Здавалася, ён не пачуў маёй заўвагi.
- На станiку, злева - сэрца з карункаў. Нiчога больш прыгожага я не бачыў - такое прыгожае, што хацелася сарваць.
- Джэкi, паслухай! Час спынiцца!
- Я нiчога не зрабiў. - Ён хiтравата паглядзеў на мяне. - Чаго гэта вы так хвалюецеся?
- Тое, што ты зрабiў, было даволi гнюсна, - адказаў я са злосцю. Я вымушаны быў прыкласцi намаганнi, каб супакоiцца. - Ты ж разумны чалавек, Джэкi, i ведаеш, чым канчаюцца такiя паводзiны. Я паверыў, што мы разам з табой зможам вырашыць твае праблемы. Але яшчэ некалькi такiх учынкаў - i я буду вымушаны звярнуцца па дапамогу збоку.
Ён устаў i нахiлiўся нада мной, неяк дзiўна ўтаропiўшыся ў мой твар.
- Але я не думаю, што вы сапраўды хочаце мяне вылечыць, доктар. Я думаю, што вы хутчэй мною цешыцеся.
Сказаўшы гэта, ён пайшоў.
Я праседзеў рэштку адведзенай на яго вiзiт гадзiны, утаропiўшыся ў тэлефон i вырашаючы для сябе, цi трэба патэлефанаваць палiцыi i тым самым палажыць канец усёй гэтай справе. Але я не мог прымусiць сябе ўзяць слухаўку. Яшчэ адна сустрэча, вырашыў я, i я буду ведаць дакладна. Да таго ж я быў абсалютна ўпэўнены, не маючы на гэта падстаў, што Джэкi вернецца.
Ён вярнуўся ў звычайны час, у наступны чацвер, спакойны i самаўпэўнены. Я таксама iмкнуўся схаваць сваю нервовасць.
- Джэкi, ты думаў пра нашу папярэднюю размову? - спытаў я.
Ён усмiхнуўся, абышоў стол i спынiўся, схiлiўшыся нада мной.
- Ну, зразумела.
- Тады, я мяркую, ты прыйшоў да якога-небудзь рашэння.
- Так, я канчаткова вырашыў. Я збiраюся выправiцца пасля гэтага.
- Пасля гэтага? - Ад таго, што я глядзеў на яго знiзу ўверх, у мяне пачало ламаць шыю. - Пасля чаго?
- Пасля таго як я займуся Лiндай. Вось што мне было патрэбна ўвесь час выгнаць з сябе нячысты дух. I тады я змагу стаць добрым раз i назаўсёды. - У яго звонкiм голасе чулася палёгка i хлапчуковая захопленасць. - Гэта такi просты спосаб лячэння.
Я з цяжкасцю мог гаварыць, пачуўшы такую фантастычную прапанову.
- Джэкi, - прашаптаў я, - ты памыляешся. Як ты мог нават падумаць...
- Усяго толькi адзiн апошнi дрэнны ўчынак, - аб'явiў ён. У кутку яго рота блiснула слiна. - Вось тады ўсё будзе скончана. Вы ведаеце, што я мушу гэта зрабiць, доктар. Таму паклiчце яе сюды i дазвольце мне гэта здзейснiць. - Ён пачаў расшпiльваць кашулю.
- Не! - крыкнуў я. - Справа заходзiць занадта далёка! Сядай i падумай, наколькi гэта ўсё немагчыма!
- Але гэта будзе так проста. Я мацнейшы за яе, гэтак жа як я мацнейшы за вас. I, акрамя нас, тут нiкога больш няма.
Тое, што ён сказаў, была праўда. У гэты момант уладаром быў Джэкi. Але я ўсё ж звярнуўся да яго з апошнiм заклiкам.
- Джэкi, ты хоць бы падумаў, што можаш зрабiць самому сабе! Падумай аб вынiках! Падумай, што яны зробяць з табой!
- Мне трэба атрымаць спакой, - урачыста сказаў ён. - Яны зразумеюць гэта, калi я iм усё раскажу. Так, паглядзiм - куды я паклаў гэту пешню для лёду?
Я адчуў, што не магу зварухнуцца з месца. Нiбы скрозь тонкую заслону туману я бачыў, як ён выцягнуў шуфляду шафы для дакумантаў i пачаў там корпацца, шукаючы пешню для лёду. Я дакладна зразумеў, што ён хоча зрабiць, але не меў сiлы яму перашкодзiць. Нiбыта ў страшным сне, я быў пазбаўлены волi. Над усiм уладарыў Джэкi. Я ўбачыў, як ён нацiскае кнопку званка, каб паклiкаць Лiнду, i падрыхтаваўся быць сведкам жахлiвай сцэны, што павiнна была вось-вось адбыцца.
Дзверы адчынiлiся, i ў кабiнет зайшла яна з усмешкай на твары i ў белай унiформе - нiбыта iлюстрацыя да паняцця фiзiчнага здароўя i нармальнай псiхiкi.
- Слухаю вас, доктар.
- Падыдзi сюды, - хрыпла загадаў Джэкi. - Я цябе даўно чакаю.
Яна зрабiла крок наперад, потым вочы яе шырока адкрылiся ад здзiўлення, калi ўбачыла, як да яе пачаў красцiся Джэкi.
- У чым справа? - спытала яна, адступаючы назад. - Што вы робiце з гэтай пешняй?
Лiнда пачала крычаць, калi на яе наскочыў Джэкi, моцна прыцiснуў да сябе, а потым пачаў iрваць на грудзях унiформу. Лiнда аказалася мацнейшай, чым думаў Джэкi - яна змагалася за сваё жыццё. Яна ўхапiлася за запясце яго правай рукi i абедзвюма рукамi старалася адхiлiць ад грудзей вострую пешню, а Джэкi вольнай рукой бiў яе па твары i сцягваў сукенку. Я ж увесь гэты час спаралiзаваны жахам назiраў за гэтым садысцкiм нападзеннем.
Вырываючыся, Лiнда паслiзнулася i выцягнулася на падлозе каля ног Джэкi. Той выскалiў зубы ў шалёнай радасцi ад перамогi. Ён узняў пешню, каб нанесцi апошнi ўдар. Лiнда закрычала, просячы лiтасцi i называючы яго iмя.
Але ў гэтым крыку пачулася не iмя Джэкi. Гэта было маё iмя.
- Доктар Конавер! - крычала яна. - Богам прашу, не забiвайце мяне!
Раптам востры боль зноў абцугамi ахапiў маю галаву: вось я ўжо не назiральнiк спробы забойства. А той, хто робiць гэтую спробу. Я з жахам зiрнуў на пешню, што трымаў у руцэ, на Лiнду, што скурчылася каля ног. Не Джэкi Н'юмана, а доктара Джона Кермiта Конавера. Джэкi - гэта быў я.
Не дзiўна, што я быў цалкам захоплены яго "захворваннем", бо гэта была мая хвароба. Лiнда, выкрыкнуўшы маё iмя, прарвалася праз ланцугi, што сцiскалi маю волю, i я змог убачыць жахлiвы твар асобы, якую я прыдумаў, "новага чалавека", якiм я iмкнуўся быць.
Джэкi ўяўляў сабой усё тое, чым я нiколi не быў. Цяпер я мог азiрнуцца на сваё пустое жыццё: памылковая ранняя жанiцьба яшчэ ў каледжы, сем гадоў вучобы на медыка пад пугай амбiцый Хэлен. Нават Джэкi, гэтае амаральнае, прыдуманае мною, сваё ўвасабленне, не хацеў гаварыць пра тыя сем год. "Ён" не баяўся праўды. Я ненавiдзеў Хэлен. Я рады, што яна памерла. Але памерла яна занадта позна, каб я мог памяняць сваё жыццё i цешыцца новай воляй.
Стоячы на тым самым месцы, калоцячыся ад болю адкрыцця, я не заўважыў, як Лiнда выскраблася за дзверы. Яна хутка вярнулася ў суправаджэннi шасцi мужчын з суседнiх кантор. Яны падыходзiлi да мяне асцярожна, але iм не было чаго баяцца. Я выпусцiў з рук пешню i стаў перад iмi на каленi.
А цяпер я сяджу тут, у дзiўным замкнёным пакоi, чакаючы дзесятага - цi, можа, сотага? - вiзiту трох мужчын, якiя будуць пытацца ў мяне наконт разрыву ў маёй асобе. Я ведаю ўсе словы, што яны скажуць. Iстэроiдная фантазiя... самаўнушэнне... працяглы эмацыянальны канфлiкт... Якая рознiца. Джэкi нiколi не вернецца. Як i я.
Пераклад: Уладзiмiр Шчасны