— Піць, дзеду, менш трэба, і чэрці не будуць блюзніцца! Разумнік знайшоўся, каб піў я, як ён, то наўрад ці дажыў бы да ста вёсен.
Хтосьці заплаціў за мяне, нават чацвяртушку ў кішэню сунуў:
— Ідзі, дзеду, дадому, а то ў вар'яцкі дом забяруць. Ты глянь на сябе… Падхапіўся я і папёр назад да млына. Гарэлка смеласці падбавіла.
Адзежа была на месцы. Так-сяк пазрываў я з сябе пер'е, апрануўся і ходу назад — у Чурылава. Згары яна гарам, тая Світалаўка, іншым разам заскочу да сястры. Яшчэ адна такая ноч, і Манюкін ніколі не зманіць. Іду, а вочы заплюшчваюцца: не спаў ноч ды і пярцоўка разбірае. Хоць стой, хоць падай. Але перасільваю сябе — іду. Ужо не ступаю, а клыгаю чорт ведама куды. Пералесак. Поле. А я ўсё перабіраю нагамі. Нарэшце ўбачыў нейкае гумно. Дзверы адчынены, вакол ні душы, толькі сосны махаюць галовамі.
«Нічога не здарыцца, калі прыкімару крыху…» — думаю сам сабе.
Зазірнуў у гумно. Пасярод яго стаіць пузаты стаяк, побач бярозавае палена. Наўкруг мялкі, часалкі, трапалкі, Сушня, вядома. Трасту тут ільняную сушаць, мнуць, трэплюць, чэшуць.
Памацаў я, гэта, стаяк — цёплы. Значыць, не так даўно людзі былі. Наўрад ці сюды нячысцікі нос пакажуць. Смела можна спаць.
Рашыў каля стаяка прымасціцца. Падаслаў пад сябе добры ахапак трасты, другім ахапкам накрыўся. Прамачыў горла пярцоўкай і як праваліўся. Прыснілася наша хата. Баба Аўдоля бліны пячэ, а Бельчык стараецца зазірнуць ёй у вочы. Ён не злодзей, як кот Міхась, без дазволу не ўхопіць блін з услона.
Баба памяняла дзве міскі рыбы на фунт свінога здору. Ён жоўценькі, пахкі: на цёплым бліне растае.
— Садзіся, гаспадарок, за стол, — ласкава запрашае старая, — бліны сёння ўдаліся, не прыліпаюць да скаварады. Бачыш, якія пульхныя, белыя. Маж здорам хутчэй, пакуль не астылі…
Бяру блін, кладу на талерку і мажу здорам. I раптам штосьці навалілася на мяне, прыціснула долу: ні прадыхнуць, ні голас падаць. Я працягнуў рукі, ухапіўся за нейкія доўгія валасы. Тузануў за іх. Дзікі енк, крык. Хтосьці ўчапіўся мне зубамі ў руку. Мігам прапалі астаткі сну. Я падскочыў як уджалены. Страшнае валасатае стварэнне ярасна кінулася на мяне. Яно драпала кіпцюрамі, кусала, біла па твары.
«Ведзьма! — здагадаўся я. — Хоча задушыць».
А яна ўжо хапіла аберуч за горла, паваліла мяне на спіну, і мы пакаціліся па зямлі.
«Э-э, праклятая, — думаю, — не на таго напала. Манюкін так табе не здасца».
Злаўчыўся я, ухапіў ведзьму за пэтлы, падхапіўся, заціснуў галаву між ног і давай лупцаваць. Яна стогне, енчыць, просіцца, а я ўсе лупцую — душу адводжу. Пасля кінуў яе і рвануў наўцёкі. Ведзьма можа і падмогу паклікаць.
Дзе дзецца, куды бегчы? У чыстым полі дагоніць, зашчыкоча, і папёр я ў сасняк. Імчаў так, што і рэчмяшок пасеяў, і чаравікі згубіў, а там старчма паляцеў у нейкую глыбокую яму.
Колькі ляжаў я там — не ведаю. Абудзіўся ад ляманту. Галасіла жанчына:
— А куды ж ты пайшоў ад мяне? А на каго ж ты, гаспадарочак, па-кі-і-нуў мяне-е? Паглядзі, якая раніца пры-г-ожая! Як хора-аша сонейка све-еціць! А табе ж там, у магілцы, цё-о-омна! Выйдзі да мяне, мой ро-одны!
Я, вядома, не вытрымаў, выйшаў.
— Чаго спаць не даеш, — кажу, — выеш, як па нябожчыку. Сказаў так і асекся. Гэта ж суседка наша — Марфа Швэльцава.
Мужа нядаўна пахавала, вось і ходзіць на могілкі — кліча. Глянула, бедная, на мяне і вочы закаціла. Губы пасінелі. Твар зялёны, бы салата ранняя. Тут не да смеху. Катурхаю кабету, вушы расціраю, не памагае. Тут я шась у кішэню — на месцы чацвяртушка, Разжаў зубы кабеце — уліў у рот некалькі кропель. Заварушылася. Не дай бог, пазнае, капцы мне. Людзі праходу не дадуць. Я, быццам рак, задам, задам і вільнуў убок. Неўзабаве на адзін чаравік наткнуўся, пасля на другі, а там і рэчмяшок знайшоў. Божа, на чурылаўскія могілкі трапіў, дзвесце метраў да хаты не дайшоў. Звар'яцець можна.
Ступіў за агароджу, агледзеўся, нікога. Як пабіты сабака, паплёўся дадому. Чакушку з недапітай пярцоўкай выкінуў па дарозе. Каб не смярдзела.
Баба накарміла, напаіла малаком і давай навінамі частаваць:
— Валька Жырмонская заходзіла, скардзілася на людзей нашых. Спіну паказвала — уся спаласавана. У сушню прыйшла яна пераначаваць, а нейкі злыдзень увабраў яе, нябогу, збіў на горкі яблык. Плача. Кажа: нікому нічога кепскага не зрабіла…
У мяне ад такой навіны аж блін папярок горла стаў. Гэта ж трэба: жабрачку за ведзьму прыняў. Знябожаная Валька — сірата, ходзіць па хатах, Хрыста радзі просіць хлеба, яек. Усе яе шкадуюць, даюць, толькі начаваць не пускаюць: вошай баяцца, бо іх у Валькі множ. Начуе, дзе давядзецца: у стозе сена, у той жа сушні каля могілак. Дык вось з якою ведзьмай біўся я. Пэўна, Люцыпар пажартаваў, пакрыўдзіўся за пройгрыш карцёжны.