— Ho, Romeo, teruraj sonĝoj turmentis min dumnokte.
— Forgesu! Vi mem diras ja, ke ili estis nur sonĝoj.
— Ĉu sonĝo estis aŭ turmenta maldormo — mi ne scias.
— Preterlasu ĝin! Rigardu ĉirkaŭen! Miloj da feliĉaj geamantoj ĉirkaŭas nin. Printempa odoro ŝvebas en la aero, kante pepadas la birdoj sur la arboj, ame karesas vin la sunradio kaj la kampo prezentas al vi milkolorajn florojn. Ho venu!
— Antonio (Антоний)! Lipojn viajn mi sentas denove sur la miaj (губы твои я чувствую снова на моих /губах/). Via kiso feliĉon ŝtelas en mian koron (твой поцелуй счастье вселяет в моё сердце: ŝteli – красть, ŝteliĝi, ŝteli sin – вкрадываться, проникать). Amo via donas al mi novan vivon (любовь твоя даёт мне новую жизнь).
— Ni forgesu la hieraŭon (забудем вчерашний день)! Amaraj rememoroj forpasu el niaj koroj (горькие воспоминания пусть уйдут из наших сердец). Ho, Kleopatra, la vekiĝo estas pli bela (пробуждение прекраснее) ol estis nia maldormo (чем была наша бессонница/бодрствование).
— Antonio! Lipojn viajn mi sentas denove sur la miaj. Via kiso feliĉon ŝtelas en mian koron. Amo via donas al mi novan vivon.
— Ni forgesu la hieraŭon! Amaraj rememoroj forpasu el niaj koroj. Ho, Kleopatra, la vekiĝo estas pli bela ol estis nia maldormo.
Evo rigardis ilin (смотрит на них). En ŝia koro vekiĝis la sento (в её сердце проснулось чувство), ke en ĉiuj virinoj ŝi vidis sin mem (что во всех женщинах она видела себя саму).
— Adamo! Por kio estas la virino (для чего женщина), se ŝia nomo estas malforteco (если её имя – слабость)?
— Por venki per ĝi la fortecon de la viro (чтобы победить ею силу мужчины) kaj dolĉigi la amaran postguston de la triumfoj vanaj (и подсластить горькое послевкусие напрасных побед: dolĉa – сладкий, gusto – вкус).
Evo rigardis ilin. En ŝia koro vekiĝis la sento, ke en ĉiuj virinoj ŝi vidis sin mem.
— Adamo! Por kio estas la virino, se ŝia nomo estas malforteco?
— Por venki per ĝi la fortecon de la viro kaj dolĉigi la amaran postguston de la triumfoj vanaj.
* * *
Grupo de seriozaj (группа серьёзных), trankvilaj viroj proksimiĝis (спокойных мужчин приблизилась). Ili parolis mallaŭte (они говорили тихо) sed kun firma certeco (но с твёрдой уверенностью). Unu el ili portis lanternon lumantan (один из них нёс светящийся фонарь), la alia tenis sub la brako amason da libroj (другой держал подмышкой: «под рукой» стопку книг: amaso – толпа; масса, скопление, куча, стопка, кипа), la tria (третий)... sed kiu povus finkalkuli ilin (но кто мог бы пересчитать: «считать до конца, досчитать» их: kalkuli – считать, вычислять)?
— La lampon kial vi ne estingas (лампу почему ты не гасишь)? Estas ja taglumo (ведь светло: «ведь дневной свет»: tago – день)! Viaj okuloj esplore kiun serĉas (твои глаза тщательно: «испытующе» кого ищут: esplori – исследовать, изучать)?
Grupo de seriozaj, trankvilaj viroj proksimiĝis. Ili parolis mallaŭte sed kun firma certeco. Unu el ili portis lanternon lumantan, la alia tenis sub la brako amason da libroj, la tria... sed kiu povus finkalkuli ilin?
— La lampon kial vi ne estingas? Estas ja taglumo! Viaj okuloj esplore kiun serĉas?
— Malnova kutimo (старая привычка)! Vian nomon diru (твоё имя скажи), afabla viro (любезный человек)!
— Nur flustre mi diras ĝin (только шёпотом я говорю его), ĉar timas (потому что боюсь), ke iu povas ekaŭdi (что кое-кто может услышать), kun kiu mi travivis jam foje la teran vivon (с кем я прожил уже однажды земную жизнь). Venu pli proksimen (подойди поближе)! Mia nomo estas Sokrato (моё имя – Сократ)!
— Mia modesta nomo estas Diogeno (моё скромное имя – Диоген). Diru (скажи), ĉu vi ne konas tiujn du virojn (не знаешь ли ты тех двоих мужчин), kiuj marŝas antaŭ ni (которые шагают перед нами)? La unua havas en sia mano solan bastonon (первый держит: «имеет» в своей руке только: «единственную» палку) kaj la alia faskon da volumoj (а другой – охапку томов: fasko – пучок, связка; охапка). Ili ŝajnas enprofundiĝi en amika diskuto (они, кажется, углубились: «они кажутся углубиться» в дружескую беседу: «дискуссию, обсуждение»: profunda – глубокий).
— Malnova kutimo! Vian nomon diru, afabla viro!
— Nur flustre mi diras ĝin, ĉar timas, ke iu povas ekaŭdi, kun kiu mi travivis jam foje la teran vivon. Venu pli proksimen! Mia nomo estas Sokrato!