De Cock zweeg. De lange uiteenzetting had hem vermoeid. Maar Fred Prins was met het antwoord duidelijk niet tevreden. ‘Wat Appie en ik in het ziekenhuis zagen, was dat een herhaling van moord?’
De Cock schonk hem een milde grijns.
‘Alex van Waardenburg,’ legde hij kalm uit, ‘wist van Simon Janszen dat Joep Losser altijd vanuit de stad via het Centraal Station naar zijn woning in Amsterdam-Noord trok. Hij wachtte hem bij de achteruitgang op en schoot hem neer. Toen ik ter plekke ontdekte wie het slachtoffer was… onze mysterieuze lifter… begreep ik het waarom van de executie… Joep Losser, hoe ook zijn aandeel in de moord op Mareille was, moest voor eeuwig zwijgen. Daarom besloot ik hem nog even in leven te houden. Het was een kunstgreep, een gok. De laatste strohalm waaraan ik mij vastklampte.
Het toeval wilde dat Vledder en ik bij een speurtocht in de woning van George Brisbane… een Engelsman, die onder de naam Escort Ltd. de call-girlorganisatie leidde, die de beide vermoorde vrouwen had uitgezonden… Simon Janszen aantroffen en hadden gearresteerd. Vermoedelijk waren de heren in Hilversum tot dezelfde gedachte gekomen als ik, dat George Brisbane mogelijk over gegevens beschikte, die voor hen gevaarlijk konden zijn en een licht konden werpen op de moorden. Ze stuurden Simon om dat te onderzoeken.
In een soort samenspraak tussen twee heren speelden Vledder en ik Simon Janszen bedrieglijk de informatie toe, dat de executie was mislukt… dat Joep Losser nog in leven was… opgenomen in het Zuiderkruis Ziekenhuis… en over enige uren door mij zou worden verhoord.’
Fred Prins lachte.
‘Ik begrijp het. Jij liet Janszen vrij… die lichtte de heren in en Alex van Waardenburg reed naar het ziekenhuis om zijn moordwerk een keertje over te doen.’
De Cock knikte.
‘Toen ik hem na zijn verhoor vertelde dat Joep Losser al op de De Ruijterkade stierf en hij in het ziekenhuis slechts op een paar kussens en een pruik had geschoten, keek hij mij verslagen aan en zei hoofdschuddend: “En ze hadden mij toch zo voor u gewaarschuwd.”’
Mevrouw De Cock lachte.
‘Dat hebben ze mij ook gedaan. En ik ben er ook in gevlogen.’ Haar opmerking ontspande de sfeer. Het gesprek werd algemener en De Cock schonk nog eens in. Sandra Verloop kwam uit haar fauteuil omhoog en liep op de grijze speurder toe. ‘Wanneer wordt die Joep Losser begraven?’
‘Morgen om tien uur.’
‘Waar?’
‘Op de Oosterbegraafplaats… pal bij de plek waar hij bij ons uit de auto stapte.’
‘Gaat u erheen?’
‘Ja.’
Sandra Verloop blikte droevig naar hem op en haar onderlip trilde.
‘Mag ik met u mee?’
De Cock stond op en drukte haar even tegen zich aan. ‘We gaan samen.’
Mevrouw De Cock kwam uit de keuken met schalen vol lekkernijen. Vledder, door de jaren heen een vaste gast, bekeek ze kritisch. ‘Dat… eh, dat is niet wat ik gewoon ben.’
Mevrouw De Cock glimlachte.
‘Er waren er zoveel vanavond… ik heb maar een cateringbedrijf in de arm genomen.’
Vledder pakte een snack en proefde. ‘Niet zo lekker.’‘Vleierd.’
Aan het eind van de avond wenkte De Cock de jonge politieman naar zich toe, die de stervende Losser op de De Ruijterkade had aangetroffen.
‘Ben je met de auto?’
‘Ja.’
‘Wil je Sandra naar huis brengen?’
Mevrouw De Cock reageerde wat geschrokken.
‘Zou je dat zelf niet doen?’
De Cock keek haar aan en legde teder zijn hand op haar schouder. ‘Waarom? Vond jij het erg om met een politieman te trouwen?’