Зіхоткая поўня —
акно,
з якога
глядзіць у душу нябыт.
Чакаем таксоўку ўначы:
чарга
пасунулася на адно месца —
i то весялей.
Зімовыя прыцемкі:
снег настае,
растае наваколле.
Вісяць між пупышак
замерзлыя кроплі —
таксама
вясны чакаюць?
Абудзіўся сярод суровых
зімовых палеткаў:
куды пацячэш,
ручай?!.
Які пахмурлівы небакрай!.
Адтуль
вясна надыходзіць.
Чырвоны дом на гары —
уволю
я ў ім нагутарыўся б
з цішынёй.
Бягуць ручаіны
у полі —
звівы
жвавай гаворкі.
Бярэзіна
i без лістоты,
шпакоўня
i без шпака —
пытанні, узнятыя ўгору:
ці не забыўся
пра ix сакавік.
Беляць у садзе вясновым
камлі —
галіны
самі пабеляцца неўзабаве.
Вісіць i не падае
у паветры
зялёны дождж:
ніцыя вербы зазелянелі.
Н е бойся цячы, ручай,
у яры i ў ямы:
рака
цябе не забудзе.
Вясновы самотны вечар.
Гуляе дзяўчынка
у хованкі з маладзіком.
Ля лазні
бярозы ў набраклых пупышках
i дзед-прадавец
з вязкай леташніх венікаў:
не спазніўся?!.
Гром загрымеў —
i адразу
аціхлі ўсе галасы:
нябёсы гавораць!
Першыя кроплі дажджу:
на плітах
азбука кропак.
Ладкуюць гнёзды гракі:
абламанае вецце
зноўку
вяртаецца дрэвам.
Здалечыні,
праз начную імглу
агеньчыкі замігцелі:
адзіны ва ўсім наваколлі дом,
што не спіць,—
бальніца.
Вішня наўскрай дарогі:
спяшайся
першаю расцвісці —
у пчол
абранніцай будзеш.
Кроплі дажджу
пастукаліся ў акно —
ці мо самі нябёсы?!.
Прарэзаліся на градках
стрэлкі цыбулі:
вачам дзівунак.
Ходзіць паважны грак
між квітнеючьіх сліў
па двары —
гаспадар,
што вярнуўся з замежжа.
«Даў Бог —
пражыла цэлы век,
а не ведаю,
у якім баку сэрца...» —
бабулі
ў царкоўным падворку.
Шчыміцца ў плот
цікаўная крапіва:
што тут,
у агародзе?
Вяду вясноваю вуліцаю
з бальніцы маці
сваю старую —
вяду
сваю старасць.
Бэзавы куст заквітнеў —
у доме
парасчыняліся вокны.
Крывенькая яблыня ў полі —
хоча ўцячы
з гэтага месца,
дзе пасадзілі?!.
Цвітуць на бальнічным двары
жоўтыя дзьмухаўцы —
уцеха
вачам чыімсьці.
Селяцца ў коміне хаты
вароны —
зрабіцца
чарнейшымі захацелі?!.
Калючы асот —
але вунь, глядзі:
пчала з ім сябруе.
Дом з каляровымі аканіцамі —
матылькі
разгарнулі крылцы?!.
Мокне на беразе возера
з вудай рыбак —
злоўлены язь
ловіць ротам дажджынкі.
Зона,
I як вы зайшлі,
бярозы,
туды — за калючы дрот?!.
Старыя дамы:
хацеў бы
зайсці ў кожны з ix,
у кожным
пажыць хвіліну.
Сеў матылёк на куст
квяцістага бэзу —
i ўбачылі ўсе адразу,
які фіялетавы бэз,
а матылёк — бялюткі!
Паўзлазілі дзеці на дрэва:
дом,
што дарослымі не заняты.
Ледзьве відаць яго —
a запоўніў
сабою ўсё паднябессе:
жаўрук спявае.
Бульба цвіце.
У рамонкаў
круглыя вочы.
Вадасцёкавая труба —
увага,
што скіравана адразу
у неба
i ўдол.
Бярэзіна ўсохла,
a ў вершаліне
красуе зялёная амяла:
пераможца лёсу?!.
Каля зялёнага дрэва
скульптура з дрэва:
маўклівая спрэчка
пра дасканаласць.
У вёсцы.
Як дзіўна зноўку пачуць
гаворку,
знаёмую з немаўленства,
ад незнаемых людзей.