Marek Marek w końcu dopadł swego ojca. Tłukł nim tak długo o kamienną ławkę, że połamał mu żebra, a stary zemdlał. Przyjechała policja, zawiozła go na izbę wytrzeźwień, potem przetrzymała w areszcie i tam nie było co pić.
Wtedy Marek Marek, między falami bólu głowy, w kacowym półśnie przypomniał sobie, że kiedyś, na samym początku spadał. Że kiedyś był wysoko, a teraz jest nisko. Ruch w dół i przerażenie, nawet więcej niż przerażenie. Nie było na to słowa. Głupie ciało Marka Marka bezmyślnie przejęło ten lęk i teraz dygotało, a serce waliło, jakby się miało urwać. Ale ciało Marka Marka nie wiedziało, co bierze na siebie – taki lęk mogła znieść tylko nieśmiertelna dusza. Ciało udławiło się nim, skurczyło w sobie i trzepało się po ścianach małej celi, toczyło pianę. „Niech cię szlag, Marek”, krzyczeli strażnicy. Przygnietli go do ziemi, związali i dali zastrzyk.
Trafił na odwyk. Snuł się razem z innymi wyblakłymi piżamami po szerokich korytarzach i krętych schodach szpitala. Karnie ustawiał się w kolejce po leki. Łykał anticol jak komunię. Patrzył w okno i wtedy po raz pierwszy pomyślał, że jego celem jest umrzeć jak najszybciej, uwolnić się z tego rozmemłanego kraju, z tej rudoszarej ziemi, z tego przegrzanego szpitala, ze spranej piżamy, z zatrutego ciała. I odtąd już każda myśl służyła mu do tego – żeby wynajdywać wszystkie możliwe śmierci.
W nocy, pod prysznicem, podciął sobie żyły. Biała skóra na przedramieniu rozstąpiła się i ukazało się wnętrze Marka Marka. Było czerwone, mięsiste, jak świeża wołowina. Zanim zemdlał, poczuł się zaskoczony, bo nie wiadomo dlaczego myślał, że zobaczy tam światło.
Oczywiście zamknęli go w izolatce, narobili szumu i pobyt w szpitalu przedłużył się. Spędził tam całą zimę, a kiedy wrócił do domu, okazało się, że jego rodzice przenieśli się do córki w mieście i teraz był sam. Zostawili mu konia i tym koniem ściągał z lasu drzewo, ciął je i sprzedawał innym. Miał pieniądze, więc znowu mógł pić.
Miał w sobie ptaka – tak to czuł. Ale to jego ptaszysko było dziwne, niematerialne, nienazywalne i nie bardziej ptasie niż on sam. Ciągnęło go do rzeczy, których nie rozumiał i których się bał: do pytań, na które nie było odpowiedzi, do ludzi, przed którymi zawsze czuł się nie w porządku, do tego, żeby uklęknąć i nagle w rozpaczy zacząć się modlić, nawet nie prosić o cokolwiek, ale po prostu mówić, mówić, mówić w nadziei, że ktoś go słucha. Nienawidził tego stworzenia w sobie, bo przysparzało mu tylko bólu. Gdyby nie ono, piłby sobie spokojnie i siedział przed domem, i patrzył na górę, która rosła przed jego domem. A potem trzeźwiałby i leczył kaca klinem, potem upijałby się znowu bez żadnych myśli, bez winy, bez postanowień. To ptaszysko musiało mieć skrzydła. Czasem waliło nimi na oślep wewnątrz jego ciała, trzepotało na uwięzi, ale wiedział, że ma spętane nogi, może nawet przywiązane do czegoś ciężkiego, bo nigdy nie mogło odlecieć. Mój Boże, myślał, choć wcale w Boga nie wierzył, czemu tak się męczę z tym czymś w środku. Tego zwierzęcia nie imał się żaden alkohol, zawsze pozostawało boleśnie świadome, pamiętało wszystko, co Marek Marek robił, co stracił, co zaprzepaścił, co minął, czego nie dopatrzył, co przeszło mimo. „Kurwa”, bełkotał po pijanemu Takiemu-a-Takiemu, „czemu ono mnie tak męczy, czemu we mnie siedzi”, ale Taki-a-Taki był głuchy i nic nie rozumiał. Mówił: „Ukradłeś mi nowe skarpetki. Suszyły się na sznurku”. To ptaszysko w Marku Marku miało skrzydła, spętane nogi i przerażone oczy. Marek Marek przypuszczał, że było w nim uwięzione. Ktoś je w nim uwięził, choć zupełnie nie rozumiał, jak to możliwe. Czasem, gdy się zamyślał, spotykał w sobie ten straszny wzrok i słyszał zwierzęcy, rozpaczliwy lament. Wtedy zrywał się i biegł przed siebie na oślep, w górę, w zagajniki brzóz, w leśne drogi. A biegnąc, przyglądał się gałęziom -która wytrzymałaby ciężar jego ciała. Ptaszysko krzyczało w nim: wypuść mnie, uwolnij z siebie, nie należę do ciebie, jestem skądinąd.