Акрыла наўколле шэрань:
кветкі паніклі,
камень зацвіў.
Кладка на гразкай дарозе —
нібы падае
руку незнаемы сябра.
Гусіныя крыкі
ў асеннім полі:
заўтра — зіма?
Абапал гразкай дарогі
белыя лапікі,
белыя іншасветы:
сляды зімы.
Над горадам,
дзе жыву,
падае светлы,
світальны,
вясковы
i заўтра ўжо тут не патрэбны снег:
заблудзіўся?!.
Справы,
якія здаваліся неадступнымі,
адступіліся...
Вось ты i вольны,—
сказала ўранку душа.
A ўвечары дадала:
i лішні.
Нібы святочная ёлка,
ззяе
вокнамі новы дом:
ці за кожным — радасць?
Зыпаў на досвітку снег:
бязмоўна
спявае наўколле.
Свеціцца
нізкае сонца ў вокны —
i постаці дрэў
блукаюць навобмацак
па пакоі.
Сам-насам з зімою:
вось i настала твая пара,
сутонлівая яліна.
Снег сышоў —
i ўзышла
леташняя трава.
I што мне з вамі рабіць,
шматкі мінулага часу?!.
Цягнецца з коміна
i растае
дым у паднеб'і —
сцежка,
што не варочаецца назад.
Па заінелым трамвайным акне
хтось напісаў:
«Я кахаю».
Усе пазіраюць на свет
праз гэтыя словы.
Над вёскай,
утуленай у зіму,
заззяла першая зорка...
I засталася яна ў душы
такой — неадлучнай ад зоркі.
Не спяшайцеся, кіламетры:
я ж яшчэ не прайшоў
гэты шлях
душой.
На снежным узмежку
калышацца ссохлы быльнёг:
ужо не пужае сцюжа?!.
Адліга.
Вяршаліны дрэў
намацваюць неабсяжнасць.
Падмерзла зямля —
стала суха,
сонца ўзышло —
стала слотна:
жыву — нібыта іду
па раздарожжы сусветаў.
Пачатак вясны —
сустрэча
усіх пораў года.
Хто яшчэ ходзіць у шапках зімовых,
хто — ужо ў летніх,
а хто — наогул без шапак.
Паляць у садзе
леташнюю лістоту.
Дым
лашчыцца да галінаў:
родны?!.
То хмары, то сонца...
I тэта ўсё,
што даюць нябёсы?!.
I гэта ўсё,
што чакаецца ад нябёсаў?!.
Чарнеюць на схіле
палосы i плямы:
аўтапартрэт агню.
Разводдзе.
Быццам чыясьці рудая шапка —
стог сена ў вадзе.
Не бойся, муха-нязграба:
хіба я стану сягоння
цябе чапаць,
калі зіма перажыта?!.
Падмерзла дарога:
нібы нерухомыя лодкі,
на ёй засталіся нашы
учорашнія сляды.
Стаіўся за дрэвам —
i для паловы свету
стаў толькі дрэвам.
Натрапіў у кнізе на захаваны
білет цягніковы:
не ведае ён,
дзе я быў,
не памятае —
куды ездзіў.
Вяртаюцца з выраю птушкі —
зямлі
вяртаюць нябёсы.
Каштан
у набраклых пупышках:
прыгожы
будучай прыгажосцю.
Садзяць бульбу: цяпер
думай сама,
турбуйся сама,
як выбрацца з гэтай сховы.
І табе ахвота
з усімі разам
пабыць на свяце вясны,
пякучая крапіва?!.
Сад атуляюць плотам.
А ён усё роўна
цвіце для ўсіх.
У ранку я выйшаў з дому
i ўвесь дзень ішоў
у кірунку да сонца.
Якім супярэчлівым аказаўся
мой шлях!..
Ці чуеш,
асушаная балацінка:
кнігаўкі прыляцелі?!.
Пачало неўпрыкмет змяркацца —
i неўпрыкмет
аціхла гаворка,
a ціша загаварыла.
Стаяць на балоце
стагі
з аснежанымі вярхамі —
тутэйшыя горы.
Рэчка замерзла.
Мост
здзіўляецца лёду:
адкуль ты ўзяўся?!.
Па непарушным снезе
лёгкі заечы след
i чалавечы —
цяжкі.
Ялінка на сметніку.
Вось i ўвесь Новы год!..
Вось i ўсё наваселле!..
Зімовае сонца.
Імкнуцца ўстаць
са снежнай пасцелі
цені.