Vledder vroeg om aandacht.
’Wie nam het initiatief?’
’Henriëtte de Waal. Ze stelde een chantagebrief op poten samen, voegde daarbij de verklaring van de expert Matthias von Ravensburg en stuurde dat naar de maatschappij.’
’Allemensen. Wist Matthias von Ravensburg daarvan?’ De Cock schudde zijn hoofd.
’Aanvankelijk niet. Later heeft ze hem ingelicht, maar toen draaide de zaak al.’
’Hoe?’
’De brief van Henriëtte de Waal bereikte niet directeur Van der Horst. Die was met zijn gezin op vakantie in Zuid-Frankrijk. Omdat Henriëtte de Waal een lid van het personeel was, kwam de brief…’
Vledder onderbrak hem.
’…in handen van De Koning.’
De Cock knikte.
’Die onderkende onmiddellijk het gevaar. Hij stelde zich met Henriëtte de Waal in verbinding. De Koning deed voorkomen of hij door de maatschappij was gemachtigd om met haar over het geëiste bedrag te onderhandelen. Hij vroeg haar om een geheime plek te creëren waar de onderhandelingen zouden kunnen plaatsvinden en waar hij haar in handzame coupures het overeengekomen bedrag zou overhandigen.’
Vledder snoof.
’En Henriëtte de Waal trapte daar in.’
De Cock knikte.
’Uit haar relatie met Herman Frederiks kende zij het kraakpand aan de Binnenkant. Ze liet er een bel aanbrengen en op de deur een nieuw slot, met vele sleutels. Ook nam ze haar naamplaatje van de Herenmarkt en schroefde dat op de deur van het kraakpand aan de Binnenkant. Haar vriendinnen kregen sleutels en ze bezorgde Matthias von Ravensburg een sleutel en ze stuurde er een naar Lubbert de Koning.’
Vledder knikte voor zich uit.
’Toen kon het doek op voor het drama.’
De Cock dronk zijn glas leeg en schonk zichzelf en zijn gasten nog eens in.
’Lubbert de Koning heeft mij niet willen vertellen hoe hij aan de chloroform kwam. Vermoedelijk is die afkomstig van een vriend of vriendin, die hij niet bij de zaak wil betrekken. Wel heeft hij bekend dat hij het plan had om de mensen die hem chanteerden, te doden. Hij weigerde om iets van het vermogen dat hij door de schilderijen had vergaard met anderen te delen. Chanteurs waren in zijn ogen verachtelijke lieden, die niets anders dan de dood verdienden. Ik heb uren met hem gesproken. Hij heeft in die tijd geen enkel teken van berouw getoond. Voor de vrouwen die hij had gewurgd, kende hij alleen maar minachting.’
Vledder fronste zijn wenkbrauwen.
’Wat betekent Le Roi Lumière?’
De Cock glimlachte.
’Hoe kwam De Koning aan Lumière?’
De Cock nam zijn glas weer op.
’De naam Lubbert betekent ”de schitterende, de stralende onder het volk”.’
Vledder snoof.
’What’s in a name?’
De Cock liet zich in zijn fauteuil terugvallen. De lange uiteenzetting had hem wat vermoeid.
De gesprekken werden algemener. De gruwelijke gebeurtenissen aan de Binnenkant raakten wat op de achtergrond. Mevrouw De Cock verdween naar de keuken en kwam terug met schalen vol lekkernijen.
Vledder boog zich naar De Cock toe.
’Ik begrijp niet dat Annette van Dijk en Josine Wijngaarden niet zijn afgeschrikt door de dood van Henriëtte de Waal.’ De Cock trok zijn schouders op.
’Ik denk dat ze elkaar niet hebben vertrouwd en dat zowel Annette van Dijk als Josine Wijngaarden dacht de onderhandelingen met de maatschappij beter te kunnen voeren dan hun voorgangster c.q. voorgangsters. De gedachte veel geld te kunnen bemachtigen, heeft hun achterdocht versluierd.’
Vledder ademde diep.
’Matthias von Ravensburg zal het behoorlijk benauwd hebben gekregen toen hij het lijk van Henriëtte ontdekte. Ik begrijp niet waarom De Koning hem niet direct heeft aangepakt.’ De Cock schudde zijn hoofd.
’Ik heb daar met De Koning over gesproken. Matthias von Ravensburg chanteerde hem niet. Eerst na het telefoontje dat ik Matthias von Ravensburg liet voeren, ging De Koning tot actie over.’
Vledder grinnikte.
’Het werd zijn ondergang.’
Het was vrij laat toen de laatste gasten vertrokken. De Cock nam zijn derde glas cognac. Zijn vrouw schoof een poef bij en ging pal tegenover hem zitten.
’Het was dit keer, geloof ik, een uiterst moeilijk onderzoek?’ De Cock knikte.
’Dat was het. Ik begreep er aanvankelijk niets van. Eerst toen ik van Casper Klaassen, de vriend van Annette van Dijk, hoorde dat Henriëtte de Waal aan de Amsterdamse Academie voor Beeldende Kunst had gestudeerd en dat Matthias von Ravensburg daar haar docent was, begon er iets bij mij te dagen. Het moest iets te maken hebben met de schilderijen in het kantoor van Real Dutch Continental Airlines.’
De oude rechercheur glimlachte.
’In die richting ben ik toen gaan zoeken en Peter Karstens bracht mij een stukje verder.’
Mevrouw De Cock tikte op de knie van haar man.
’Waarom bleef Matthias von Ravensburg bij Mariandel von Liechtenstein weg? Hij moet toch begrepen hebben dat ze dodelijk ongerust werd.’
De Cock nam nog een slok van zijn cognac.
’Henriëtte de Waal. Ondanks zijn relatie met Mariandel von Liechtenstein… echt een… eh, een warme schoonheid… had hij iets met Henriëtte dat steeds weer opbloeide. Ze troffen elkaar dan ergens in de binnenstad in een hotel. Nadat Matthias het lijk van Henriëtte had ontdekt, werd hij door angst bevangen. Hij wilde voor alles voorkomen dat ook Mariandel von Liechtenstein bij de zaak betrokken zou raken, daarom bleef hij uit haar buurt.’
Een tijdlang zwegen ze. Plotseling keek Mevrouw De Cock liefjes naar haar man op.
’Wat dacht je… ben ik een dwaze maagd?’
De grijze speurder knikte met een lach op zijn gezicht.
’Beslist… anders was jij nooit met mij getrouwd.’