- Псік! - гучна вымавіў містэр Дурслі.
Але кошка не зварухнулася. Больш таго, яна вельмі сувора паглядзела на містэра Дурсля, так што ён нават падумаў: "Можа быць, кошкі заўсёды сябе так паводзяць?"
Затым, сабраўшыся з духам, ён увайшоў у хату, вырашыўшы, што яму ні ў якім разе не варта ні пра што распавядаць жонцы.
Для місіс Дурслі гэты дзень быў, як заўсёды, вельмі прыемным. За вячэрай яна ахвотна распавяла містэру Дурслю пра тое, што ў іх суседкі сур'ёзныя праблемы з дачкой, і напрыканцы паведаміла, што Дадлі вывучыў новае слова "Хаччу!". Містэр Дурслі з усіх сіл імкнуўся паводзіць сябе як звычайна.
Калі місіс Дурслі паклала Дадлі у ложак, містэр Дурслі пацалаваў яго, пажадаў дабранач і пайшоў у гасціную глядзець тэлевізар. Па адным з каналаў як раз падыходзілі да канца вячэрнія навіны.
"І ў завяршэнні нашага выпуску аб дзіўных паводзінах соў па ўсёй Англіі. Хоць совы звычайна лятаюць уначы і амаль ніколі не паказваюцца днём, сёння мы атрымалі каля сотні паведамленняў ад людзей, якія з самага ранку ў розных кутках краіны бачылі бязладна лётаючых соў. Адмыслоўцы не могуць растлумачыць, чаму совы вырашылі змяніць свой распарадак дня, - тут дыктар дазволіў сабе ўсміхнуцца. – Вельмі загадкава… А цяпер я перадаю слова Джыму МакГаффіну з яго прагнозам надвор'я. Як ты думаеш, Джым, ці не будзе сёння ўвечары новых дажджоў з соў?"
"Не ведаю, Тэд - на экране з'явіўся метэаролаг. - Аднак сёння не толькі совы паводзілі сябе незвычайна. Нашы гледачы з такіх далёкіх куткоў Англіі, як Кент, Ёркшыр і Дандзі тэлефанавалі мне, каб паведаміць, што замест дажджу, які я абяцаў учора ўвечары, у іх быў сапраўдны зорапад! Магчыма, хтосьці ладзіў феерверкі з нагоды надыходзячага свята. Хоць да свята яшчэ цэлы тыдзень. А што датычыцца надвор'я - сённяшні вечар абяцае быць дажджлівым..."
Містэр Дурслі застыў у сваім крэсле. Знічкі, совы сярод белага дня, дзіўныя людзі ў мантыях. І яшчэ незразумелае перашэптванне пра гэтых Потэраў...
Місіс Дурслі увайшла ў гасціную з двума кубкамі гарбаты. І містэр Дурслі адчуў, як растае яго рашучасць ні пра што не казаць жонцы. Ён зразумеў, што хаця б нешта яму распавесці прыйдзецца.
- Э...Пятунья, дарагая… Ці даўно ты не атрымоўвала вестак ад сваёй сястры?
Як ён і чакаў, місіс Дурслі намалявала здзіўленне, а потым на яе твары з'явілася злосць. Усё-ткі звычайна яны рабілі выгляд, што ў яе няма ніякай сястры. Таму падобная рэакцыя на пытанне містэра Дурсля была цалкам вытлумачальная.
- Даўно! - адрэзала місіс Дурслі. - А чаму ты пытаеш?
- У навінах казалі ўсялякія загадкавыя рэчы, - прамармытаў містэр Дурслі. Нягледзячы на вялізную розніцу ў габарытах, ён усё ж пабойваўся жонкі, і менавіта яна была гаспадыняй у хаце. - Совы... знічкі... па горадзе ходзяць натоўпы дзіўна апранутых людзей...
- І што? - рэзка перапыніла яго місіс Дурслі.
- Ну, я падумаў... Можа быць... гэта неяк звязана з... Ну, ты разумееш... З такімі як яна...
Місіс Дурслі сціснула вусны і паднесла кубак да рота. а вось містэр Дурслі задумаўся, ці адважыцца ён сказаць жонцы, што чуў сёння прозвішча Потэр. І вырашыў, што не адважыцца. Замест гэтага ён вымавіў як бы між іншым:
- Іх сын - ён жа аднагодак Дадлі, дакладна?
- Мяркую, так, - голас місіс Дурслі быў халодны як лёд.
- Не нагадаеш мне, як яго клічуць? Гаральд, здаецца?
- Гары. На мой погляд, гідкае, простанароднае імя.
- Так, вядома, -містэр Дурслі адчуў, як ёкнула сэрца. - Я з табой цалкам згодны.
Больш ён нічога не сказаў, і яны пайшлі спаць. Пакуль місіс Дурслі прымала ванну, містэр Дурслі на цыпачках падкраўся да вакна і паглядзеў на садовую агароджу. Кошка ўсё яшчэ сядзела там. Яна ўважліва глядзела на Прайвет Драйв, як быццам чагосьці чакаючы.
Усё-ткі ў яго разгулялася ўяўленне. Якім чынам гэта можа быць звязана з Потэрамі? Але калі звязана… калі высвятліцца, што яны ў сваяцтве з… - не, ён проста не можа гэтага вынесці.
Дурслі ляглі ў ложак. Місіс Дурслі імгненна заснула, а містэр Дурслі ляжаў, утаропіўшыся ў цемру шырока расплюўчанымі вачыма і думаў, думаў… Апошняй заспакойваючай для яго думкай перад адыходам да сну стала тая, што, нават калі Потэры і маюць дачыненне да таго, што адбываецца, зусім не абавязкова, каб яны сталі ўблытваць у гэтую справу яго з місіс Дурслі. Потэры выдатна ведаюць іх з Пятунняй дачыненне да іх саміх і ім падобных. Ён не мог сабе ўявіць, што Пятуння або ён сам могуць мець штось агульнае за падзеямі, якія адбываюцца. Калі нешта адбываецца, вядома - ён пазяхнуў і павярнуўся на бок - іх гэта не датычыцца…