Назаўтра зноў палюю, збіраю ягады, грыбы… Хораша, весела. Рэха стамілася песні паўтараць, а птушкі зусім паўцякалі. Пэўна, раскусілі мяне як саліста.
Вечарам схамянуўся: сала на два разы ўкусіць засталося. Калі так далей пойдзе, думаю, то табе, Манюкін, жаб лавіць давядзецца. Эканоміць трэба. Падкінуў пару пянькоў у касцёр (дроў у лесе хапае), а сам з поўным барабанам на бакавую.
Праўду кажуць, галоднай куме хлеб наўме. Сню я, гэта, дом, бабка Аўдоля дастае з печы чыгунок капусты, хлеб рэжа вялікімі лустамі. Пах плыве, аж слінкі з рота цякуць. Толькі паднёс лыжку, каб зачэрпаць, тут мяне цап за руку… і голас: «Бачмо, разлёгся, як дома. Пад'ём!»
Пралупіў вочы. Двое перада мною з аўтаматамі. Маладыя яшчэ, гадоў па сорак. Сытыя, паголеныя.
— Хто такі? — пытаюць.
— Дзед, — кажу.
— Самі бачым, што не баба. Як клічуць, родам адкуль?
— З вёскі я… Мюнхгаўзенам дражняць.
— А што робіш тут?
— З бабай, хлопчыкі, пасварыўся… Ведзьма з ведзьмаў — поедам есць… вярхом ездзіць… Зусім заездзіла, хоць у магілу жыўцом лезь… Трасцу, думаю, ты мяне загоніш… Я-то без цябе, порхаўка старая, абыдуся… I — ходу ў лес.
Бачу, падабрэлі мае хлопцы, усміхаюцца. Я далей агарод гараджу:
— Хораша тут: і крынічка пад бокам, і ягад мора, толькі ваўкоў баюся, каб не напалі ноччу…
— А нас не баішся? — пытае вышэйшы ростам і нібы старэйшы.
— А чаго мне вас баяцца? — кажу. — Каму трэба стары грыб, апрача маёй ведзьмы?
— А мо цябе з міліцыі прыслалі?
Тут я збялеў, затросся, нават у кусты хацеў даць цягу, ды старэйшы затрымаў.
— Адкуль, — кажу, — вы ведаеце, хлопчыкі?.. Дальбог, прыслалі… павестку на суд… За самагонку судзіць хочуць… Я мо б і з дому не ўцякаў…
Яны ў рогат.
— Ну, дзед, — кажуць, — бяры сваю стрэльбу і гайда за намі… Ты што трэба стары, хват!
— А куды гэта, хлопчыкі? — цікаўлюся.
— Непадалёку тут.
— Ну, калі непадалёку, то пайшлі…
I ўсё ж вёрст пяць адмералі, пакуль дабраліся да месца. Буданы схаваліся ў гушчары, дзе і птушкі не водзяцца. Елкі сплялі такі густы шацёр, што і днём тут не святлей, чым ноччу.
Я спадабаўся разбойнікам. Днём за кухара быў: шашлыкі смажыў, бульбу варыў, вечарам — казкі расказваў.
Тут імёны не ў модзе былі. Лысага — Кучаравым звалі, кучаравага — Лысым, а самага маленькага — Аглобляй.
— Як мы, Мюнхгаўзен, без цябе жылі? — ляпаў па плячы атаман. — Не дзед, а скарб.
— I я — кажу, — за вамі паную: і мяса свежага ўволю, і да мяса ёсць… Вы ўжо, хлопчыкі, не праганяйце дурня старога…
Рагочуць. Весела ім. Днём выгуляюцца, а ноччу па вёсках шастаюць. На змену ходзяць: пяць ідуць, пяць застаюцца.
Як жа, думаю, ашукаць вас. Аднаму з пяццю не справіцца.
Гады не тыя. А чакаць ужо сіл няма. Ды і баба можа падняць трывогу: на тыдзень дзед збіраўся, а скора цэлых два як няма. Ды, пэўна, я пад шчаслівай зоркай нарадзіўся. Пад сто ўжо, а здаровы, як рыжык баровы. I на кані быў, і пад канём, а заўжды сухім з вады выходзіў. I цяпер пашанцавала. Пятак надумаў у суседнім раёне два магазіны абрабаваць.
— Пойдзем васьмёх. Застануцца ў лагеры Лысы, Кучаравы і Мюнхгаўзен.
У мяне аж сэрца ёкнула. З двума, думаю, спраўлюся.
— Праз суткі вярнуся, — сказаў атаман на развітанне. — Вы тут глядзіце.
Начальства з воч — падначаленыя балююць. Ясная справа. Лысы і Кучаравы аднекуль глечык з самагонам выцягнулі, самі п'юць і мяне частуюць. Я не адмаўляюся, каб не западозрылі чаго. Выберу момант і за плячо кульну шклянку, а іх заводжу.
— Ты, Лысы, — кажу, — трасцу вып'еш столькі, колькі Кучаравы. Ён не ў прыклад табе — малайчына.
Лысы лезе да мяне біцца, а Кучаравы цалавацца. Пасля на спрэчку пайшло: хто каго перап'е. Я за суддзю, вядома. Пілі яны, пілі і абодва зваліліся… Тут я скруціў кожнага вяроўкай, да дрэў прывязаў, а сам з усіх ног прыпусціў у бліжэйшую вёску. Падняў участковага, з райцэнтрам звязаліся. Акурат паспелі. Пятак з хеўрай яшчэ не вярнуліся…
Звязаных мы схавалі ў буданы. Міліцыянеры размясціліся хто дзе. А я з глечыкам пайшоў сустракаць атамана. За паўвярсты ад палаткі павіншаваў з шчаслівым вяртаннем. Кожнаму па шклянцы самагону наліў.
— Ну, дзед, цаны табе няма, — пахваліў атаман.
— Што я без вас варты, — кажу.
Ну, так размаўляючы, падыходзім мы да палатак, бандыты зброю вешаюць, распранаюцца… I тут з усіх бакоў міліцыя: «Рукі ўгору!» Утрупянелі мае разбойнічкі. Першым Пятак апомніўся:
— Ці не Манюкін ты, дзед?
— I Манюкін, — кажу, — і Ачмуровіч, і Абуйлапцінскі, а цяпер вось Мюнхгаўзен.