У гэты ж вечар Вілен ужо быў на нагах. Ен адчуваў сябе надзіва весела і добра.
— Заўтра перабіраюся да сябе ў кватэру. Ты не супраць?
— Правільна, стары,— падтрымаў Максім.— Я там пабываў ужо. Праўда, без твайго дазволу.
— Адкінь цялячы этыкет.
— Вось гэта па-нашаму, браток. Я табе скажу, што абстаўлены твае харомы з шыкам. А «мерседэс» паставіў у твой гараж пад домам.
— I гараж ёсць?
— А як жа! Мы павінны жыць з шыкам. Так наказваў Г аспадар. Хто яму служыць душою, той мае усё... Слухай, ледзь не забыў. Мне прыйшоў выклік ад бацькоў. Дні праз два крутануся ў Італію. Вось, блін, ні разу за мяжой не быў, а цягне, быццам у роднае гняздо.
— Малагок,— падахвоціў Вілен Гурона.
— Турын! Хачу ў Турын.— капрызліва буркнуў Максім.
— Папутны вецер у задніцу і мяккай пасадкі.
— Дзякуй. Тое, што трэба.
— 1 надоўга?
— Думаю, што не. Тут шмат яшчэ не зроблена.
— А калі бацькі прыжэняць?
— Ды не ад іх гэта выклік,— па сакрэце прызнаўся Максім.— Гаспадар чамусьці захацеў, каб я наведаў цэнтр Паўночнай Італіі.
— А мне ш го рабіць у гэтыя дні?
— Чытай, вучыся. Я падабрау літаратуру. У бацькавым кабінеце на стале ляжаць кнігі. Калі будзе жаданне. то скакані ў Дом ночы. Добра прыгледзься да ўсяго, бліжэй парадніся. Мо нешта навейшае прыдумаеш для алтара. Ты ж башкавіты. Не страшна?
— Чаго баяцца? — Вілен ціскануў плячыма.
— Правільна. А цяпер адпачывай і не губляй прытомнасці, намеснік.
...Пералёт з аэрапорта «Мінск-2» у Турын прайшоў спакопна і незаўважна для Максіма. Пасля дажджлівага і маркотнага дня ў родным горадзе Італія сустрэла Гурона цёплым сонцам і шчыкатліва-прыемным, слабаваценькім ветрам. На выхадзе пасля рэгістрацыі Максім заўважыў хударлявага чалавека з аскегычным тварам, які ў руцэ трымаў невялікую шыльдачку з яго, Гуронавым, імем і прозвішчам. Чорны касцюм у невядомага чалавека вісеў на плячах, як на даўгаватай жардзіне. Тонкія, колеру спелай каліны губы ўсміхнуліся Максіму, калі ён падышоў да незнаёмца.
— Вы Максім Гурон? — на даволі прыстойнай рускай мове спытаў чалавек.
— Так.
— Выдатна. Едзем да мяне ў госці. Але. забыў прадставіцца. прабач. Я Ларэнца Аляксандры, мастак. А пра цябе ўсё ведаю са слоў Гаспадара.
— I далёка нам?
— Не вельмі. У прыгарад Турына Джыавена. Мой шафёр за пстрык пальцамі давязе нас да вілы. Жыву я адзін. але маю ўсваім дамку сорак пакояў. Месца для цябе знойдзецца.— Высокі сівавалосы Аляксандры з вялізнымі вачыма лёгенька падштурхнуў Гурона да выхаду.
Чорная. ручной зборкі «ферары» чакала іх тут жа. каля ўваходных цэнтральных дзвярэй. Ларэнца сам сеў за руль, побач уладкаваўся Максім, а шафёр, які адкрываў дзверцы машыны. размясціўся на заднім сядзенні.
— Рашыў, што самому пракаціць цябе пад італьянскім небам будзе лепш,— прагаварыў Аляксандры глыбокім грудным голасам. Ён нават не павярнуў галавы, кажучы гэта. Рухавік спрацаваў, як швейцарскі гадзіннік. «Ферары» плаўна рванула з месца. А праз пару хвілін у Г урона аж захапіла дыхавіцу ад язды машыны. Здавалася, што яна ляціць над доўгай і гладкай паласой дарогі. Узгорысты і лясісты ландшафт прыгараднай прыроды не захапляў хлопца. Ён. выкаціўшы вочы, уталопіўся ў лабавое шкло. Дзівіўся вывераным і манеўраным рухам немаладога ўжо мужчыны, на твары якога не бачылася аніякай засяроджанасці. Ён лёгка, гуляючы, грымаў у руках руль.
«Ас кіроўца! — мільганула ў Максіма думка.— У нас так не паездзіш».
— А вунь і мая віла. Па левы бок ад цябе,— парушыў маўчанне Аляксандры.— Падабаецца адсюль?
— Угу. Сіла!
— Правільна. I мне яна імпануе.
Праз некалькі імгненняў «ферары» ўкаціла праз шырокія і задужа высакаватыя жалезныя вароты ў дагледжаную паласу парку каля вілы.
— Зараз глытнём добрай кавы, а пасля ўжо і пагаворым. Расслабся. Максім, адчувай сябе як дома. Праходзь,— запрасіў Ларэнца і першым ступіў на мармуровыя чорныя прыступкі з укропленымі ярка-чырвонымі квадратамі.
Кава санраўды была густой і смачнай. Ад невялікіх залачоных кубачкаў сыходзіў памрачальны арамат. Здавалася, шго кава ўвабрала ў сябе незлічонае мноства пахаў кветак італьянскай зямлі і яшчэ нечага загадкавага і інтрыгуючага, ішо Максім не змог бы апісаць, наваг стоячы над дулам шсталета.
— А зараз папіядзім мае пакоі,— прапанаваў Аляксандры.— Табе важна тое-сёе пабачыць. Так наказваў Гаспадар. Ты не супраць? — ён хітравата зірнуў на Гурона.
— Буду толькі рады.
Пакоі вілы былі сапраўды набіты рознымі амулетамі: чорнымі свечкамі і мноствам іншых рытуальных нрадметаў. У цэнтры аднаго пакоя Максім убачыў вялізнае нудзіла чорнага казла з залатой каронай на галаве.