- Цалкам відавочна, што гэта так. - адказаў той. - Так што гэта сапраўды святочны дзень. Не жадаеце цытрынавую дольку?
- Што?
- Зацукраваную цытрынавую дольку. Гэта такія прысмакі, якія ядуць маглы, асабіста мне яны вельмі падабаюцца.
- Не, дзякуй, - голас прафесара МакГонагал быў вельмі халодны, нібы ёй зараз было не да цытрынавых долек. - Такім чынам, я спынілася на тым, што нават калі Самі-Ведаеце-Хто сапраўды знік…
- Мой даражэнькі прафесар, я ўпэўнены, што такая разумная дама як вы, можа сабе дазволіць зваць яго па імені. Гэта поўнае глупства, Самі-Ведаеце-Хто Самі-Не-Ведаеце-Хто … Адзінаццаць гадоў я спрабую ўпэўніць людзей не баяцца вымаўляць ягонае імя: Вальдэморт.
Прафесар МакГонагал здрыганулася, але Дамблдор, які ў гэты час займаўся раздзяленнем дзвюх зліпшыхся долек, гэтага не прыкмеціў.
- Усё толькі мацней заблытваецца, калі мы завем яго "Самі-Ведаеце-Хто". Я не бачу ніякіх прычын, чаму б мы не маглі вымаўляць імя Вальдэморта.
- Так, так, вядома, - прафесар МакГонагал адначасова і жахалася, і захаплялася адвагай Дамблдора, - але вы адрозніваецеся ад астатніх. Усім вядома, што вы адзіны, каго Самі-Ведаеце… ну добра, Вальдэморт, баяўся.
- Вы мне ліслівіце, - спакойна адказаў Дамблдор, - у Вальдэморта былі такія магчымасці, якіх у мяне ніколі не будзе.
- Толькі таму, што вы занадта - ммм - высакародны, каб імі скарыстацца.
- Як добра, што зараз цёмна. Я не чырванеў так з тых часоў, як пачуў ад мадам Помфры, што ёй падабаюцца мае новыя вушныя заткалы.
Прафесар МакГонагал кінула на Дамблдора востры погляд:
- Совы - нішто ў параўнанні з чуткамі, якія носяцца. Вы ведаеце, што ўсе гавораць? Пра тое, чаму ён знік? Пра тое, што яго ў рэшце рэшт спыніла?
Было прыкметна, што прафесар МакГонагал нарэшце падышла да тэмы, якая хвалюе яе больш за ўсё і якая была сапраўднай прычынай, чаму яна ўвесь дзень праседзела на халодным каменным плоце - ні ў выглядзе кошкі, ні ў выглядзе жанчыны, яна яшчэ ні разу не глядзела на Дамблдора больш пільна. Было зразумела, што, незалежна ад таго, што гавораць "усе", сама яна не збіраецца верыць гэтаму, перш, чым атрымае пацверджанне ад Дамблдора. Дамблдор, між тым, моўчкі паклаў сабе ў рот цытрынавую дольку.
- Гавораць, - настойліва працягвала прафесар МакГонагал, - што мінулай ноччу Вальдэморт абвясціўся ў Годрыкавай Западзіне. Калі верыць чуткам... Ён прыйшоў за Потэрамі . І Лілі і Джэймс Потэры – яны… яны - загінулі.
Дамблдор кіўнуў галавой. Прафесар МакГонагал войкнула.
- Лілі і Джэймс… не можа быць… я не жадала гэтаму верыць… Ох, Альбус…
Дамблдор працягнуў руку і папляскаў яе па плячы.
- Я разумею… разумею… - здушана вымавіў ён.
Прафесар МакГонагал працягвала казаць, але голас яе дрыжэў:
- Гэта яшчэ не ўсё. Гавораць, ён спрабаваў забіць сына Потэраў, Гары. Але не змог. Не змог забіць маленькага хлопчыка. Ніхто не ведае, як і чаму, але гавораць, што, калі Вальдэморт не змог забіць Гары, яго чары нейкім чынам рассеяліся - і таму ён знік.
Дамблдор змрочна кіўнуў.
- Гэта… праўда? - завагаўшымся голасам вымавіла прафесар МакГонагал. - Пасля ўсяго, што ён зрабіў… пасля таго, як ён забіў столькіх з нас… не змог забіць маленькае дзіця? Гэта проста дзіўна… каб яго чары разбурыў менавіта маленькіх хлопчык. Але якім цудам Гары атрымалася выжыць?
- Нам застаецца толькі здагадвацца, - адказаў Дамблдор. - Магчыма, мы гэтага так ніколі і не пазнаем.
Прафесар МакГонагал дастала карункавую хустачку і прынялася выціраць вочы пад акулярамі. Дамблдор гучна ўсхліпнуў, выцягнуў з кішэні залаты гадзіннік і паглядзеў на яго. Гэта быў вельмі дзіўны гадзіннік. На ім было дванаццаць стрэлак і ніякіх лічбаў; замест лічбаў па колу рухаліся маленькія выявы планет. Тым не менш, Дамблдор, мабыць, добра разбіраўся ў сваім гадзінніку, таму што неўзабаве прыбраў яго ў кішэню і прамовіў:
- Хагрыд спазняецца. Між іншым, гэта ён сказаў вам, што я буду тут?
- Так, - адказала прафесар МакГонагал, - і, думаю, вы наўрад ці прызнаецеся, чаму менавіта тут?
- Я прыйшоў, каб аддаць Гары яго дзядзьку і цётцы. Гэта адзіныя сваякі, якія ў яго засталіся.
- Толькі не яны… Толькі не тыя людзі, што жывуць у гэтым доме! - ускрыкнула прафесар МакГонагал, ускокваючы на ногі і паказваючы на дом №4. - Дамблдор… вы не можаце. Я назірала за імі ўвесь дзень. Немагчыма знайсці людзей, якія былі б менш падобныя да нас. І яшчэ гэты іхні сын!.. Я бачыла, як ён штурхаў маці нагамі, патрабуючы цукерак, усю дарогу, пакуль яны ішлі па вуліцы. Каб Гары Потэр жыў з імі!