Паэт няраз згадвае Стрыбога, Дажбога і іншых даўнейшых паганскіх багоў. Цікава адзначыць, што менавіта ў Полацкім княстве пазіцыі паганства пасля афіцыйнага хрышчэння былі параўнальна з іншымі ўсходнеславянскімі землямі найбольш моцнымі. Своеасаблівае дваяверства існавала тут нават у вялікакнязеўскім асяроддзі.
«Слова» было адкрытае пры канцы ХVІІІ стагоддзя. Наш зямляк Адам Міцкевіч сказаў пра гэты твор так: «Паэма пра Ігара заўсёды будзе народнай і актуальнай». «Слова» дзесяткі разоў перакладалася на сучасныя славянскія і неславянскія мовы. Першыя поўныя пераклады на беларускую належаць пяру Янкі Купалы і Максіма Гарэцкага. Купала здзейсніў таксама адзін з найлепшых у славянскім свеце вершаваны пераклад «Слова». Таленавіта і вельмі блізка да арыгінала пераўвасобіў старажытны твор па-беларуску Рыгор Барадулін.
Уладзімір АРЛОЎ
Доўгі час і ў навуковай, і ў мастацкай літаратуры гэтага князя называлі Ўладзімірам. Ні раней, ні пазней Уладзіміраў у полацкай дынастыі не было: пасля крывавага Рагнедзінага вяселля Рагвалодавічы не называлі сыноў імем ворага. Нялюбаснае палачанам князеўскае імя пайшло гуляць па кнігах з напісанай на лаціне ў ХІІ стагоддзі «Хронікі Лівоніі». Яе аўтар Генрых Латвійскі нязменна называе полацкага валадара каралём Вальдэмарам, і гэтае найменне заўсёды перакладалі як князь Уладзімір. У сваім даследванні «Старажытная Беларусь» гісторык Мікола Ермаловіч давёў, што напраўду «караля Вальдэмара» звалі Валодшам.
Ён займаў полацкі пасад трыццаць гадоў і ўвесь гэты час мусіў амаль бесперапынна змагацца з наступам нямецкіх рыцараў. У 1186 годзе, калі пачалося Валодшава княжанне, у Полацак разам з нямецкімі купцамі прыплыў на караблі каталіцкі манах Мейнард. Праз тлумача ён прасіў у князя толькі аднаго: дазволу прапаведваць слова Божае ў падуладнай Полацку зямлі паганцаў-ліваў, што жылі на нізавіне Дзвіны. Валодша, не хочучы псаваць плённых гандлёвых сувязяў з нямецкімі гарадамі, даў манаху згоду.
Гэта была буйная палітычная памылка. Пачаўшы хрысціць ліваў паводле лацінскага абраду, Мейнард зрабіўся біскупам і разгарнуў у вусці Дзвіны будаўніцтва замкаў. Немцы сталі адбіраць у ліваў зямлю. Пры наступніку Мейнарда біскупу Бяртольдзе рымскі папа абвясціў адпушчэнне грахоў усім, хто нашые крыж і пойдзе служыць у біскупава войска на беразе Варажскага мора. Вайна ў Лівіі была прыраўнаваная да крыжовых паходаў у Палестыну.
Імкнучыся аднавіць уладу над сваімі старадаўнымі даннікамі ў Ніжнім Падзвінні, Валодша неаднаразова выпраўляўся ў паходы на рыцараў, аднак баланс сілаў быў не на карысць Полацка. Спачатку мусіў спаліць свой горад і ісці з дружынаю ў свет полацкі васал князь Вячка, што валадарыў у Кукенойсе. Затым войска рыжскага біскупа Альберта ўзяло другі апорны пункт палачанаў у балцкіх землях - горад Герсіку, дзе кіраваў Усевалад з роду Рагвалодавічаў. Каб вярнуць захопленых немцамі жонку і дзяцей, а таксама вялікі палон, князь Усевалад прызнаў сябе васалам Рыгі.
У пачатку 1216 года ў Полацак прыйшлі паслы ад эстаў, якія прасілі крывіцкага князя ісці на Рыгу, а самі абяцалі паўстаць і цясніць ліваў і летаў, што выступалі ўжо на баку немцаў. Валодша разлічваў выкарыстаць варажнечу паміж біскупам Альбертам і створаным на захопленых немцамі прыбалтыйскіх землях Ордэнам мечаносцаў. Князь спадзяваўся на дапамогу аўкштотаў і Пскова з Ноўгарадам, над якімі таксама навісла пагроза нямецкага наступу, аднак пскавічы і ноўгарадцы, узгадаўшы былыя крыўды, удзельнічаць у вайне адмовіліся.
Пачатак паходу князь прызначыў на травень, калі падсохнуць дарогі. У Полацак сабраліся палкі з удзельных княстваў. Пешыя ратнікі, прашчнікі і лучнікі павінны былі рухацца далей на плытах і стругах, конная дружына - сухазем'ем.
Адстаяўшы з дружынаю ютрань у Сафіі, вялікі князь Валодша першы ўзбег па сходах на князеўскі струг і павярнуўся тварам да Полацка. Бераг быў чырвоны ад шчытоў. Травеньскае сонца грала на шаломах ратнікаў, што стаялі пад шматколрнымі сцягамі і белымі харугвамі. «Слава! Слава!» - крычаў бераг. Але не паспела аціхнуць над Дзвіною водгулле, як полацкі валадар на вачах княгіні, малалетніх сыноў Барыскі ды Глеба і ўсяго горада схапіўся аберуч за слямгу і пачаў асядаць на памост.