1978
БЫЛО РАССТАННЕ
Было расстанне назаўжды.
Так трэба, ведалі абое.
І два каменных гарады
Нас падзялілі між сабою.
Далоні ўладныя свае
Раўніва ўсклалі нам на плечы,
Сказалі:
«Помніць недарэчы» —
І ўкінулі ў віры свае.
Міналі месяцы, гады.
Сцяна няведання ўставала.
Было расстанне назаўжды.
Не ўспамінаў.
Не ўспамінала.
Вясну, хоць заплаці ўтрая,
За восені слату не купіш,
Дзе непрыкаянасць мая
Уселася ў чырвоным куце.
Было расстанне назаўжды.
А колькі ж лютых мінавала? —
І хваляй весняе вады
Сцяну як маем змаявала.
Чытаю твой кароткі ліст,
Які, як парастак нязломны,
Прабіўся з нашага калісь
У дзён цяперашніх улонне.
І змоўклі стражы-гарады,
І на скрыжалях іх заззяла:
Не забываў,
Не забывала.
Было расстанне. Назаўжды?
1977
* * *
Як доўга не вяртаюцца буслы.
Даўно на рэках лёд у вырай сплыў.
Даўно ўжо крыламі, нібы рукамі,
Разводзяць над лазою жоўтай кані.
I абтрасае звонкі свіст шпачыны
Пылок з сярожак вольхі ды ляшчыны.
На ўгрэвах паадскоквала трава.
...Як доўга не хмялее галава.
Так рады дружнай веснавосці вочы —
А сэрца радавацца што ж не хоча?
Няма яму вясны, яшчэ няма.
На чорна-белых берагах — зіма.
Дзён чарната ды бель даўгіх начэй...
А сонца зіхаціць усё ярчэй!
Усе вастрэй напружваецца слых:
«А можа, сёння прыляцяць буслы?»
Нібы ад іх прылёту акрыяе
Душа.
Нібыта не цябе чакае.
1973
* * *
Чакаю цябе. Так жаўронак світання чакае,
З чужой чужаніцы дадому вярнуўшыся ўночы.
Чакаю цябе. У сваім неспакоі блукаю,
Які мне то памяць тваю, то няласку прарочыць.
Жыву без цябе, як без лесу бяроза на ўзгорку —
Высокая, дужая, толькі заўжды ў адзіноце,
Нязломная, толькі ці ведае хто, як ёй горка
Адной грэцца сонцам, калі тое сонца ўзыходзіць...
Чакаю цябе.
1972
ПРЫЗНАННЕ
Тваё ніякаватае прызнанне —
Зялёны ветах у маёй спякоце.
Калі табе нялёгка
(Так сказаў),
Тады ты да мяне чамусь прыходзіш...
Зялёны ветах, засені галіна.
Як хораіпа яна знімае стому!
Малой драбнічкі толькі не хапае
У густой лістоце:
Расспяванай птушкі.
Калі б яшчэ і з радасцю сваёй
Прыходзіў да мяне ты,
Як дадому...
* * *
Была такая буйная вясна!
А я жыла, жыла — не разумела,
Нашто мяне абдорвала яна
Цнатлівай чысцінёй чаромхі белай,
Яе агрузлых, хмельных кутасоў
Таемнай, ледзь улоўнаю гаркотай.
На ўзлесках цвіў лілова-сіні сон
I аддаваў мне ўсю сваю пяшчоту.
А салаўі, пад смех маладзіка,
Паілі сэрца слодыччу шчымлівай.
Прымала ўсе дары мая рука
Ў няведанні наіўным і шчаслівым.
Цяпер дажджы дзяўбуць маё акно,
Шматае вецер з дрэў рудое лісце.
...Дзень добры, любы! Ведаю даўно,
Нашто вясна дарункамі калісьці
Абсыпала мяне так шчодра...
1963
ПЕСНЯ МАТЧЫНАЙ МАЛАДОСЦІ
...Замерла хвіля, як матыль на шпільцьі:
Знарок ці незнарок,
Сабе ці мне? —
Вяртае мама песняй маладосць сваю:
...Насыпаў пшанца
Аж па каленца,
Наліў вадзіцы
Аж па крыліцы.
Галубка не есць,
Галубка не п'е,
На круту гару
Усе плакаці йдзе.