‘Ik… eh, ik was die man,’ sprak hij hakkelend. ‘Ik vluchtte uit haar huis. Maar ik heb haar niet vermoord. Ik heb haar niet vermoord. Ik heb haar niet vermoord. Ik heb haar niet…’
Hij herhaalde het als een echo.
De Cock onderbrak hem niet. Toen Bob Verhagen stokte, keek hij hem onbewogen aan.
‘Waarom zegt u dat zo vaak?’
Bob Verhagen slikte.
‘Ik heb haar niet vermoord.’
De Cock knikte traag.
‘U hebt haar niet vermoord,’ sprak hij kalm. ‘Dat heb ik nu begrepen. Maar waarom vluchtte u dan?’
Bob Verhagen greep met beide handen naar zijn hoofd.
‘Ik was in paniek. Toen ik Marjolein zag hangen met een opgezwollen gezicht en haar tong half uit haar mond, overviel mij een panische angst. Ik wilde weg… weg van die plek.’
De Cock knikte begrijpend.
‘Waarom ging u naar haar woning? Tegen mijn collega hebt u gezegd dat u daar niets te zoeken had.’
Bob Verhagen zuchtte.
‘Ik vermoedde niet dat Marjolein thuis was. De telefoon werd niet beantwoord.’ Hij liet zijn hoofd iets zakken. ‘Ik begrijp nu waarom.’
Bob Verhagen sloot zijn ogen.
‘Ik ben de laatste dagen door een hel gegaan. Eerst de dood van Sabrine, daarna Sarah Harreveld. Gistermiddag overdacht ik, dat ook Marjolein mogelijk zoiets kon zijn overkomen. Daarom ging ik naar haar huis. Toen ik de deur van haar woning open vond, kroop de angst al in mijn hart. De rest was een vlucht.’
De Cock wees naar Vledder.
‘Wij hadden u tijdens die vlucht gemakkelijk kunnen achterhalen.’
Bob Verhagen knikte.
‘Dat heb ik uit dat krantenbericht begrepen. U was in de buurt.’ Hij schudde zijn hoofd van onbegrip. ‘Waarom deed u dat niet?’
De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.
‘Het was een overweging. Een arrestatie had mij ten opzichte van u in een machtspositie gebracht. Dat wilde ik niet.’
‘Waarom niet?’
De Cock antwoordde niet direct. Hij wreef met zijn vlakke hand over zijn breed gezicht.
‘Het doorgronden van iemands gedrag,’ sprak hij traag, bijna plechtig, ‘is een hachelijke zaak. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik mijn naaste… om dat Bijbelse woord eens te gebruiken… verkeerd heb ingeschat. Ik achtte u een man met genoeg eergevoel om uit vrije wil… zonder enige dwang… tot volledige openheid te komen.’
Bob Verhagen keek hem wantrouwend aan.
‘U wilt van mij een bekentenis?’
De Cock spreidde zijn handen in een verontschuldigend gebaar.
‘Als u iets te bekennen hebt?’
Bob Verhagen staarde secondenlang voor zich uit.
‘Ze werden gechanteerd.’
‘Wie?’
‘Die vrouwen… Sabrine, Sarah, Marjolein.’
De Cock keek hem doordringend aan.
‘Hoe lang weet u dat al?’
Bob Verhagen ademde diep.
‘Na de dood van Sarah Harreveld heeft Marjolein mij dat verteld. Ik mocht er met niemand over praten. Dat heb ik haar plechtig moeten beloven.’
Bob Verhagen streek met de rug van zijn hand langs zijn droge lippen.
‘Nu Marjolein dood is, acht ik mij van die belofte ontheven.’
14
‘Chantage?’ De Cock sprak het uit als een vloek.
Bob Verhagen knikte.
‘Inderdaad. En het ging om grote bedragen. Marjolein Ridderspoor vertelde mij, dat zij en de anderen vijfentwintigduizend gulden hebben betaald. Marjolein kon zoveel geld niet opbrengen. Ze heeft een groot gedeelte moeten lenen.’
De Cock fronste zijn wenkbrauwen.
‘Aan wie… aan wie hebben Marjolein en de anderen die vijfentwintigduizend gulden betaald?’
‘Aan Sabrine.’
De Cock veinsde onbegrip.
‘Waarom aan Sabrine?’ vroeg hij verschrikt. ‘Pleegde zij chantage?’
Bob Verhagen schudde resoluut zijn hoofd.
‘Onzin. Sabrine pleegde geen chantage. Ook zij was slachtoffer. Maar volgens Marjolein verliep het contact met de chanteur via Sabrine. Ook namens de anderen voerde zij met hem de onderhandelingen.’
‘Ze had een volmacht?’
‘Het ging stilzwijgend. De anderen hebben het leiderschap van Sabrine altijd als vanzelfsprekend aanvaard.’
De Cock toonde ongeduld.
‘Wie… eh, wie was die chanteur?’
Bob Verhagen maakte een schouderbeweging.
‘Dat… eh, dat wist Marjolein niet.’
De Cock trok zijn neus iets op.
‘Marjolein en de anderen betaalden vijfentwintigduizend gulden aan Sabrine Achterbroek en wisten niet voor wie dat vele geld bestemd was?’
Bob Verhagen knikte.
‘Dat zei Marjolein. Volgens haar kende ook Sabrine de identiteit van de man niet.’
De Cock grinnikte van ongeloof.
‘Je betaalt een chanteur toch niet om zijn mooie blauwe ogen? Die man had toch een handvat? Ik bedoel… hij droeg toch wetenschap van iets dat die vrouwen niet aan de openbaarheid wilden prijsgeven? Dat is het wezen van chantage.’
De oude rechercheur boog zich iets naar hem toe.
‘Waar was Marjolein bang voor? Waar waren Sabrine Achterbroek en Sarah Harreveld bang voor?’
Bob Verhagen liet zijn hoofd iets zakken.
‘Marjolein deed er nogal vaag over en ik wilde haar door het stellen van stringente vragen niet in verlegenheid brengen.’
‘Hoe nobel.’
Bob Verhagen keek hem vernietigend aan.
‘Ik ben geen rechercheur,’ reageerde hij kwaad. ‘Het stellen van vragen behoort niet tot mijn vak.’
De Cock schonk hem een milde glimlach.
‘Ik begrijp dat,’ sprak hij sussend. ‘Maar het verhaal van Marjolein Ridderspoor is voor ons erg belangrijk. Vandaar mijn… eh, mijn onheuse opmerking. Mea culpa… het spijt me.’
Bob Verhagen maakte een hulpeloos gebaar.
‘Ik heb uit het verhaal van Marjolein begrepen, dat mijn ex-vrouw Sabrine, Sarah Harreveld en zij lang geleden medewerksters waren van het damesweekblad Astere. Ze hebben toen zij daar werkten ieder een bezwarende getuigenis afgelegd tegen een man… destijds hoofdredacteur van dat blad.’
‘Inzake wat?’
‘Hoe bedoelt u?’
De Cock zuchtte omstandig.
‘In wat voor een zaak legden zij hun bezwarende getuigenis af?’
‘Verkrachting.’
De Cock strekte zijn arm naar hem uit.
‘Sabrine, Sarah en Marjolein zouden door die hoofdredacteur zijn verkracht?’
‘Inderdaad.’
‘Hoe lang is dat nu geleden?’
‘Goed vijfentwintig jaar.’
‘En die man chanteerde hen nu?’
Bob Verhagen schudde zijn hoofd.
‘Die man pleegde zelfmoord.’
‘Vijfentwintig jaar geleden?’
Bob Verhagen knikte.
‘Kort na zijn veroordeling voor die verkrachtingen door de rechtbank in Amsterdam.’
De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.
‘Was er iets fout… iets onrechtmatigs met die veroordeling?’
Bob Verhagen spreidde zijn handen.
‘Dat weet ik niet,’ antwoordde hij geprikkeld. ‘Daar heeft Marjolein zich niet over uitgelaten. Ze vertelde wel dat de zaak destijds veel publiciteit had gekregen en dat ze niet begreep waarom een zoon van die man die oude affaire weer wilde oprakelen.’
De Cock keek de man verrast aan.
‘Pleegde een zoon van die man chantage?’
Bob Verhagen zuchtte.
‘Dat is juist zo raadselachtig. Volgens Marjolein is Sabrine alles nagegaan. Die hoofdredacteur had geen zoon. Die man is nooit getrouwd geweest.’
De Cock ademde diep. Het verwarde verhaal van Bob Verhagen prikkelde de uiteinden van zijn zenuwen.
‘Hoe… eh, hoe kwam in die chantageaffaire dan een zoon ter sprake?’
Bob Verhagen zuchtte opnieuw ‘Mijn ex-vrouw… Sabrine… had aan Marjolein verteld, dat de chanteur zich als een zoon van die hoofdredacteur had gepresenteerd.’