Спазніўся ўстаць
i спазніўся легчы,
спазніўся пачаць работу
i спазніўся скончыць —
i пачалі мяняцца
месцамі дні i ночы,
вынікі i прычыны,
i я апынуўся насупраць самога сябе.
Смерць косіць салому —
зярнят скасаваць не можа:
ратунак у лішку.
Карэнне i лісцё.
Бальшак жыцця зямнога.
Цябе сустрэне Ўсё,
а правядзе Нічога.
Як стары мудры вуж
шукае вузкае выйсце,
каб скінуць старую скуру —
так i я патаемнай вужовай натурам
шукаю сабе перашкоды,
хоць i пярэчыць гэтаму розум.
Гукаю цябе ў мінулым,
гукаю цябе ў наступным —
ты адгукаешся рэхам
майго гукання.
Сустракаюся ў думках з тымі,
каго няма побач.
Для кагосьці
і я таксама ўспамін,
для кагосьці
i я гэтаксама думка.
Час —
калі адна мэта
слухаецца другую.
Бясчассе —
калі замінае
кожная кожнай.
Такі рухавы малы:
амаль што выслізгвае ca свету,
такі нерухомы стары:
свет амаль што выслізгвае ад яго.
Навокал праталіны.
І толькі тую сцяжыну,
якой мы заўсёды хадзілі з табою,
не адпускае зіма.
Сярод гамонкі анямець,
з паўтораў выбіцца,
з кружзння,
i — бы ўваскрошання — хацець
сабе не ўдачы —
паражэння.
Сяджу дома —
не падарожнічаю, не вандрую.
Падарожнікі апавядаюць
пра свае ўражанні i назіранні —
назіраю адно за імі.
За крок да ўдачы
спынюся,
за хвіліну да перамогі
паглыблюся ў одум...
Сябры ўздыхнуць i адыдуць прэч,
жыццё ўсміхнецца i спыніцца побач.
Усё мінае, - сказаў мудрэц,
i ўсе з ім згадзіліся.
Аднак засмяяўся непадалёку дзіцёнак,
i ўсе, азірнуўшыся, успомнілі:
i настае.
Снег растае.
Шкада —
i яго,
i сябе чамусьці.
Сакавік.
Усё паварочваецца ў наступнасць.
Праз чорнае голле блішчыць
востры маладзічок.
Вяртаюся да ранейшых размоў,
да ранейшых сустрэч,
магчымасцяў i абавязкаў —
каб узяць тое, чаго не ўзяў,
каб пакінуць тое, чаго не пакінуў.
Я — рака.
Цяку ад таго, дзе быў,
кім не стаў...
А яно даганяе мяне берагамі.
Калі твая будучыня
сумесціцца з будучыняю сусвету –
усе словы дарэчы,
усе ўчынкі да месца,
усе стрэлы ляцяць у цэль.
Азірнуўся —
нехта бяжыць па маіх слядах:
сухое лісце.
Адкрывае абсяг
думка-голас,
a думцы-бязмоўю
адкрываецца неабсяжнасць.
Асеннія хмары. Імжа.
Няма куды больш спяшацца,
няма куды больш паспяваць —
суцяшае дождж.
Выбег на сцежку
няўрымслівы дзьмухавец
i разгубіўся:
што будзе?!
Хіба іду зямлёй?!.
Іду сабой —
бесперастанна сцелючы пад ногі
свой цень,
свае намеры,
свае мэты.
Аблётваюць буслы зямлю кругамі,
каб увабраць яе ў сябе дарэшты
i скіравацца,
вольнымі ўжо,
ў вырай.
Дом знеслі.
Застаўся сад.
Як пастарэлі адразу дрэвы!
Людзі
глядзяць у будучыню,
мінулае —
на людзей.
У лесе пахмурым
бярозы —
белыя паланянкі.
Маленства:
пад шэраю глебаю
жоўты пясок —
радовішча залатое.
Ёсць лепшыя за мяне,
ёсць горшыя,
але сам я
ні лепшы, ні горшы —
адзіны,
угледзьцеся...—
чалавек
моўчкі кажа людзям.
Вулічныя ліхтары —
ці начныя сонцы:
той самы цень
ляжыць на тым самым месцы.
Каб зразумець сябе —
думка
дзеліцца ка дзве долі:
адна становіцца паляўнічым,
другая — уцекачом
i спасцігаецца,
калі гіне.
Стаю перад кніжнай паліцай,
гляджу,
не чапаючы ix,
на кнігі —
чытаю сваю душу.
Бабуля з пад'езда:
усё цяжэй ёй спускацца па лесвіцы,
усё цяжэй падымацца,
усё цяжэй заставацца дома.