaatje past. Ik weet niet wie anders.”
De jonge rechercheur zweeg even.
“Weet je nu al wanneer de volgende bijeenkomst van de Broeders en Zusters van de Tien Geboden is?”
“Morgen…morgenavond om acht uur. Michel-Jan van Nimwegen heeft mij gisteravond laat nog gebeld. Hij was ervan overtuigd dat Rudy Akersloot op de bijeenkomst zal verschijnen.”
“Gaan we daarheen?”
De Cock knikte.
“Zeker.”
“En arresteren we hem?”
De oude rechercheur zuchtte.
“Beginnen we de discussie opnieuw? Ik wil hem eerst een verhoor afnemen…zijn verhaal aanhoren. Dat is toch het minste waar hij recht op heeft. Daarna beslis ik of we hem als verdachte gaan beschouwen.”
Vledder maakte een hulpeloos gebaar.
“Hij is onze laatste kans. We hebben niemand anders. Je kunt deze zaak toch niet laten doodbloeden?”
De Cock keek zijn jonge assistent plotseling verstijfd aan.
“Doodbloeden,” herhaalde hij toonloos. “Doodbloeden…dat is het. Dat doodbloeden van de slachtoffers moet een betekenis hebben. De moordenaar of moordenares pleegde de moorden op een wijze die iets aanduidt…iets dat met doodbloeden te maken heeft.” De oude rechercheur sloeg met de muis van zijn rechterhand tegen zijn voorhoofd. “Stom, dat die gedachte niet eerder bij mij is opgekomen.”
Vledder trok een ernstig gezicht.
“Je bedoelt, niet letterlijk?”
De Cock schudde zijn hoofd.
“Hij of zij,” sprak hij traag, “liet zijn of haar slachtoffers letterlijk doodbloeden om de figuurlijke betekenis te symboliseren.”