Ręka mnicha w południe zawsze słabnie, myśli zatrzymują się w locie i wiszą wstęgami w Paschalisowej celi. Nie ma w nich ładu i składu, słowa wykruszają się ze swojego kształtu i w pyle osypują się na ziemię. Demon południa daje mnichowi wrażenie, że bieg rzeczy spowalnia się, a słońce nie porusza. Paschalis wlepia wzrok w jakiś punkt, nawet nie wie jaki. Zamierzona praca zamienia się w wiszący nad głową kamień i ciąży całemu światu. Pokusa zaniechania, nagła dojmująca pustka, nuda, która brzmi zawsze jak granie świerszczy. „Anxietas cordis quae infestat anachoretas et vagos in solitudine monachos”, czyta Paschalis i wie, że popełnia grzech, że grzeszy nie czynem, ale zaniechaniem wszelkiego czynu. Jedynym ratunkiem wydaje się ucieczka.
Paschalis myślał, że kiedy zostanie w klasztorze, zakonnice potraktują go jak równego sobie, ubiorą w habit, przypuszczą do swojego stołu i do swojego życia. A one zamknęły go w celi i traktowały, jakby go nie było. Kazały mu opisać życie kobiety, której nie znał, i opracować jej pisma, których nie rozumiał. Mam pisać historię Kummernis. A kto napisze moją historię, myślał. Dlatego gdy przeorysza przyszła następnym razem, powiedział, że rezygnuje. Że chce iść do Rzymu i poprosić papieża, żeby uznał go za kobietę. Wtedy dopiero wróci, jako pełnoprawna zakonnica. Przeorysza zamrugała oczami i nic nie powiedziała. Dotknął ustami jej dłoni. „Dobrze więc”, odezwała się. „Powiem ci, dlaczego pozwoliłam ci zostać. Kiedy cię zobaczyłam po raz pierwszy, przypominałeś mi jelonka, małego rannego jelonka. Ale z jelonków wyrastają z czasem potężne jelenie. Tego dnia, kiedy poprosiłeś mnie o pozostanie tutaj, pomodliłam się do Kummernis, bo nie wiedziałam, co robić. I miałam sen, a ja rzadko miewam sny. Śniła mi się piękna płaskorzeźba z kości słoniowej, która przedstawiała dwa zwierzęta – jelenia i lwa. Jeleń zjadał lwa. Połknął mu już głowę”. Przeorysza umilkła i wpatrywała się z oczekiwaniem w Paschalisa. „No i co było dalej?”, zapytał. „Nic, to już wszystko”. „I co to znaczy?” Wzruszyła ramionami. „Nie wiem, co znaczy, ale wiem, że nie miewa się takich snów codziennie. Powinieneś zostać, spisać historię świętej i pójść z nią do biskupa w Glatzu, a potem do samego papieża w Rzymie, żeby ją kanonizowali”.
Tego wieczoru Paschalis ze szczegółami wyobraził sobie scenę w Rzymie. Papież jest wzruszony jego pracą i długą podróżą. Papież przypomina teraz Celestyna. Kładzie Paschalisowi dłoń na głowie, czego zazdroszczą mu biskupi i królowie. A potem zwraca się do tych wszystkich władców, bogaczy i ludzi zebranych na dziedzińcu: Od tej chwili Paschalis jest kobietą! W drodze powrotnej ciało Paschalisy zmienia się z każdą wiorstą powiększają się piersi, skóra robi się gładka, aż w końcu którejś nocy ginie bezpowrotnie męskie przyrodzenie, jak wyrwane z korzeniami. Pozostaje po nim otwór, który prowadzi tajemniczo w głąb ciała.
Listy
Dostaję listy prawie tylko od kobiet i prawie wszyscy ludzie, do których piszę listy – to kobiety. Kiedy nie ogląda się telewizji, cały świat widziany z tego miejsca wydaje się zupełnie kobiecy. Kobiety sprzedają żywność w sklepach, organizują spotkania, chodzą po zakupy z dziećmi, wypełniają autobusy do Nowej Rudy i z powrotem, strzygą włosy, umawiają się na wieczór, całują w oba policzki, pachną przymierzają ciuchy w sklepach, podają żetony na poczcie, rozwożą listy pisane przez kobiety, które czytają kobiety. Mam jeszcze Martę i suki. Także kozę. R. stanowi w tym wyjątek; jego obecność podkreśla tę wszechobecną żeńskość. Na tej samej zasadzie soli się słodkie ciasto drożdżowe, a do kwaśnego sosu dodaje się trochę cukru.