De Cock grijnsde.
‘Een zoon die er niet kon zijn.’
‘Precies.’
De Cock zakte in zijn stoel achteruit en zweeg. De informatie van Bob Verhagen tolde door zijn hoofd. In een razend tempo trachtte hij de nieuwe gegevens te verwerken… te rangschikken… te voegen bij de feiten die hij reeds kende. Nadenkend plukte hij aan zijn onderlip. Na een paar lange seconden kwam de grijze speurder weer in zijn stoel naar voren en boog zich naar Bob Verhagen toe.
‘Nog een vraag. Hoe… hoe pleegde die hoofdredacteur zelfmoord?’
‘Hij hing zich op.’
De Cock keek Vledder onderzoekend aan.
‘Heb je iets kunnen terugvinden?’
De jonge rechercheur liet zich in zijn stoel achter zijn bureau zakken. Uit zijn aktetas pakte hij een omvangrijk dossier en smeet dat voor zich neer.
‘Ik was eerst van plan om naar het parket van de arrondissementsrechtbank in Amsterdam te gaan voor een verslag van de terechtzitting, maar het leek mij zinvoller om naar de administratie van onze eigen zedenpolitie te stappen.’
‘En?’
Vledder tikte op het dossier voor zich op zijn bureau.
‘De Zaak Ten Brave.’
De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.
‘Ten Brave?’
Vledder knikte.
‘Dat was de verdachte. Hans-Peter ten Brave, hoofdredacteur van het damesweekblad Astere, oud zesendertig jaar, ongehuwd, destijds wonende Churchilllaan 1213.’
De Cock grijnsde.
‘Verdacht van overtreding van artikel 242 van het Wetboek van Strafrecht.’
Vledder knikte opnieuw.
‘Verkrachting, meerdere malen gepleegd.’
‘Wie deed aangifte?’
‘Sabrine Achterbroek. Bij haar begon de zaak. Zij was de eerste die zich bij de zedenpolitie meldde. In haar verklaring noemde zij de namen van de andere vrouwen, die eveneens door Hans-Peter ten Brave zouden zijn verkracht.’
De Cock knikte begrijpend ‘En die vrouwen zijn daarna door de zedenpolitie verhoord.’
Vledder glimlachte.
‘Het is opmerkelijk. Ze legden bijna eensluidende verklaringen af.’
‘Geen verschil in details?’
Vledder schudde zijn hoofd
‘De modus operandi… de werkwijze was steeds dezelfde. Hans-Peter ten Brave nodigde de vrouwen uit voor een werkbespreking bij hem thuis aan de Churchilllaan. Die werkbespreking was een smoes… een middel om de vrouwen binnen zijn invloedssfeer te brengen. Eenmaal in zijn woning deed hij hun oneerbare voorstellen en beloofde promoties.’
‘Promoties?’
Vledder knikte.
‘De vrouwen waren op de redactie van Astere aan hem ondergeschikt.’
‘Smerig.’
Vledder grijnsde.
‘Als de vrouwen niet direct op zijn avances ingingen, dan gebruikte hij brute kracht om zijn doel te bereiken.’
‘Een seksmaniak.’
Vledder knikte.
‘Zo komt hij wel uit de stukken tevoorschijn.’
De Cock wees naar het dossier.
‘Door wie is dat opgemaakt?’
‘Door rechercheur Casper Galesloot.’
De Cock gniffelde.
‘Die herinner ik mij nog. In zijn tijd een goed vakman. Hij is al jaren gepensioneerd.’
De grijze speurder wees opnieuw naar het dossier.
‘We zullen het eens goed moeten doorspitten. Volgens mij ligt het motief voor de moorden ergens in dat dossier verborgen.’
Vledder fronste zijn wenkbrauwen.
‘Fouten… onvolkomenheden?’
De Cock schudde zijn hoofd.
‘Ik zei aclass="underline" Casper Galesloot was een goed rechercheur. Ik denk eerder aan verklaringen die niet kloppen.’
Vledder keek hem ongelovig aan.
‘Die fraaie eensluidende verklaringen?’
‘Juist.’
Vledder liet het onderwerp rusten.
‘Toen ik uit het dossier de naam van hoofdredacteur Hans-Peter ten Brave kende, ben ik vanaf de zedenpolitie aan het hoofdbureau op de Elandsgracht direct naar het gebouw van het damesweekblad aan de Nassaukade gereden. Daar was ik toch dichtbij.’
De Cock keek hem hoopvol aan.
‘Wist men wat bij Astere?’
Vledder schudde zijn hoofd.
‘Er werken alleen nog jonge mensen. Ik ben daar op de werkvloer niemand ouder dan veertig jaar tegengekomen. De hele opzet van het damesblad is de laatste jaren sterk gewijzigd. In het kader daarvan zijn alle oudere krachten weggezuiverd.’
De Cock grinnikte.
‘Je bedoelt afgevloeid.’
Vledder knikte.
‘Niemand in het bedrijf wist zich de affaire Ten Brave te herinneren.’
Het gezicht van De Cock betrok.
‘Jammer.’
De grijze speurder gebaarde voor zich uit.
‘Maar er moeten toch nog mensen in leven zijn, die destijds bij het blad Astere met die Ten Brave hebben samengewerkt?’
Vledder keek hem beteuterd aan.
‘Zover heb ik niet nagedacht. Misschien is er nog een oude personeelslijst.’
‘Maar schieten wij daar wat mee op? Ik vermoed dat men zich van die Ten Brave heeft gedistantieerd toen bekend werd dat hij zich aan verkrachtingen had schuldig gemaakt. Ik kan mij voorstellen…’
De Cock onderbrak hem. Hij wees nogmaals naar het dossier op het bureau van Vledder.
‘Staan ze er allen in?’
‘Hoe bedoel je?’
De Cock zwaaide geagiteerd.
‘De vrouwen die vermoord zijn?’
Vledder boog zich voorover.
‘Getuigen,’ las hij hardop. ‘Sabrine Achterbroek, oud vierentwintig jaar, Sarah Harreveld, oud drieëntwintig jaar, Marjolein Ridderspoor, oud drieëntwintig jaar, Yolanda van Zelhem, oud…’
De Cock onderbrak hem.
‘Ook Yolanda van Zelhem?’
Vledder knikte.
‘Dat staat hier.’
De Cock ademde diep.
‘Zij bewaarde rechtbankverslagen van verkrachtingen.’
Vledder grinnikte.
‘En betaalde net als de anderen vijfentwintigduizend gulden.’
De Cock knikte traag.
‘Wie staan er nog meer als getuigen?’
Vledder boog zich weer naar voren.
‘Evelien Eikenroos.’
De Cock bracht zijn rechterhand voor zijn mond.
‘Evelien Eikenroos,’ mompelde hij. ‘Ze correspondeerde met Sabrine Achterbroek.’
Met een ruk kwam de grijze speurder overeind en beende naar de kapstok.
Vledder kwam hem na.
‘Waar ga je naartoe?’
De Cock draaide zich half om.
‘Schagen… daar woont ze. Evelien Eikenroos is de enige vrouw in het rijtje die nog in leven is.’ De oude rechercheur schoof zijn hoedje over zijn grijze haren.
‘Hoop ik.’
In vriendelijk lenteweer ranselde Vledder de Golf over de Ringweg van Amsterdam. Een mild voorjaarszonnetje glinsterde speels in de duizend blauwe spiegels van het World Trade Centre.
De Cock keek naar de snelheidsmeter.
‘Je mag hier maar honderd,’ riep hij bestraffend. ‘En dat geldt ook voor ons.’
Vledder negeerde de opmerking.
‘Ik heb van Evelien Eikenroos alleen maar het adres dat Bob Verhagen ons heeft gegeven. En dat is niet erg betrouwbaar. Hij herinnerde zich dat adres van een brief, die hij eens… jaren geleden… voor zijn ex-vrouw had gepost.’
‘En dat is?’
‘Esdoornstraat 315 in Schagen.’
De Cock maakte een berustend gebaar.
‘We zullen wel zien hoe ver wij ermee komen.’ De oude rechercheur blikte opzij. ‘Weet je Schagen te vinden?’
Vledder grinnikte.
‘Ik ben er vorig jaar nog geweest. In augustus. Er was daar toen een folkloristische Oudwestfriese markt met klederdrachten en volksdansen. Heel gezellig. Ik hou van die Westfriezen.’
De Cock zuchtte.