W listopadzie Taki-a-Taki przywiózł mu czarnego szczeniaka. „Masz”, powiedział, „niech ci się nie smuci po Dianie. To była piękna klacz”. Marek Marek wziął psa najpierw do domu, ale wkurwił się, bo mu pies lał na podłogę. Wystawił więc na zewnątrz starą wannę, przewrócił ją do góry dnem i oparł na dwóch kamieniach. Do ziemi wbił zaczep i łańcuchem przywiązał do niego szczeniaka. Taką miał zmyślną budę. Pies najpierw skomlał i wył, ale w końcu się przyzwyczaił. Merdał na Marka Marka ogonem, kiedy ten mu wynosił żarcie. Z tym psem było mu jakby lepiej i ptaszysko się w nim trochę uspokoiło. Co z tego, kiedy w grudniu spadł śnieg i którejś nocy przyszedł taki mróz, że pies zamarzł. Znalazł go rano przysypanego śniegiem. Wyglądał jak kupa wyrzuconych szmat. Marek Marek poruszył go nogą- był całkiem sztywny. Na Wigilię zaprosiła go siostra, ale się z nią zaraz pokłócił, bo nie chciała dać wódki do kolacji. „Co to, kurwa, za Wigilia bez wódki”, powiedział do szwagra. Ubrał się i wyszedł. Ludzie szli już na Pasterkę, żeby zająć sobie dobre miejsca w kościele. Kręcił się koło kościoła, wypatrując w ciemnościach znajomych twarzy. Zaczepił Takiego-a-Takiego. Nawet on przytelepał się przez śnieg do wsi. „Ale zima”, powiedział Taki-a-Taki, uśmiechnął się szeroko i klepnął Marka w plecy. „Odwal się, ty stary durniu”, odpowiedział mu Marek Marek. „Tak, tak”, pokiwał głową Taki-a-Taki i wszedł do kościoła. Ludzie mijali Marka Marka i odkłaniali mu się chłodno. Otrzepywali w sieni kościoła buty i szli dalej. Zapalił papierosa, słyszał trzepot dziurawych skrzydeł. W końcu rozdzwoniły się dzwonki, ludzie uciszyli się i rozległ się głos księdza, zniekształcony przez mikrofon. Marek wszedł do sieni i opuszkami palców dotknął zimnej powierzchni święconej wody, ale się nie przeżegnał. Za chwilę zrobiło mu się niedobrze od smrodu parujących futer i świątecznych płaszczy powyciąganych Bóg wie skąd. Przyszedł mu do głowy pomysł. Przecisnął się z powrotem przez sień i wyszedł na zewnątrz. Śnieg walił, jakby chciał zatrzeć wszystkie ślady. Marek Marek poszedł prosto do sklepu. Po drodze zajrzał do komórki siostry i wziął z niej kilof. Tym kilofem wyłamał drzwi i wszystkie kieszenie wypychał butelkami wódki. Wkładał je za pazuchę i w spodnie. Chciało mu się śmiać. „Gówno coś znajdą”, powiedział do siebie i całą noc przelewał wódkę do zbiornika na wodę przy piecu. Butelki wrzucił do studni.
To były najpiękniejsze święta w jego życiu. Kiedy tylko trochę przetrzeźwiał, klękał przed zbiornikiem i odkręcał kurek. Otwierał usta i wódka lała mu się prosto z nieba.
Zaraz po świętach zaczęła się odwilż; śnieg zamienił się w niemiły deszcz i świat wokół przypominał nasiąknięty wodą szary grzyb. Skończyła się też wódka. Marek Marek nie podnosił się z łóżka, było mu zimno i wszystko go bolało. Cały czas myślał, gdzie mógłby znaleźć trochę alkoholu. W głowie urodziła mu się myśl, że pani Marta może mieć wino. Jej dom stoi zimą pusty, bo ona na zimę gdzieś wyjeżdża. W wyobraźni widział jej kuchnię i butelki z domowym winem stojące pod stołem, choć przecież wiedział, że pani Marta nigdy nie robiła wina. A może robiła, może tego roku akurat zrobiła wino z porzeczek czy śliwek i schowała je pod stołem. A niech ją szlag trafi, pomyślał i wygramolił się z łóżka. Szedł chwiejnie, bo nie jadł od kilku dni, a głowa bolała go tak, jakby miała się rozpaść.
Drzwi były zamknięte. Otworzył je kopniakiem. Wilgotnie, nieprzyjemnie zaskrzypiały zawiasy. Markowi Markowi zrobiło się niedobrze. Kuchnia wyglądała tak, jakby ją pani Marta zostawiła wczoraj. Stół był przykryty kraciastą ceratą która sięgała do podłogi. Leżał na nim duży nóż do chleba. Marek Marek zajrzał szybko pod stół i ze zdziwieniem zobaczył, że nic tam nie ma. Zaczął więc szperać po szafkach, zajrzał do pieca, do kosza na drzewo, do komody, gdzie w równych stosach leżała pościel. Wszystko cuchnęło zimową wilgocią- śniegiem, mokrym drzewem, metalem. Zaglądał teraz wszędzie, obmacał materac i pierzynę, włożył nawet rękę do starych gumowców. Miał wizję – widział, jak Marta jesienią przed wyjazdem upycha butelki swojskiego wina. Tylko nie widział gdzie. „Głupia stara kurwa”, powiedział i rozpłakał się. Usiadł przy stole i podparł głowę rękami, jego łzy spadały na ceratę i obmywały mysie bobki. Popatrzył na nóż.