Najpierw Marek Marek myślał, że to gołąb, taki jakie hodował jego ojciec. Nienawidził gołębi, ich okrągłych, pustych oczek, ich uporczywego dreptania, ich płochliwego lotu o zmiennym kierunku. Kiedy już zupełnie nie było co jeść, ojciec kazał mu się wczołgiwać do gołębnika i wybierać ogłupiałe, spokojne ptaki. Podawał je ojcu pojedynczo, trzymając w obu rękach, a ojciec zgrabnym ruchem ukręcał im główki. Nienawidził tego ich umierania. Umierały jak rzeczy, jak przedmioty. Tak samo nienawidził ojca. Lecz kiedyś zobaczył przy stawie Frostów innego ptaka; wyskoczył mu spod nóg i ciężko wzbił się ponad krzaki, drzewa i całą dolinę. Był wielki i czarny. Tylko dziób miał czerwony i długie nogi. Ptak krzyknął przenikliwie i powietrze falowało przez chwilę od jego skrzydeł.
To ptaszysko w nim było więc czarnym bocianem, tyle że miało spętane czerwone nogi i poszarpane skrzydła. Krzyczało i trzepotało. Budził się w nocy, słysząc ten krzyk w sobie, krzyk straszny, piekielny. Siadał w łóżku i bał się. Było już jasne, że nie uśnie do rana. Poduszka śmierdziała wilgocią i rzygowinami. Wstawał, szukał czegoś do wypicia. Czasem zostało coś na dnie wczorajszej butelki, czasem nie. Było za wcześnie, żeby pójść do sklepu. Było za wcześnie, żeby żyć, więc tylko chodził od ściany do ściany i umierał.
Kiedy był trzeźwy, czuł ptaszysko w całym sobie. Tuż pod skórą. Chwilami nawet zdawało mu się, że to on jest tym ptakiem, i wtedy cierpieli razem. Każda myśl, która muskała przeszłość lub wątpliwą przyszłość -bolała. Z tego bólu Marek Marek nie mógł dokończyć żadnej myśli, musiał je zamazywać i rozpraszać, żeby przestały coś znaczyć. Kiedy myślał o sobie, jaki był – bolało. Kiedy myślał o sobie, jaki jest teraz – bolało jeszcze bardziej. Kiedy myślał, jaki będzie, co się z nim stanie – ból był nie do zniesienia. Kiedy myślał o domu, widział natychmiast spróchniałe belki, które runą lada dzień. Kiedy myślał o polu, pamiętał, że go nie obsiał. Kiedy myślał o ojcu, wiedział, że go zbił. Kiedy myślał o siostrze, pamiętał, że jej ukradł pieniądze.
Kiedy myślał o ukochanej klaczy, przypominał sobie, jak ją po wytrzeźwieniu znalazł nieżywą z ledwie co urodzonym źrebakiem.
Ale kiedy pił, było lepiej. Nie dlatego, że razem z nim piło ptaszysko. Nie, ptaszysko nigdy się nie upijało, nigdy nie spało. Pijane ciało i pijane myśli Marka Marka nie zwracały uwagi na szamotania ptaka. Więc musiał pić.
Próbował sobie kiedyś narobić wina; ze złością rwał porzeczki, miał ich cały sad, i drżącymi rękami wrzucał je do butli. Odżałował pieniądze i kupił cukru, potem postawił bombonę na strychu w cieple. Cieszył się, że będzie miał swoje wino, że kiedy zacznie go suszyć, pójdzie sobie na strych, wsadzi rurkę i napije się wprost z butli. Ale sam nie wiedział kiedy wypił wszystko, zanim dobrze sfermentowało. Potem nawet przeżuł moszcz. Dawno sprzedał telewizor i radio, i magnetofon. I tak nie mógł niczego słuchać – w uszach miał zawsze trzepot skrzydeł. Sprzedał szafę z lustrem, dywanik, brony, rower, garnitur, lodówkę, święte obrazy z Chrystusem w koronie cierniowej i Matką Boską z sercem na wierzchu, konewkę do podlewania, taczki, snopowiązałkę, przewracarkę do siana, wóz na gumowych kołach, talerze, garnki, siano i nawet znalazł się kupiec na gnój. Potem Marek Marek chodził po ruinach poniemieckich domów i wynajdywał w trawie kamienne koryta. Sprzedawał je facetowi, który woził je do Niemiec. Sprzedałby ten walący się dom w cholerę, ale nie mógł. Wciąż należał do ojca.
Najpiękniejsze były te dni, gdy jakimś cudem udało mu się zachować do rana trochę alkoholu, tak że po przebudzeniu, nawet nie wstając z łóżka, mógł sobie od razu golnąć. Robiło mu się błogo, ale starał się nie zasnąć, żeby nie stracić tego stanu. Wstawał zakręcony i siadał na ławce przed domem. Zawsze prędzej czy później mijał go Taki-a-Taki, który szedł do Rudy, prowadząc swój rower. „Ty głupi stary włóczęgo”, mówił do niego Marek Marek i podnosił chwiejną rękę na powitanie. Tamten obdarzał go bezzębnym uśmiechem. Te skarpetki znalazły się. Wiatr je zwiał i rzucił w trawę.