Гары не казаў анічога. Калі ўлічваць, што ў Драко Малфоя заўжды было ўсё самае найлепшае, золата ў яго сям’і сабакі не лізалі; больш таго Гары з лёгкасцю мог уявіць Малфоя, што носам ўгору расхаджвае па агромістым маёнтку. А ўжо даслаць да Гары сямейнага лёкая, каб той не даў Гары вярнуцца ў Хогвартс, было нечым цалкам на яго падобным. Няўжо Гары быў настолькі дурным, што ўспрыняў сур’ёзна добіны словы.
— А я ўсё роўна рады, што мы прыляцелі за табой, — заўважыў Рон. — Як так хваляваўся, калі не атрымаў ад цябе адказ на свае лісты. Спачатку думаў гэта Эрал, нешта наблытаў...
— Эрал?
— Сямейная сава. Ён ужо вельмі стары. І ён не першы раз губляе пошту. Тады я паспрабаваў скарыстацца Гермесам...
— КІМ?
— Ён таксама сава. Бацькі падаравалі яго Персі, калі таго абралі на прэфекта, — адказаў Фрэд.
— Але Персі не даў яго, — працягнуў Рон, — сказаў, што ён яму самому патрэбны...
— Персі гэтым летам паводзіць сябе задзіўна, — ня ўхвальна прамовіў Джордж. — Ён насамрэч дасылае вельмі шмат лістоў і марнуе купу часу, седзячы затыкнуўшыся ў сваім пакоі... Я маю на ўвазе, гэта ж колькі разоў мажліва было б адпаліраваць свой значык прэфекта... Фрэд, ты зашмат даў на захад, — кажучы на компас на панэлі прыладаў, дадаў ён. Фрэд крутануў стырно ў новым напрамку.
— А ваш тата ведае, што вы ўзялі машыну?— добра ведаючы адказ, спытаўся Гары.
— Ммм, не, — адказаў яму Рон, — ён сёння ў ночы працуе. І я спадзяюся, мы вернем яе ў гараж ранней, чым маці заўважыць тое, што мы адсутнічалі.
— А ваш бацька... чым ён займаецца ў міністэрстве?
— Працуе ў адным з самых сумных аддзелаў, — адказаў Рон. — Камітэт па барацьбе са злаўжываннем маглаўскімі артэфактамі.
— ЧЫМ?
— Гэта звязана з зачараваннем тых рэчаў, якія былі зроблены магламі, на той выпадак, калі яны трапяць у якую-небудзь маглаўскую краму ці хату, разумееш. Напрыклад, у мінулым годзе памерла адна старая вядзьмарка, а яе чайны сервіз трапіў ў антыкварную краму. Адна магелка набыла яго, прынесла да сябе ў хату і прапанавала сваім сябрам гарбаты. Гэта быў сапраўдны жах... бацьке прыйшлося працаваць звышурочна колькі тыдняў.
— А што здарылася?
— Імбрычак ашалеў і пачаў пырскаць на ўсіх кіпнем, а адзін мужчына трапіў у шпіталь з шчыпцамі для цукру, якія моцна схапілі яго за нос. Тата ледзь не звар’яцеў, бо ў яго камітэце працуюць толькі ён і стары вядзмак па прозвішчы Перкінс, каб захаваць усё ў таямніцы прыйшлося накладаць памяцізмяняльную замову на купу народу...
— А ваш тата... я пра гэту машыну...
— Наш тата, — зарагатаў Фрэд, — ледзь не вар’яцее ад усяго, што датычыцца маглаў, наш хлеў ушчэнт перапоўнены разнастайнымі маглаўскімі рэчамі. Ён разбірае іх на часткі, накладае на іх разнастайныя замовы, а потым зноўку збірае. Калі б ён ладзіў рэйд на наш дом, ён быў бы абавязаны арыштаваць самога сябе. Маці ад гэтага папросту шалее.
— Вось і аўтамагістраль, — гледзячы на зямлю праз ветравое шкло, заявіў Джордж. — Праз дзесяць хвілінаў будзем дома... Вось і добра, бо ўжо пачынае днець...
На даляглядзе слабым ружовым святлом заружавеў золак.
Фрэд пакрысе пачаў саджаць машыну. Знізу Гары разглядзеў цёмныя коўдры палёў і зграмаджэння дрэў.
— Мы непадалёк ад вёскі, — сказаў Джордж. — Вось. Отэры Сэнт Кэтчпал...
Машына апускалася ўсё ніжэй і ніджэй. Праз галіны дрэў было бачна ўзыход чырвонага сонца.
— Селі!— прамовіў Фрэд, пасля слабога ўдра машыны аб зямлю. Яны прызямліліся ля будавіны нагадваючай стары гараж, што стаяла ў невялічкім двары. Так Гары ўпершыню бачыў дом Рона.
Складалася ўражанне, што калісьці гэта быў вялізны каменны хлеў, да якога сям-там былі прыстасаваны дадатковыя памяшканні, пакуль ён не пеатварыўся ў перакасавураную шматпавярховую будавіну, што трымалася толькі дзякуючы магіі (Гары вырашыў, што хутчэй за ўсё так і было). На даху высіліся ці то чатыра, ці то пяць комінных труб. Ля ўваходу ў зямлю быў убіты скасабочаны слуп да якога была прыбіта шыльда з надпісам “Логавішча”. Ля ўваходу ляжала груда старых гумовых ботаў і вельмі іржавы кацёл, а па двары, дзяўбаючы зямлю хадзіла колькі тлусценькіх бурых кур.
— Не надта шмат, — прамовіў Рон.
— Гэта ШЫКОЎНА, — прыпамінаючы дом на Прайвет Драйв, з радасцю заўважыў Гары.
Яны выйшлі з машыны.
— Цяпер мы ціхінька пойдзем наверх, — сказаў Фрэд, — і спусцімся толькі калі маці пакліча нас на сняданак. А потым спусцішся ты Рон і скажаш: “Маці, ты глядзі хто завітаў да нас ноччу!”. Маці будзе так рада бачыць Гары, што аніхто і не здагадаецца, што нам трэба было кудысь лятаць на машыне.