De dikzak sidderde. Ed van de Smarten legde een hand op zijn schouder. ‘Broeder,’ zei hij plechtig, ‘omdat het bij jou zo is gegaan wil dat nog niet zeggen dat zoiets ook Samwel overkomt.’
‘Waar heb je het over, Tollet?’
‘Over de bijl die jouw schedel heeft gekliefd. Klopt het dat de helft van je hersens eruit gelekt en door je honden opgevroten is?’
Gren, die grote lomperik, lachte en zelfs Samwel Tarling bracht een flauwe glimlach op. Chet gaf de dichtstbijzijnde hond een schop, rukte aan hun riemen en begon de heuvel te beklimmen. Je glimlacht maar een eind weg, ser Biggetje. We zullen wel zien wie er vannacht lacht. Hij wenste alleen dat hij tijd had om ook Tollet om zeep te helpen. Een geschifte zwartkijker met een paardenbek, dat is-ie.
Het was een hele klim, zelfs aan zijn kant van de Vuist, waar de helling het minst steil was. Ergens halverwege begonnen de honden te blaffen en te trekken, in de waan dat ze nu binnenkort te eten zouden krijgen. In plaats daarvan liet hij ze zijn laars proeven, en de grote lelijkerd die naar hem beet kreeg een klap van de zweep. Toen ze eenmaal vastlagen ging hij verslag uitbrengen. ‘De sporen waren er wel, zoals Reus had gezegd, maar de honden wilden er niet achteraan,’ zei hij tegen Mormont, voor diens grote zwarte tent. ‘Zo ver naar beneden bij de rivier kunnen het best oude prenten zijn.’
‘Jammer.’ Opperbevelhebber Mormont had een kale kop en een grote, ruige grijze baard, en hij klonk even moe als hij eruitzag. ‘Met een beetje vers vlees hadden we ons allemaal beter gevoeld.’ De raaf op zijn schouder knikte met zijn kop en bauwde hem na: ‘Vlees. Vlees. Vlees.’
Als we die rothonden eens in de pot stopten, dacht Chet, maar hij hield zijn mond tot de ouwe Beer zei dat hij kon gaan. En nu heb ik voor het laatst mijn hoofd voor die kerel gebogen, zei hij tevreden bij zichzelf. Hij had de indruk dat het nog kouder werd, wat hij niet voor mogelijk had gehouden. De honden zaten zielig tegen elkaar aan in de hard bevroren modder, en Chet was half en half geneigd om bij ze te kruipen. In plaats daarvan wond hij een zwarte wollen sjaal om de onderkant van zijn gezicht, waarbij hij tussen de windsels een spleet voor zijn mond openliet. Als hij in beweging bleef had hij het warmer, merkte hij, dus deed hij langzaam de ronde langs de buitenwal met een pruim zuurblad. De zwarte broeders die op wacht stonden liet hij ook een of twee keer kauwen, luisterend naar wat ze te zeggen hadden. Geen van de mannen van de dagwacht waren in zijn plannen ingewijd, maar toch leek het hem goed om althans enigszins op de hoogte te zijn van wat ze dachten.
Het voornaamste wat ze dachten was dat het vervloekt koud was.
Toen de schaduwen lengden trok de wind aan. Hij snerpte met een hoog, dun geluid tussen de stenen van de ringwal door. ‘Ik heb de pest aan dat geluid,’ zei Reusje. ‘Het klinkt net of er een baby in de bosjes om melk ligt te krijsen.’
Toen hij helemaal rond was en naar de honden terugliep werd hij daar door Lark opgewacht. ‘De officieren zitten weer bij de ouwe Beer in de tent. Ze zijn heftig aan het discussiëren.’
‘Dat doen die lui nou eenmaal,’ zei Chet. ‘Op Bleyn na zijn ze allemaal hooggeboren, zij worden dronken van woorden, niet van wijn.’
Lark schoof dichter naar hem toe. ‘Die zaagsel kop zeurt maar door over die vogel,’ waarschuwde hij hem, terwijl hij om zich heen keek of er niemand in de buurt was. ‘Nu vraagt hij of we ook zaadjes voor dat stuk ellende in voorraad hebben.’
‘Het is een raaf,’ zei Chet. ‘Die vreten lijken.’
Lark grinnikte. ‘Het zijne misschien?’
Of het jouwe. Chet had zo het idee dat ze de grote kerel harder nodig hadden dan Lark. ‘Maak je nou niet druk om Paultje. Jij voert jouw taak uit en hij de zijne.’
De schemering kwam al door het bos kruipen tegen de tijd dat hij de Zusterman kwijt was en was gaan zitten om zijn zwaard te wetten. Dat was verdomd lastig werken met handschoenen aan, maar hij was niet van plan ze uit te trekken. Hoe koud het ook was, de idioot die met zijn blote handen aan staal kwam was een lap huid kwijt.
Met zonsondergang begonnen de honden te janken. Hij trakteerde ze op water en scheldwoorden. ‘Nog een halve nacht, en jullie mogen het er zelf van nemen.’
Dywen stond bij het kookvuur te neuzelen toen Chet van Heek, de kok, zijn homp hard brood en zijn kom spek-en-bonensoep in ontvangst nam. ‘Het bos is te stil,’ zei de oude houtvester. ‘Geen kikkers bij die rivier, geen uilen in het donker. Ik heb nog nooit zulk dood hout gehoord.’
‘Die tanden van jou klinken anders ook nogal dood,’ zei Heek.
Dywen liet zijn houten gebit klapperen. ‘Geen wolven ook. Eerst wel, maar nu niet meer. Waar zouden ze heen zijn, denken jullie?’ ‘Een warm plekje zoeken,’ zei Chet.
Van de ruim tien broeders die bij het vuur zaten hoorden er vier bij hem. Terwijl hij at keek hij hen een voor een met toegeknepen ogen strak aan, om te zien of er een bij was die stuk dreigde te gaan. Dolk leek vrij kalm. Hij zat zwijgend zijn mes te slijpen, zoals hij iedere avond deed. En Mooie Donneel Heuvel zat onbekommerd aan een stuk door moppen te tappen. Hij had witte tanden, volle rode lippen en blonde, zorgvuldig gekrulde lokken tot over zijn schouders, en hij beweerde de bastaard van een of andere Lannister te zijn. Wie weet was dat ook zo. Chet kon geen knappe jongens gebruiken en bastaarden al evenmin, maar Mooie Donneel leek zich goed staande te houden.
Minder zeker was hij van de houtvester die de broeders Zaaghout noemden, meer vanwege zijn gesnurk dan om wat voor geboomte dan ook. Op dit moment zag hij er onrustig genoeg uit om nooit meer te snurken. En Maslijn was nog erger. Ondanks de ijzige wind zag Chet het zweet over zijn gezicht lopen. In het vuurschijnsel blonken de vochtdruppels als even zovele natte parels. Maslijn at ook niet, hij zat maar naar zijn soep te staren, alsof hij elk moment onpasselijk kon worden van de lucht. Die moet ik in de gaten houden, dacht Chet.
‘Verzamelen!’ De kreet barstte plotseling uit een tiental kelen los en verspreidde zich snel naar alle uithoeken van het kamp op de heuveltop. ‘Mannen van de Nachtwacht! Verzamelen bij het vuur in het midden!’
Fronsend at Chet de rest van zijn soep op en liep achter de overigen aan.
De ouwe Beer stond voor het vuur met Smalhout, Slot, Welck en Bleyn op een rijtje achter zich. Mormont droeg een dikke mantel van zwart bont en zijn raaf zat op zijn schouder en poetste zijn zwarte veren. Dit heeft vast niks goeds te betekenen. Chet wrong zich tussen Bruine Bernar en een paar mannen uit de Schaduwtoren in. Toen iedereen verzameld was, behalve de uitkijken in het bos en de wachters op de ringwal, schraapte Mormont zijn keel en spuwde. Zijn spuug bevroor voor het de grond raakte. ‘Broeders,’ zei hij. ‘Mannen van de Nachtwacht.’
‘Mannen!’ krijste zijn raaf. ‘Mannen! Mannen!’
‘De wildlingen zijn op mars en dalen langs het Melkwater uit de bergen af. Thoren denkt dat hun voorhoede ons over tien dagen bereikt. Hun meest doorgewinterde plunderaars zullen zich bij Harma de Hondenkop in die voorhoede bevinden. De rest vormt waarschijnlijk de achterhoede of rijdt in de onmiddellijke nabijheid van Mans Roover zelf. Elders zullen hun strijders dunnetjes over de hele marslinie uitgesmeerd zijn. Ze hebben ossen, muilezels en paarden bij zich … maar niet zoveel. De meesten zullen te voet zijn, ongewapend en slecht getraind. De wapens die ze hebben zullen eerder van steen en been dan van staal zijn. Ze sjouwen vrouwen, kinderen, kudden schapen en geiten en al hun aardse bezittingen mee. Kortom, hoe talrijk ook, ze zijn kwetsbaar… en ze weten niet dat wij hier zijn. Laten we dat althans hopen en bidden.’