— Толькі НЯ ГЭТА!— усклікнула Герміёна.
Ці мабыць гэта было, калі Дамблдор аб’явіў, што ў наступным годзе прафесар Локхарт ня вернецца ў школу, бо яму трэба ехаць у шпіталь, каб аднавіць сабе памяць, а большасць з настаўнікаў выпрасталіся і апладыяваннем сустрэлі гэту навіну.
— Шкада, — узяўшы з блюда пончык з варэннем, заявіў Рон. — Ён толькі пачаў мне падабацца.
*
Пастатак летняга семестру патануў у яскравым сонечным праменні. Хогвартс вярнуўся да свайго звычайнага жыцця. Аднак было колькі зменаў. Болей не было заняткаў па абароне ад цёмных мастацтваў.
— Не хвалюйся ты, — суцяшаў Рон Герміёну, — мы ў гэтым годзе мелі столькі практыкі.
Да таго ж Люцыюса Малфоя выгналі са школьнай управы, а ягоны сын Драко больш не хадзіў па школе задраўшы носа, цяпер ён выглядаў пакрыўджаным і панурым. А Джыні Візлі наадварот, зноўку свяцілася ад шчасця.
Але час да вяртання дадому праляцеў надта хутка. Сеўшы ў Хогвартс экспрэс, Гары, Рон, Герміёна, Фрэд, Джордж і Джыні занялі ўсё купэ. Значную частку дарогі дамоў, яны карысталіся апошнімі гадзінамі, калі ім яшчэ можна было чараваць. Яны гулялі ў выбухаючы снэп, запусцілі апошні з флібусцьераўскіх феерверкаў Джорджа, папрактыкаваліся ў раззбраенні адзін аднога. А лепшым у гэтай справе, канечне ж быў Гары.
Яны амаль ужо даехалі да вакзала Кінгс-Крос, калі Гары раптам сёе-тое прыпомніў.
— Слухай, Джыні... а што ты такога бачыла, аб чым Персі прасіў цябе нікому не расказваць?
— О, — гігікаючы адказала яна. — Ну... у нашага Персі ёсць ДЗЯЎЧЫНА.
Фрэд выпусціў стос падручнікаў на галаву Джорджа.
— Што?
— Ну, гэта та дзяўчынка-прэфект з Рэйвенкло — Пеналопа Клірвотар, — растлумачыла Джыні. — Гэта ёй Персі ўсё лета лісты пісаў. А потым яны патаемна сустракаліся па ўсёй школе. Аднойчы я ўвайшла ў пустую класу, а яны там цалаваліся. Персі быў так засмучаны, калі на яе... ну вы разумееце... напалі. Вы ж не будзеце цяпер яго дражніць?— з непакоем спыталася дзяўчынка.
— Нат не збіраўся, — адказаў Фрэд, ззяючы так, быццам яму загадзя аддалі ўсе падарункі на дзень нараджэння.
— Канечне ж, не, — гігікаючы дадаў Джордж.
А Хогвартс Экспрэс тым часам запаволіў рух і нарэшце супыніўся.
Гары выцяг пяро і кавалак пергаменту.
— Гэта называецца тэлефонны нумар, — растлумачыў ён Рону і разарваўшы пергамент напалам даў нумар дзядзкава тэлефона кожнаму з сяброў. — Мінулым летам я растлумачыў твайму бацьку, як ім карыстацца, а ён растлумачыць табе. Тэлефануйце мне ў дурслеўскую хату, добра? Не магу ж я на працягу двух месяцаў размаўляць толькі з Дадлі...
— Тваі дзядзька з цёткай, — заявіла Герміёна ў той час, калі сябры далучыліся да агульнага натоўпу вучняў, праходзячых праз магічны бар’ер, — пэўна будуць ганарыцца, калі даведаюцца пра ўсё то, што ты зрабіў у гэтым годзе?
— Ганарыцца?— спытаўся Гары. — Ці ты не здурнела? Увесь гэты час я мог загінуць і не зрабіў гэтага. Ды яны звар’яцеюць ад злосці...
Узяўшыся за рукі, яны прамінулі праз бар’ер і ступілі ў маглаўскі свет.