Сьцяпан расплюшчыўся і ўбачыў Кіру.
— Я разбудзіла цябе?
— Не, Кіра, я й ня чуў, што ты тут...
— Ты пацееш, — Кіра разгарнула насавую хустачку, — я вытру табе лоб.
— Пацею, Кіра. Ажно пад патыліцай мне мокра... Прамокне падушка...
— Прыходзілі нейкія калегі да цябе, — сказала Кіра. — З каапэратыву. Двух. Але я іх ня ведаю, Сьцяпан.
— Што яны казалі?
— Пыталіся пра тваё здароўе — яны, здаецца, былі п'яныя...
— Ага... Ужо ведаю, хто быў.
— Ці нешта важнае магло здарыцца, Сьцяпан?
— Адкуль-жа?! — усьміхнуўся ён. — Такія, вось, сябры, дый столькі.
— Не спадабаліся яны мне.
— Непрыгожыя?
— Ты, калі што ляпнеш... — пакрыўдзілася Кіра. — Я цярпець не магу п'яных у будзённы дзень! Гэта несур'ёзныя людзі.
— Або нешчасьлівыя.
— Сказаў, што ведаў... Добрае гэта ім няшчасьце піць гарэлку, гультаём! Знайшоў ты сабе сяброў, што хай Бог бароніць!
— Што было мне рабіць, Кіра? — ён кпліва зірнуў на яе. — Нямаш лепшых.
— Пашукай — калі яны табе конча патрэбныя.
— Шукаў я, Кірачка. Як ведаеш, да самога старшыні спрабаваў пазаляцацца, ды дзе там: наліў ён сабе горла й больш не паказаўся ў нас, сабака. А прыліпаў я да яго, ой, прыліпаў...
— Ах, усе вы, мужчыны, аднаго сука вартыя.
— Слушна! Пачну я цяпер з бабамі...
— Яшчэ чаго! — Кіра падала Сьцяпану газэту. — Лепш пачытай, што на сьвеце робіцца.
— Кінь яе, Кіра, во сюды, — весела ўказаў ён на столічак ля ложка. — Цяпер я ня буду чытаць газэту. Уваччу мне круціцца.
— Старайся заснуць, Сьцяпанка.
— Колькі можна...
Цешча паклікала Кіру ў кухню. Ад прычыненых дзьвярэй далятаў пах смажаніны, i Сьцяпан адвярнуўся да сьцяны.
Сьцяпан Сумленевіч, ты пераскочыш старшыню, — гэтак, нячутна, якісьці... З тых, хто прыходзіў наведаць яго? Ты добры, бо ў цябе няма выйсьця. Разумееш? Дабрыня зьяўляецца ў цябе сродкам. Ты, Сьцяпан, бессаромна махлюеш, называючы яе сваёй мэтай! Я, Сьцяпане, у дзяцінстве марыў пра малаточак. Калі яго, нарэшце, займеў — вышукаў яму адмысловае месца, пад іконаю. Бацька аднойчы ўбіў ім цьвік у сьцяну, i я, ад такой зьнявагі, плакаў...
— А я, — умяшаўся Сьцяпан, — калі ты хочаш ведаць, дык не супроць пакарыстацца дабром у імя шчасьця чалавечага...
— Мы ўжо гаварылі з табою пра гэта, — перабіў Сьцяпана... Нейкі мутант? Паўтараесься! Сьвет існуе, Сьцяпане, ня толькі ў тваіх памерах. Цябе, бачу я, зьдзіўляе тое, што думку нельга ўзважыць або вымерыць цэнтымэтрам? Га? Усё па-за фізыкай, дарагі, калі ўспрыймаць рэчаіснае як ідэю...
— Адчапіся! Мне баліць галава...
— Болю таксама ня зьмераеш, напрыклад, грамамі. I роспачы. I жалю, суму.
— Каштоўнае не паддаецца малатку...
— Уставай, Сьцяпанка, есьці, — зьявілася Кіра. — Атуліся пледам i сядзь. Паабедаеш у пасьцельцы.
— Каб ты ведала, Кіра, як я гіджуся ежаю!
— Перамагайся! Табе трэба мацавацца.
— Калі пагляджу я на цябе, дык робіцца мне лягчэй. Ты — маё лякарства!