Читать онлайн "Дождж: возера ў акупунктуры" - Разанаў Алесь - RuLit

Алесь Разанаў

ДОЖДЖ: ВОЗЕРА Ў АКУПУНКТУРЫ

Пункціры

Падрыхтаванае на падставе: Алесь Разанаў, Дождж: возера ў акупунктуры. Пункціры, — Мінск: Выдавец I. П. Логвінаў, 2007. — 162 с.

ISBN 978-985-6800-42-2

Залевы. Дражняць міражы. Гудуць вятры пры падыходзе... Мы кожны дзень на рубяжы былых i будучых стагоддзяў.

Калі ўсе згублены ключы, калі ні шанцу, анічога — усё ж ідзі, любі, крычы i пасягай на перамогу.

Не вернецца воін, вандроўнік не вернецца, вернецца сейбіт... Заўсёды вяртаецца сейбіт.

Што будзе з намі? — клінам свет. Што будзе з ім? — няўжо дарэшты?.. Гасподзь не ведае як след, Гасподзь вядзе эксперыменты.

Вядзе, закружвае віццё турботаў, хмелю, пуцявінаў. I папярэдняе жыццё усё глыбей, у сарцавіну.

Адшчыкну вугельчык ад палена перакідваць з далоні на далонь... Замірае, дыхае нятленны спадарожнік, продак мой — агонь.

Мінула, знікла... I ў траве прамень бязбоязна іграе. Але мінулае жыве, яно за намі назірае.

Ды ёсць яшчэ прастор далёкі i сцежка — доўгая, бы ўздых... Ты сам з сабой не адзінокі, a між людзей: куды ж ад ix?!

Развей няведання туман i адкажы нам, непазбежнае, ці гэта час належыць нам, ці гэта мы яму належныя?

Я ix прыдумаў: абавязкі!.. Я ix стварыў, я гаспадар, Мне надакучыла ix ласка, ix непрадбачаны цяжар. Не адпускаюць абавязкі.

Шукаем ісціну. Сцюдзёна яна ў азоне i ў вадзе... Яе не знае здавалёны, яна сасмяглага вядзе.

З дзівотнай вечнасцю ў хаўрусе да супярэчнасцяў прывыкну. Застацца каб! — не застануся. Бясследна знікнуць бы! — не знікну.

Тут толькі лета i зіма, світальны позірк, сон глыбокі, i белаплынныя аблокі, і міг, што быў i ўжо няма.

У гэтым лесе, на гэтай зямлі, нечакана безабаронны, буду пакутліва ўспамінаць, як падаюць дрэвы.

Спазнаць — спазнаеш разважанні, трактаты, дні, календары, спазнаеш круг i скрыжаванне, спіраль... A ісціну — ствары.

Здаеца, што ўсё ўжо было: позірк, пяшчотны i чулы, сонца ў лісці i крыло, што ўвышыні мільганула.

Чые сляды засыпала пяском, чые сляды травой пазарасталі. Нібы мы памыляемся — прырода сцірае чаяавечыя сляды.

Каб дачакацца, не хапіла хвіліны, каб назаўсёды расстацца — хапіла якраз хвіліны.

Прыйшла — туман на мураву — звінець, ах, восень, ганарыцца... Сланечнік згубіць галаву, празрыста ясень загарыцца.

Паміж дзвюма бяздоннямі маўчання пульсуе думка — голас пра маўчанне. Людзі, аблокі, дрэвы, з якімі ў мінульш расстаўся,— няма да каго вярнуцца — таксама з мінулым рассталіся.

Магчыма, выслалі лісты на доле i напісалі птушкі на аблоках фармуліроўку вечнага закону,— адлёт i одум — восень наступае.

Перакладаю шэпт дажджу, пагляд вачэй, трымценне гаю... Кранаю, слухаю, гляджу, я не пішу — перакладаю.

Няма звароту у маленства... A хвалі — блізкая радня — завабяць, знойдуць падабенства... Але гняце нас глыбіня — няма звароту у маленства.

Свет у аблозе навальнічных хмараў, агеньчык у аблозе цемры — крык не праб'ецца, скамянее сказ... Як выказаць цябе, маё маўчанне?

Перажыву — i сны, i дзеі, i шчасце (вышай галаву!..), i здрады ўдар, i час надзеі, i сэрца плач... Перажыву.

Блакіт нябёсаў, луг стракаты больш не узрадуюць таго, хто страціў сэнс. Бо сэнсу страта — то, пэўна, страта усяго.

Як пехацінец долу сціх, уцяўся ў жвір, ніхто, ніякі,— перачакаць бы гэты міг, уберагчыся да атакі.