— Мяне сам турынскі кардынал архіепіскап Балестрэла абвінаваціў у д’ябальшчыне,—-Аляксандры задаволена рагатнуу—Дайшло да яго нарэшце. Ён сцвярджае, што не менш саракатысяч іурынцаў з’яўляюцца прыхільнікамі культу Д'ябла. Балестрэла памыляецца, можаш мне наверыць, іх значна больш. Нашы засакрэчаныя секты аб’яднаны ў арганізацыю, чыя структура адлюстроўвае іерархію кагаліцкай царквы. Свае месы і службы мы спраўляем у закінутых катакомбах вакол горада. якія захаваліся яшчэ з часоў Старажытнага Рыма. Шмат разоў гарадскія службы, на просьбе святош, замуроўвалі ўваходы ў катакомбы.
Мы наваг началі зарабляць грошы,— Ларэнца ад задавальнення пацягнуўся, раскінуўшы рукі ў бакі.— За пятнаццаць тысяч даляраў мы запрашаем прыняць удзел у нашых месах усіх жадаючых. Але запомні — не месы без чалавечых ахвяр. На такіх службах прысутнічаюць толькі вывераныя людзі, так патрабуе Гаспадар. I яшчэ ты павінен ведаць. Максім. што я галоўны прэтэндэнт на прастол чорнага папы — главы д'ябальшчыкаў усяго свету. А ты будзеш маім намеснікам у сваёй краіне. Так загадаў Гаспадар. Ягонае слова — мне закон. Ты гатовы да прыняцця такой ношы на сябе?! —Ларэнца с грэльнуў вачыма ў Гурона.
— Так, я гатовы і згодны! — не раздумваючы. адказаў Г урон.
— Paeta sunt servanda,— узнёсла прамовіў Аляксандры.— Назад дарогі не будзе.
— Я ведаю. У мяне яе і зараз няма.
— I Іра нас на ўсім свеце Fama cresit eundo. Odi et ашо гэга! Сёння вечарам мы нададзім табе вярхоўны сан. Станеш маімі вачыма на сваёй зямлі. Павер. гэта не лёгка, але ганарова.
Цябе выклікаў сюды Гаспадар дзеля таго, каб ты набраўся сілы, моцы і беспаваротнай веры ў Яго. Наш горад Турын з даўніх часоў лічыцца акультнай сталіцай хрысціянскага свету. Тут у нас размешчана трыццаць тры магічныя месцы. Тут, у Турыне, перасякаецца трохкутнік белай магіі, вяршынямі якога лічацца Прага, Ліён і Турын, з трохкутнікам чорнай магіі з вяршынямі ў Лондане, Сан-Францыска і зноў жа — Турыне. Вось бачыш: сталіца Паўночнай Італіі якраз і ёсць тое месца, дзе сутыкаюцца ў бязлітаснай барацьбе сілы дабра і зла.— Аляксандры перадыхнуў пасля даўгаватай гаворкі. Ён падышоу да вялікага, у тры чалавечыя росты, вісячага на сцяне люстэрка і адчыніў велікаватую паліраваную шкатулку, што стаяла на століку, надобным да марской ракавіны, дастаў адтуль скрутак у чорнай хустцы, разгарнуў і паднёс пад твар Максіма бальзаміраваную чалавечую руку.
— Яна адсечана ў адной англійскай арыстакраткі падчас чорнай месы ў 1732 годзе.— Аляксандры ўталопіўся позіркам у вочы Гурона.— 3 тых часоу гэта рука выкарыстоўваецца ў магічных таінствах для слѵжэння Гаспадару вышэйшых яго іерархаў. Сёння вечарам, як я і казаў, на гары Музінэ, тут недалёка, чатырнаццаць кіламетрау ад нас, тваё, Максім, пасвяшчэнне.
— Я гатовы! — упэўнена, зноў не задумваючыся, адказаў хлопец.
— Quod erat demonstrandum! — выдыхнуў Ларэнца.
...Праз трыццаць шэсць гадзін Максім знаходзіўся ўжо дома, у сваёй мінскай кватэры. Ен успамінаў карціны Аляксандры. Паўсюль на палотнах быў намаляваны д’ябал. Ды з такой праўдзівай даставернасцю, што ахопліваў жах нават яго, Гурона. Адну з карцін Ларэнца падараваў Максіму.
Хлопец па прыездзе дамоў прымацаваў падарунак у сваім пакоі, у куце пад імправізаваным алтаром, які цяпер ужо, пасля ад’езду бацькоў, не хаваў у скрыню.
— Сredo,— ціха прамовіў Гурон.
ІV
Прыцемкам ужо захмялелая Нінка гуляла ў людскім натоўпе пасажыраў чыгуначнага вакзала. Вячэрняя цеплыня паветра прапахла за гарачы сонечны дзень выхлапным дымам машын і мазутам. Ад'скрынь са смеццем, што стаялі каля латкоу прадаўцоў бананаў ды апельсінаў з мандарынамі, патыхала кіславагай прэласцю.
— Во, блін, не бульбяной, бананавай краінай сталі мы,— успомніла Нінка гундзенне незадаволенай Кірылаўны.— Так і ўзірайся пад ногі, a то, не дай Бог, паслізнешся на шалѵпінні і распластаешся на асфальце, як карова на лёдзе. Добра, калі задніцай ляснешся, а, крый божа, патыліцай дзеўбанешся? Каюк! Асабліва бабе маіх гадоў. Не, нешта робіцца не гое. Цяпер. паглядзі, Нінка, памідоры даражэй бананаў каштуюць. А раней жа я чула, што наша Беларусь — рэспубліка вечна зялёных памідораў. Не, яшчэ раз — не. Яна — бананава-апельсінная.
— А табе баліць? — азвалася Нінка.
Кірылаўна прамаўчала.
У пасляабеддзе, калі дачнікі нястрымнай плоймай кінуліся з усяго горада на вакзал да электрычак. Юрка прыцягнуў аднекуль чатыры пляшкі віна па 0,7.
— Весялімся, дзяўчаты! — гукнуў ён, калі згледзеў Нінку з Кірылаўнай.— Клёвае дзельца правярнуў.— Хлопец агледзеўся вакол.— А куды гэта мешчанчукі з усяго горада прыбоем валяць? Ці аб'яўлена вучэнне па грамадзянскай абароне, га? Нешта ж не чуў я пра такое.