Марафон:
бягуць
людзі навыперадкі
ca сваім целам.
Адчыняю паштовую скрынку:
газета, часопіс, ліст...—
усё, што было i раней дагэтуль.
А кожны раз
чакаецца вестка.
Напярэдадні Новага года
шлём свае віншаванні-зычэнні небу,
a яно — ўсёй зямлі:
сняжынкі.
Дрэва:
крывыя галіны,
крылатае лісце,
скрытыя карані.
У дзедавай вёсцы:
гляджу на аблокі —
бачу людзей.
Пад шэрым небам
між шэрых палёў
зялёны агонь надзеі:
палетак руні.
Сосны: ўзышлі на самы
высокі пагорак
i вось разважаюць:
куды далей?
Той крок,
якім я не здолеў
ступіць напрасткі,
ператвараецца ў мноства крокаў
па крузе.
Блукаю
па горадзе незнаемым.
Ніхто мяне тут не спаткае,
ніхто не пярэйме,
ніхто не скажа:
ты сёння не гэтакі, як звычайна.
Раніца.
Дворнік мяце тратуар —
ніяк не патрапіць
змесці свой цень.
Я там ужо быў,
i гэта я ўжо рабіў,
i тое ўжо зведаў...—
стаю сярод белага дня
з жыццём ашчаджоным
для невядомай справы,
для невядомай думкі
i для невядомага дня.
Канчаецца лета:
лісце
туліцца да галіны,
галіна — да дрэва,
дрэва — да каранёў,
Снег растае —
а тэтак
шмат абяцаў,
калі падаў.
Як бы ні мкнулася дрэва
у неба,
яно ўсё роўна не дасягае
неба...
Але, магчыма,
ніякага іншага неба няма,
апроч самога імкнення.
Калі ўсё наўколле
я ведаў на памяць,
тады ўзяў у павадыры
незнаёмага чалавека —
i сцежкі скрануліся i павялі
ў невядомасць.
На адну шалю вагаў
паклаў я хлеб,
на другую — камень,
але калі яны ўраўнаважыліся,
не змог
паверыць, што важыць хлеб
гэтулькі ж,
колькі камень.
Сцежка па-над абрывам:
па ёй прывабна ісці,
на ёй кожны крок
змястоўны.
Парастак, што прабіўся
праз пласт асфальту,—
усе пешаходы
табе саступаюць дарогу,
быццам вялікаму дрэву.
Дрэмле на летнім дажджы
спутаны конь —
спутаная прастора.
Праехаў з канца ў канец
увесь горад.
Трэба вяртацца:
прыпынкі
адлічваюцца наадварот.
Над небакраем акрэсліўся
жоўты ветах —
вушная ракавіна
нематы.
Думаў аб вечнасці.
Чорна-чырвоны матыль
прыляцеў,
сеў мне на руку,
стаў думаць разам ca мною.
Скача па сцежцы
перад дзіцяцем
нязграбны вялізны грак:
не хочацца лётаць?
Што ўбачыў
я ў горадзе іхнім за дзень —
распытваюць гаспадары,
быццам самі
яны ўжо не могуць убачыць
таго, што ў ім ёсць.
Сярод красамоўных кветак
знямелы сівы палын:
ён адзін
чуе i разумее,
што кажа лёс.
Сівітае,
Першай убачыла гэта зорка,
што пагасіла сваё святло.
Стаю ў вялізнай чарзе.
Перш, чым з апошняга
стану першым,
пабуду ўсёю чаргой.
Летні раптоўны дождж.
Я прытуліўся
да ніцай вярбіны —
i мноства лістоў на міяне глядзела,
нібы здзіваваныя вочы.
Нехта назваў уголас
маё імя.
Хвіліна —
i зноў яно стала
тым, чым было заўсёды:
голасам цішыні.
Паслаў у прастору думку,
апамятаўшыся — другую...
Што робіцца зараз там,
у абсягах вашых,
думка-крумкач
i галубка-думка?!.
Старая бярэзіна
ля акна —
світанак,
што доўжыцца цэлы дзень,
што доўжыцца цэлую вечнасць.
Непрыкметны прахожы —
як ён стараецца стаць
яшчэ болыш непрыкметным,
каб людзі не заўважалі,
што ён зняможаны
і стары.
Заляцела ў пакой пчала —
зумкае,
б'ецца ў шыбу
i не знаходзіць выйсця.
Гэтак i мы?!.