29 траўня жыхары Горадні выйшлі на пікет у падтрымку Сьвятланы Ціханоўскай.
„Чаму я павінна зьяжджаць?“
— Ад імя моладзі хачу сказаць: чаму я павінна хацець уцячы са сваёй краіны па лепшые жыцьцё? Я хачу тут атрымліваць добрую адукацыю, мэдычную дапамогу, добрую працу мець, а не атрымліваць 200 даляраў, калі пашанцуе. Мяне нядаўна скарацілі, бо працадаўца спачатку вырашыў, што трэба шмат людзей, а аказалася, што мала трэба для працы. І ўсё, я цяпер бяз працы. Я за тры месяцы працы па 12 гадзін два праз два дні атрымала 400 рублёў. На што мне жыць тры месяцы за 400 рублёў? Мне 18 гадоў. Я працавала ў краме касмэтыкі тут недалёка. Нас перавялі ў ГЦ „Triniti“, які цяпер адкрыўся. Праз пандэмію туды ніхто ня ходзіць. І ўсё, ідзіце гуляйце. Нас не хвалюе, чым вы будзеце займацца. Кожны дзень я праглядаю вакансіі. Патрэбныя кіроўцы таксі, дальнабойшчыкі, прадаўцы — там патрэбны вопыт, а дзе я вазьму вопыт? У прынцыпе працы ніякай няма. Прадаўцом кудысьці за 400 рублёў… 400 рублёў! Мне проста сьмешна. 500 даляраў… Дзе мае 500 даляраў? Лукашэнка, скажы, калі ласка. Усе мае знаёмыя, яны незадаволеныя. Многія ўжо зьехалі ў Польшчу вучыцца і жыць. Цяпер зьяжджае мой сябра працаваць у Нямеччыну на некалькі месяцаў, можа на паўгода. Людзі хочуць жыць, а не выжываць. Я б таксама вельмі хацела зьехаць, але чаму я павінна зьяжджаць, гэта мая краіна, я не хачу зьяжджаць.
„Рабы Эўразьвязу“
— Тут палова людзей ня ведаюць, што такое свабода, быць свабодным. Тыя ж палякі, літоўцы, яны рэальна свабодныя. Некаторыя тут кажуць: ой, літоўцы, яны рабы Эўразьвязу. Ды ніякія яны не рабы Эўразьвязу, яны жывуць рэальна круцей за нас. Нават гэтая маленькая краіна, як Горадзенская вобласьць, яна жыве лепш за нас. А чым мы горшыя за іх? Мы такія ж людзі, мы хочам гэтаксама жыць.
„Ня радасна“
— Неяк так ня радасна. У нас ужо даўно мы ня радуемся нічому, ні адзін адному. 26 гадоў... быццам палова жыцьця кудысьці сышла ў нікуды. Хочацца, каб у будучыні гэта ўсё было лепей, весялей. Каб мы зноў радаваліся.
„Усім запраўляюць людзі ў цывільным“
Дзяніс Урбановіч, лідэр „Маладога фронту“:
— 16 чэрвеня я выйшаў пасьля 15 сутак арышту на Акрэсьціна. Там у ЦІПе цяпер трымаюць актывістаў выбарчай кампаніі. Усім запраўляюць не міліцыянты, а невядомыя людзі ў цывільным.
Яны паводзяць сябе як гаспадары, і кожны іх загад міліцыянты кідаюцца выконваць, як падначаленыя. Мяркую, яны з КДБ ці зь якой іншай сілавой структуры, бо паводзяць сябе нахабна, іх усе баяцца. Яны зьдзекуюцца зь вязьняў, хамяць, пагражаюць. Ад іх былі такія выразы, якіх раней я ніколі ня чуў: „Ператворым цябе ў агурок“, „Ты сюды трапіў, каб пакутаваць“, „Павесім ці сам павесісься, і ніхто правяраць ня будзе“…
Гэта на іх загад у камэрах, дзе ёсьць палітычныя, падлогу заліваюць вадой з хлёркай. Я сам сядзеў у такой камэры, дзе вады было па шчыкалатку, а матрацы адабралі, каб вязьні не маглі адпачыць. Калі я папрасіў анучу, каб выцерці з падлогі ваду, ахоўнікі сказалі: „Здымай штаны і выцірай“.
Вада з хлёркай — гэта ня сродак дэзынфэкцыі, а зьдзек зь вязьняў. Усім іншым арыштантам у камэры кажуць, што гэта „праз палітычных“.
8 чэрвеня ў ЦІП быў зьмешчаны Павал Севярынец, а таксама іншыя актывісты, якіх затрымалі ў сувязі з выбарчай кампаніяй. Зь імі абыходзяцца асабліва жорстка. Ад аднаго сукамэрніка я пачуў, што Севярынца білі па нагах, адабралі Біблію і зьмясьцілі яго ў халодны карцэр. Калі яму давядзецца сядзець 75 сутак, не ўяўляю, як ён вытрымае. Я недзе праз 10 дзён у звычайнай камэры страціў арыентацыю — колькі сяджу, калі выходзіць. А там увогуле жахлівыя ўмовы. Ахоўнікі і людзі ў цывільным зьбівалі таксама актывіста „Эўрапейскай Беларусі“ Максіма Вінярскага, які абвясьціў галадоўку.
У дворыку я чуў голас Вольгі Мікалайчык. Зь ёй таксама вельмі жорстка абыходзяцца, не зважаюць, што жанчына.
Я быў сьведкам таго, як у ЦІПе прымалі жанчын у цішотках з надпісам „Краіна для жыцьця“. Там было шмат амонаўцаў з аўтаматамі. Шмат людзей у цывільным. Як прывезьлі тых жанчын, іх пачалі аглядаць. Асабістыя рэчы проста выкідалі на зямлю. Жанчыны абураліся, патрабавалі, каб іх аглядалі супрацоўніцы-жанчыны. Але на іх раўлі, як на быдла: „Стаяць! Да сьцяны! Морду павярні!“. Там быў проста жах.
Мяне асабіста некалькі разоў моцна зьбівалі, у тым ліку перад судом білі па галаве. Шмат начэй запар у маю камэру па некалькі разоў урываліся ахоўнікі. Мне наўмысна не давалі выспацца, каб вывесьці з нармальнага псыхалягічнага стану, справакаваць на агрэсіўныя дзеяньні.