Трэба дык трэба. Адзеўся я, гэта, чыста. Ордэны і медалі пачапіў… Іду па райцэнтры, вітрыны разглядваю… Не спяшаю: яшчэ болып гадзіны да адкрыцця. Дай, думаю, у кніжны заскочу, можа, новае што з'явілася.
Іду, бачу, нейкі кот за мной увязаўся: сам чорны, шыя белая. Куды я — туды ён. Я прыбавіў ходу — не адстае, прысеў на лаўку ў скверыку — побач прыпыніўся. Ці не памроілася, думаю. Сто год жыву, а ніколі не чуў, каб каты за чалавекам бегалі. Заплюшчыў вочы, расплюшчыў: сядзіць, аблізваецца. Трэба ратавацца, рашыў. Ці не смерць за табой, Манюкін, ходзіць. Падняўся я з лаўкі і бягом. Людзі аглядваюцца, пальцам каля скроні круцяць: маўляў, звіхнуўся стары з розуму. А я тым часам сігануў за нейкі вугал, адтуль у вулачку забег, а там да кніжнага паджгаў. Аглянуўся: быццам адстаў мой кот. Выцер, гэта, я ўзмакрэлы лоб хусцінкай і ў магазін зайшоў. Купіў мемуары знаёмага партызана, пагутарыў з прадаўцамі і назад пайшоў.
Толькі высунуўся за парог — кот мой тут як тут. Пазірае ў вочы і хвастом махае. Дакарае, відаць, за ўцёкі.
— I чаго ты хочаш? — пытаю. — Булкі ў мяне няма, скварку з сабой не браў — у сталовай паабедаю. Ідзі сваёй дарогай, а я сваёй.
Глянуў на гадзіннік — пара.
— Ну, будзь здароў, — кажу.
На злёце мне грамату ўручылі, каштоўны падарунак.
— Жадаем, — кажуць, — яшчэ сто год жыць і маладзець.
— Рад бы, — гавару, — таварышы. Ды ці не смерць па пятах за мной ходзіць?
Ну і расказаў пра таго ката. Усе ў рогат:
— Жартаўнік, дзед.
— Ага, — кажу, — жартаўнік. А вы ў акно паглядзіце. Можа, кот той і зараз сядзіць, чакае.
Усе да акна тут.
— I праўда, — кажуць, — сядзіць…
Бачу, прыціхлі, не да смеху. Тут мне аграном шклянку вады паднёс… Здзіўлена так на мяне глянуў:
— Ты не піў, дзядуля, валяр'янкі? Я, вядома, пакрыўдзіўся:
— Сэрца ў мяне, малады чалавек, як гадзіннік…
— А на ток не заходзіў, дзе корань сушыцца?
— Быў, вядома. Там адна моладзь працуе. Недагледзь — мігам корань перасушаць ці сырым упакуюць.
Усе абступілі нас, слухаюць: цікава, куды гэта аграном хіліць.
— Пакажыце, дзеду, боты, — просіць. Чаму не паказаць. Глянуў ён, ды як зарагоча.
— Пылок валяр'янавы прыстаў, — кажа, — добра, што за вамі адзін кот увязаўся, а не дзесяць.
Тут і палеглі ўсе ад смеху… Кот валяр'янку ўчуў, таму і хадзіў па пятах. Надта ўжо любяць яе каты. I як гэта я, стары дурань, сам не здагадаўся? Вось як, убрыкні вдс качкі, бывае.
Разам да зор
Гляньце, дзеткі, які дзень сёння. Краскі цвітуць, птушкі пяюць. А зямлю як хораша дожджык памыў: аж ззяе. Вунь і бярозка з клёнам гатова ў скокі пусціцца. Елка наструнілася, як ракета перад стартам. Ці думаў я, што дажыву да такіх часоў: чалавек да другіх планет дабраўся. Не жыццё, а казка. Стары Манюкін вам пра даўнейшае ўсё бае. Вы не крыўдуйце на яго — адляцелі мае лепшыя гады… Вось і жыву ўспамінам. Сніцца мне, што і я лячу ў вырай. Зямлю-прыгажуню нашу з вышыні птушынага палёту бачу. I стужкі рэк, і аксамітныя лугі, і сінюткія вочы азёр. Ох, як трэба шанаваць і берагчы зямельку і ўсё, што жыве на ёй! Каб тыя, хто за намі прыйдуць жыць, добрае слова пра нас сказаць маглі. I яшчэ любіць казкі, кветкі, слова роднае.
Трэба, дзеткі, чужым даражыць і сваё ў крыўду не даваць… I тады мы самі будзем прыгожымі і светлымі, як нашы бярозы, добрыя і вясёлыя, як сонечная раніца.
Вы ўжо даруйце старому Манюкіну — на гэты раз я вам нічога не паведаю: крэсіва сапсавалася, купіў запальнічку… Ды не гаруйце, мы яшчэ сустрэнемся. Я сяду на лаўку, вы абступіце мяне шчыльней… Крэсіва дастану, удару камень аб камень, пасыплюцца іскры, і паляцім мы, можа, нават да зор.
Частка другая
Такога дзеда, як мой, днем з агнем не знойдзеш. Дзесяткі казак ведае. Чуў ён іх ад свайго дзеда, а той — ад свайго. Гісторый у яго — мех пад завязку. Дарослым ён не любіць баяць — не даюць веры, зноў, кажуць, стары дзівак за сваё ўзяўся, ілжэ не падсяваючы. Iякіх толькі мянушак не прыдумалі дзеду: і Манюкін, і Мюнхгаўзен, і Ачмуровіч, і Дзед Абуй Лапці… Дзядуля не крыўдуе: што з іх, разумнікаў, возьмеш. Манюкін дык Манюкін, затое дзеці чарадою ходзяць за дзедам — за вушы не адцягнеш іх ад старога. Нават да мяне падлабуньваюцца, каб не прагнаў з надворка; вачэй не спускаюць з дзядулевага крэсіва. А яно, відаць, чарадзейнае, нездарма ён не прызнае запалак і запальнічак. Ды што тыя запалкі!.. Стукне дзед камень аб камень, пасыплюцца іскры, задыміць трут, пыхне люлькай стары, загаворыць: «Э-э, слухайце, саколікі, шчырую праўду раскажу, дзед Манюкін не салжэ. Раней, каб вас качкі ўбрыкнулі, нячыстай сілы, ведзьмаў розных, пярэваратняў, вурдалакаў было, не раўнуючы, як тых уюноў у старой копанцы». Дзед на ўсякі выпадак пакруціць галавою, ці няма побач каго-небудзь з дарослых, і толькі тады бае далей. А мы стоімся як мышы пад венікам, слухаем. Дзед збіваецца, забягае наперад, паўтараецца… Iўсё ж колькі ні слухай — самае цікавае наперадзе.