Зайшоў Даніла ў хату. Раздзеўся. Лёг спаць. Доўга не мог вочы сумежыць. У вушах усё гучаў той нечалавечы рогат-енк. А калі заснуў, адразу ж прыснілася (не пры добрых людзях казана) шэрая зязюля, не малая — з добрую курыцу.
— Ты не думай, Даніла, — сказала чалавечым голасам, — што ўжо дзеўку сасватаў. Я цябе кахаю, ку-ку, нікому не аддам, ку-ку, вось чаму ніводная з дзяўчат да гэтага часу не глянула прыязна на цябе… Не думала я, ку-ку, што ты да далёкага хутара дапнеш, бо і там з цябе пасмяяліся, ку-ку… Ды нічога, ку-ку, я не аддам цябе, не аддам, ку-ку…
Даніла рвануўся да зязюлі, ледзь не ўхапіў яе за хвост, але тая зарагатала, фыркнула крыламі, растала ў цемры.
Прачнуўся Даніла, мае вы каласочкі-красачкі, на душы кошкі скрабуць. У яго, бабыля, закахалася ведзьма. Не будзе яму паратунку ні днём ні ноччу. Чым жа ён так награшыў Богу, каму дарогу перайшоў? Хто на яго навёў порчу? Нядобры сон. Цяпер чакай благіх вестак.
Дні праз тры да бабыля сват заявіўся. Перапалоханы, рукі дрыжаць, гаворыць-заікаецца:
— Непярэліўкі, Да-даніла, на той наш хутар сва-ты-ты за сватамі едуць, усё роўна як маслам памазана. Гада-дамі дзеўкі сядзелі, ніхто на іх не зважаў, думалі, века-кавухамі памруць, а тут, дзіў-дзіўсцвіцель-на, дзі-дзіва.
«Сам ты дзіва, — падумаў Даніла. — Нябось напалохаўся, прыпёр-ся асадзі назад сказаць…»
— Тэклю, старэйшую, ужо сасваталі, Ніну, серадольшую, — такса-ма. Зда-даецца, адна Ма-марына засталася. Тут, брат, нячы-чыста. Да-даруй, Да-даніла, але я на той хутар ні на-нагой — прасі не прасі. Шу-ка-кай іншага сва-та-та.
Паказаў сусед спіну, а Даніла горкімі слязьмі заліўся. Хто яму, сіраце, паможа? Вось і сусед адрокся. А хваліўся: будзеш век удзячны за ласку. Навошта казкі пра ласкі?
Шкада стала гаротнаму бабылю самога сябе. Лепш бы не ездзіў ён на той хутар, не глядзеў у сінія вочы дзявочыя. Прысушыла дзеўка чыстым паглядам, журбою светлаю. Няўжо не дачакаецца, за другога замуж выскачыць? Калі так — заставацца яму бабылём да скону. Не трэба іншых дзяўчат, не паедзе больш у сваты. Пэўна, лёс такі.
Тры дні хадзіў Даніла ў царкву, біў паклоны Дзеве Марыі, прасіў злітавацца над ім, памагчы пазбавіцца ад ведзьмінага кахання, адвадзіць ад Марыны жаніхоў.
Два дні глядзела на яго Дзева, сурова насупіўшы бровы, і толькі на трэці дзень твар яе нібыта палагоднеў.
Дзед перапыніў аповед, напіўся з драўлянага карца вады, абмыў твар, пасля нетаропка выбіў люльку, уздыхнуў. Мы церлі далонямі вочы, у Алёны нават плечы ўздрыгвалі. Шкада Данілу.
Такі добры, працавіты, а шчасця няма. I на рабоце адзін, і дома адзін. Бось і размаўляе з канём, як з чалавекам.
Глянуў я на дзеда, а ў яго вачах слязінкі. Сам перажывае, а паказаць не хоча, усміхаецца. Хітры Манюкін, але і мы не толькі адзін буквар чыталі.
— Не румзай, унучка! — пагладзіў Алёну па галоўцы дзед. — Слухай сюды.
Ну дык гэта вось сядзім мы з бабай Аўдоляй на печы, у падкіднога гуляем. На дварэ завіруха, у коміне вецер пасецца. Нам хоць бы што: утульна, цёпла. Толькі бяды той, што баба махлюе: то дзве карты разам зложыць, то не па масці паб'е. Я без акуляраў недабачу, згубіў іх, як у Піліпаўку ад ваўкоў ратаваўся. Вось і здзекуецца старая. Не ўпусціць баба свайго, калі пачуе ў гаспадара слабінку. Выйграе і крычыць, як папугай: «Дурань, Манюкін, дурань!» Яно, вядома, не заскачаш ад радасці. Я, канечне, не разумнік, але не такі ўжо дурань, каб баба раз за разам дурыла галаву.
— Мусіць, чорт табе памагае, — ляпнуў, не падумаўшы.
I тут (аж сэрца ёкнула) адчыняюцца дзверы і ў хату ўвальваецца залеплены снегам не то чалавек, не то нячысцік.
— Сабірайся, дзед Манюкін, — кажа, — паедзем на хутар далёкі. Баба ледзь з печы са страху не звалілася, а я павесялеў, пазнаў па голасе Данілу.
— I чаго я на тым тваім хутары не бачыў? — пытаю. — Калі ты думаеш, хлопча, што на печы халадней, чым на вуліцы, то памыляешся. Мне тут зусім няблага.
— Хутчэй апранайся, дзед. Паедзем у сваты!
Мне аж мову адняло ад такога нахабства. Хачу запярэчыць, а не магу. Во, моладзь пойшла: ні добры вечар табе, ні як жыццё, а з парога быка за рогі. Хаця, калі папраўдзе, і я сам такім быў.
— Ці не звар'яцеў ты, Даніла, — пазнала бабыля старая. — Які ж ён табе сват! Піхні — і разваліцца! Яму на божай пасцелі месца.
Злосць, гэта, апанавала мяне: за дурня трымае баба. Спі сама хоць на чарані, хоць пад абразамі, а баявога дзеда, можна сказаць, героя, не чэп. Я не які-небудзь папіхач. Просіць чалавек — паеду.